Γρήγορη πινελιά- υπομονετική βελονιά

Η ιστορία, η ιστορία της τέχνης, η ζωγραφική ως μοτίβο που αναπαράγεται για λόγους ισχυρούς. Στο ζήτημα να ξαναδούν οι καλλιτέχνες μας τη μεγάλη τέχνη των μουσείων κάτω από μια άλλη οπτική που πιθανώς την απενοχοποιεί από την έννοια του αριστουργήματος και τη φέρει στα οικεία έως τον πολιτικό και εννοιολογικό ρόλο που μπορεί να έχει το αριστούργημα του μουσείου σήμερα κατά τον Αρθρουρ Ντάντο, το έργο γίνεται και ξαναγίνεται ενθαρρύνοντας κάθε φορά έναν ανανεωμένο διάλογο.

Ο Δημήτρης Ζουρούδης εμπλέκει τις μορφές με τις φόρμες, τις βάζει να κάνουν διάλογο, θυμάται τα ηρωικά τετράγωνα αλλά και τη φωτεινότητα της τέχνης της μεσογειακής Ανατολής Ο Δημήτρης Ζουρούδης ανατρέχει στην ιστορία των μεγάλων που κατοικούν στο Πράντο και εκείνων που κατοικούν στο ΜΟΜΑ. Εμπλέκει τις μορφές και τις φόρμες, τις βάζει να κάνουν διάλογο, η εικονογραφία αγγίζει τις Ινφάντες αλλά και τη βιαιότητα της μάχης, θυμάται τα ηρωικά τετράγωνα αλλά και τη φωτεινότητα της τέχνης της μεσογειακής Ανατολής.

Ζωγραφίζει βίαια και κεντά τη ζωγραφική υπομονετικά. Η βελονιά που ανέκαθεν τον απασχολούσε, ακόμη και στην αναπαράσταση της βίαιης πολιτικής πραγματικότητας, εδώ γίνεται χρώμα έντονο, περίγραμμα κυρίως, που ένα με το χρώμα τονίζει και παράγει μορφή, ξεκολλώντας παράλληλα το έργο από το τελάρο, στη δημιουργία ενός χώρου που εξέχει μόλις τον όγκο της κλωστής. Ωστόσο, γίνεται ορατό το ανάγλυφο της φόρμας.

Δεν θα σταθώ στην εικονογραφία του Ζουρούδη, τι νόημα έχει εξάλλου η επανάληψη θεωριών της εποχής μας για την ανάγκη πειραματισμών, αποτυπώσεων και αναζητήσεων των μορφών της μνήμης και της Ιστορίας.

Εξάλλου, μπορεί και να καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα, να προσπαθείς να ζωγραφίσεις σαν τον Γκόγια ή να χρησιμοποιήσεις μια μορφή του ως άσκηση ύφους στην καλύτερη περίπτωση ή καταγραφή αδιεξόδου στη χειρότερη.

Η ιστορική αξία ως αυταπόδεικτο έχει το προνόμιο να παράγει συγκίνηση τέτοια ώστε να μπορεί να διαπραγματευτεί ζητήματα του χρόνου μας και ως αντιπαράθεση στον παγιωμένο τρόμο και ως άλλοθι.

Αν επιθυμούμε λοιπόν να τοποθετήσουμε τη δουλειά του Δ. Ζουρούδη εντός του πλαισίου της τέχνης του χρόνου μας, έχουμε όλες τις δυνατότητες, όπως μας τις προσφέρει ο καλλιτέχνης με τους συμβολισμούς και τις σημασίες που δίνει στα πράγματα.

Θα ήταν άδικο, ωστόσο, για τον ζωγράφο μας να επιχειρηματολογήσουμε στο ζήτημα μιας τάσης, όπως συμβαίνει με αρκετούς σύγχρονούς μας καλλιτέχνες.

Εδώ, θα πρέπει να τονίσουμε πρωτίστως τη δυνατότητα μιας δουλειάς να ξεπερνά και τον κανόνα της εποχής και την άνευρη κατάθεσή της, μέσω ενός ισχυρού έργου στο οποίο μετέχει η ζωγραφική ως έννοια και το κέντημα ως πρακτική.

Αλλά ούτε και το μέσον έχει σημασία, ίσως μόνο τα στοιχεία της υπομονής που επιφυλάσσουν στον Δ. Ζουρούδη την απόλαυση μιας τέχνης με διάρκεια.*

• Εδώ κι Εκεί

ΤΑΡΑΧΗ στους κύκλους των μουσείων Θεσσαλονίκης από τη διατύπωση του Παύλου Γερουλάνου περί πολιτισμού-τουρισμού.

ΓΙΑΤΙ; Μπορεί να μην είναι λουτρόπολη η Θεσσαλονίκη, αλλά από ένα είδος τουρισμού των Βαλκανίων ζει.

ΜΗΠΩΣ το Νότιγχαμ, που εγκαινίασε ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης πρόσφατα, δεν προσβλέπει στον τουρισμό κάνοντας έναρξη με τον Ντέιβιντ Χόκνεϊ;

ΑΛΙΜΟΝΟ αν δεν απευθυνθούν τα μουσεία μας της σύγχρονης τέχνης στον κόσμο που επισκέπτεται τους αρχαιολογικούς μας χώρους και τα βυζαντινά μας μνημεία.

ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ το Μουσείο Γουναρόπουλου με την έκθεση-αφιέρωμα στον Νίκο Κούνδουρο.

ΚΑΙ μην ξεχνάτε ότι στις 27 Νοεμβρίου προβάλλονται για πρώτη φορά στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη οι ταινίες του Νίκου Κούνδουρου «Ο Ερωτόκριτος» (17.30 και 19.30) και «Εγώ η Αντιγόνη» (19.45 και 21.45) και ξανά «Ο Ερωτόκριτος» στις 28 Νοεμβρίου (14.30 και 16.30).

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ έχει ο χώρος του γκαράζ του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» στην οδό Πειραιώς. Με αφορμή την έκθεση του Γιώργου Χαρβαλιά, εκεί, είδα το γκαράζ και ολόκληρο το κτίριο. Αρκετές δυνατότητες, κυρίως ως χώρος παραστάσεων σύγχρονου χορού με τα δύο θέατρα που διαθέτει. Η περιοχή όλο και περισσότερο ανακάμπτει.

ΝΑ 'ΝΑΙ καλά ο Γιώργης Ρόρρης με τις ποιότητες της ζωγραφικής του. Απόλαυσα ξανά τα έργα του στο Μουσείο Μπενάκη, όπου η έκθεση έργων από τη συλλογή Σωτήρη Φέλιου.

• Από τη ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ, Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009