Ανοιχτή ρήξη ανάμεσα στο Δ.Σ του ΕΜΣΤ και την Διευθύντρια Αννα Καφέτση

Ανοιχτή και δημόσια είναι πλέον η ρήξη ανάμεσα στο Δ.Σ του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και την Διευθύντρια κυρία Αννα Καφέτση αναφορικά με το θέμα της - διαρκώς αναβαλλόμενης- έναρξης λειτουργίας του ΕΜΣΤ στο Φιξ. Με ανακοίνωσή του την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου που κοινοποιήθηκε από δικηγορικό γραφείο η επικεφαλής του οποίου κυρία Κατερίνα Καφτάνη είναι νομική σύμβουλος του Μουσείου,  το Δ.Σ καταλογίζει στην κυρία Καφέτση ( δεν την κατονομάζει, ας σημειωθεί, την αποκαλεί απλώς "Διευθύντρια" ) συμπεριφορές και αντιδράσεις που κατά την άποψη των υπογραφόντων δημιουργούν σοβαρή δυσλειτουργία.

Πέθανε σε ηλικία 80 ετών ο εικαστικός Κώστας Πανιάρας

Ενας από τους σημαντικότερους έλληνες εικαστικούς μεταπολεμικά, ο Κώστας Πανιάρας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών. Η κηδεία του Κώστα Πανιάρα, που χαρακτηρίστηκε ένας «ανατροπέας της τέχνης», θα γίνει την Πέμπτη στις 3 μ.μ. από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Γεννημένος το 1934 στο Κιάτο, φοίτησε αρχικά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Γιάννη Μώραλη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κοντά στην Ελένη Ζογγολοπούλου. Από το 1956 συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου έζησε τα πρώτα 20 χρόνια της καριέρας του.

Ο Ντισάν και η ζωγραφική

Ο Μαρσέλ Ντισάν υπήρξε πρωτεργάτης του ντανταϊσμού και προφήτης της εννοιολογικής τέχνης. Hταν επίσης εκείνος που έδωσε στο καθημερινό αντικείμενο τη λάμψη της καλλιτεχνικής δημιουργίας με τα readymades (εμβληματικό έργο-χειρονομία, ο ουρητήρας με τίτλο «Η πηγή»). Ωστόσο, πριν απ’ όλα αυτά, ο Ντισάν (1887-1968) είχε μαθητεύσει στη ζωγραφική, προσπαθώντας να εκφραστεί με τη δική του γλώσσα στον καμβά. Δεν άργησε όμως να καταλάβει ότι η βασίλισσα των εικαστικών τεχνών δεν ικανοποιούσε τις δημιουργικές ανάγκες του, για να κερδίσει στη συνέχεια τον τίτλο του «δολοφόνου της ζωγραφικής». Η έκθεση «Marcel Duchamp. La peinture, meme», στο παρισινό Μουσείο Πομπιντού, εστιάζει στη σχέση του Ντισάν με τη ζωγραφική: Παρουσιάζει πρώιμους πίνακές του, αλλά και πολύ μεταγενέστερα έργα (ανάμεσά τους ένα που ολοκληρώθηκε το 1966), αποδεικνύοντας ότι ο ανατρεπτικός καλλιτέχνης ποτέ δεν απομακρύνθηκε οριστικά από τη ζωγραφική. [Αγγελική Στουπάκη, <Ματιές στον κόσμο>, Η Καθημερινή, 5/10/2014]

O Mαρκ Ρόθκο (1903-1970)

«Mark Rothko». O Mαρκ Ρόθκο (1903-1970) ήταν ένας ζωγράφος απόλυτα αφοσιωμένος στην τέχνη του, δημιουργός έργων υποβλητικής έντασης που μεταδίδουν οικουμενικά ανθρώπινα συναισθήματα –φόβο, έκσταση, θλίψη, ευφορία– και έχουν τη δύναμη να απορροφήσουν τον θεατή στον κόσμο τους. Η ζωή του ήταν δύσκολη: απογοητευμένος από τους δύο παγκόσμιους πολέμους που έζησε και βασανισμένος για χρόνια από την κατάθλιψη, κατάφερε παρ’ όλα αυτά να δημιουργήσει τέχνη ικανή να παρηγορήσει και να εμψυχώσει. Η αναδρομική έκθεση στη Χάγη περιλαμβάνει έργα από όλη τη διαδρομή του. Εκτός από τους μεγάλου μεγέθους αφαιρετικούς πίνακες με τις επάλληλες στρώσεις χρωμάτων, για τους οποίους έγινε διάσημος, η έκθεση περιλαμβάνει έργα από το πρώιμο στάδιο της καριέρας του, όταν πειραματιζόταν με την παραστατική ζωγραφική. Εως την 1η Μαρτίου. [Αγγελική Στουπάκη, <Ματιές στον κόσμο>, Η Καθημερινή, 5/10/2014]

«El exilio espanol en la Ciudad de Mexico. Legado cultural».

Το τέλος του Ισπανικού Εμφύλιου, με την ήττα των Δημοκρατικών και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο, σήμανε τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων Ισπανών που πήραν τον δρόμο της εξορίας για να γλιτώσουν από τις διώξεις του φασιστικού καθεστώτος. Μεγάλος αριθμός προσφύγων κατευθύνθηκε προς τις ισπανόφωνες χώρες της Αμερικής, και ιδιαίτερα το Μεξικό, χώρα με δημοκρατικούς θεσμούς και παραδοσιακά φιλόξενη για τους κατατρεγμένους. Με αφορμή την επέτειο των 75 χρόνων από την άφιξη του πρώτου κύματος Ισπανών προσφύγων, το 1939, το Μουσείο της Πόλης του Μεξικού φιλοξενεί την έκθεση «Ισπανική εξορία στην Πόλη του Μεξικού. Πολιτιστικό κληροδότημα», όπου μέσα από μια πλειάδα ιστορικών ντοκουμέντων (φωτογραφίες, βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά, ταινίες, αντικείμενα) ιχνηλατεί τη συνεισφορά των Ισπανών προσφύγων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής –εργασία, εκπαίδευση, καλλιτεχνική και πνευματική δημιουργία, πολιτική δράση– και τον τρόπο που ενσωματώθηκαν στη «δεύτερη» πατρίδα τους. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τα τέλη Ιανουαρίου.΄[Αγγελική Στουπάκη, <Ματιές στον κόσμο>, Η Καθημερινή, 5/10/2014]

«Στην Αίγυπτο! Τα ταξίδια του Μαξ Σλέφογκτ και του Πάουλ Κλέε».

Το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων για την Αίγυπτο γνώρισε αξιοσημείωτη άνθηση από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα στους κύκλους των καλλιτεχνών. Ανάμεσα σ’ εκείνους που ταξίδεψαν στη χώρα του Νείλου ήταν ο Γερμανός ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Μαξ Σλέφογκτ (1868-1938) και ο Πάουλ Κλέε (1879-1940), ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της καλλιτεχνικής αβάν-γκαρντ. Η έκθεση παρουσιάζει περίπου 130 έργα τους –πίνακες, υδατογραφίες και σχέδια– που σχετίζονται όλα με τα ταξίδια τους στην Αίγυπτο και αναδεικνύουν τη διαφορετική επίδραση των ταξιδιών αυτών στο έργο τους. Ο Σλέφογκτ ανέπτυξε εκεί το ιμπρεσιονιστικό στυλ του, ζωγραφίζοντας πίνακες όπου κυριαρχούν τα ζωηρά, φωτεινά χρώματα, επηρεασμένος από το αιγυπτιακό τοπίο και την καθημερινότητα των κατοίκων, αλλά και από τον ανατολίτικο εξωτισμό που γοήτευσε πολλούς Ευρωπαίους καλλιτέχνες. Για τον Κλέε, η επιρροή της Αιγύπτου ήταν περισσότερο πνευματική: δεν ζωγράφισε στη διάρκεια των ταξιδιών του αλλά, επιστρέφοντας στο ατελιέ του, στοχάστηκε και μετουσίωσε στη ζωγραφική του τα ερεθίσματα που δέχτηκε στην Αίγυπτο, συχνά ενσωματώνοντας σχήματα και σύμβολα (σχέδια πυραμίδων, ιερογλυφικά) στους αφαιρετικούς πίνακές του. Εως τις 4 Ιανουαρίου. [Αγγελική Στουπάκη, <Ματιές στον κόσμο>, Η Καθημερινή, 5/10/2014]

«Goustave Courbet: Les annees suisses».

Το 1873, ο Γάλλος ζωγράφος Γκουστάβ Κουρμπέ (1819-1877), ο οποίος ήταν επίσης πολιτικά δραστήριος και είχε φυλακιστεί επειδή κατέστρεψε ένα μνημείο του Ναπολέοντα, μετακόμισε στην Ελβετία όπου παρέμεινε αυτοεξόριστος μέχρι τον θάνατό του. Η έκθεση στη Γενεύη παρουσιάζει έργα από όλα τα στάδια της καριέρας του ρεαλιστή ζωγράφου, με ιδιαίτερη εστίαση στα τοπία της Ελβετίας που ζωγράφισε τα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής του. Στα εκθέματα περιλαμβάνεται και ένας πίνακας με ιδιαίτερη ιστορία: Ο «Πληγωμένος άντρας» είναι αυτοπροσωπογραφία και αρχικά περιλάμβανε και μία γυναίκα δίπλα στον Κουρμπέ, εκείνος όμως ζωγράφισε πάνω από την εικόνα της αντικαθιστώντας τη με ένα σπαθί (φωτ.). Η Ελβετία φιλοξενεί και άλλο ένα αφιέρωμα στον Γάλλο ζωγράφο, στο Ιδρυμα Μπεγιελέ της Βασιλείας, στο πλαίσιο της «Σεζόν Κουρμπέ» που οργάνωσαν τα δύο μουσεία. Εως τις 4 Ιανουαρίου. [Αγγελική Στουπάκη, <Ματιές στον κόσμο>, Η Καθημερινή, 5/10/2014]