«Δεν ζωγραφίζω μια γυναίκα, κατασκευάζω ένα έργο», δήλωνε ο Πικάσο, υπογραμμίζοντας έτσι ότι με τον κυβισμό, το πρώτο κίνημα αφηρημένης τέχνης του 20ού αιώνα, ανατρέπεται η σχέση του καλλιτέχνη με την πραγματικότητα.
Κατά τη διάρκεια του καινοτόμου 20ού αιώνα ακολούθησαν πολλές ρήξεις και ανατροπές των καλλιτεχνών, που καθιέρωσαν τα θεμελιώδη καλλιτεχνικά κινήματα. Είναι οι λεγόμενες πρωτοπορίες, τις οποίες θέλει να αναδείξει, μέσα από έργα κορυφαίων δημιουργών, όπως οι Μονέ, Πικάσο, Μιρό, Μαξ Ερνστ κ.ά., μία από τις σημαντικότερες εκθέσεις, που σύντομα θα δούμε στην Αθήνα: «Οι εποχές των μοντέρνων. Από τον Μονέ έως τον Ιβ Κλάιν», στο Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. και Μ. Θεοχαράκη (Βασ. Σοφίας 9 και Μέρλιν 1), από 28 Νοεμβρίου έως 22 Φεβρουαρίου.
Με την έκθεση επιδιώκεται να δοθεί ένα πανόραμα των εικαστικών τεχνών, από τους Μονέ, Πικάσο και Μιρό μέχρι τους Ιβ Κλάιν, Αρμάν, Ερο κ.ά., σε όλη τους την ποικιλομορφία, την πνοή ανανέωσης και αμφισβήτησης που τις χαρακτήριζε.
«Η τέχνη από τις αρχές του 20ού αιώνα μετέθετε διαρκώς τα όριά της. Σ αυτή την προσπάθεια επαναπροσδιορισμού μετέβαλε παράλληλα τα τοπικά και ξένα πολιτιστικά στοιχεία σε «πρωτογενή» και καινοτόμα εικαστικά μοντέλα», αναφέρει η ιστορικός τέχνης, Σάνια Παπά, επιμελήτρια της έκθεσης, μαζί με τον Λοράν Εγκί, διευθυντή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης του Σεντ Ετιέν της Γαλλίας.
Από το τελευταίο, το οποίο διαθέτει τη δεύτερη σε μέγεθος συλλογή στη Γαλλία, αριθμώντας 15.000 έργα, προέρχονται τα περισσότερα από τα περίπου 51 έργα της έκθεσης 48 κορυφαίων Ευρωπαίων καλλιτεχνών (επιπλέον Φοντάνα, Γκονζάλες, Αρπ, Κάλντερ, Πικάμπια, Ντεμπιφέ κ.ά.). Την έκθεση έχουν δανείσει με έργα επίσης το Μπομπούρ, το Μουσείο Πικάσο, αλλά και γαλλικοί φορείς, όπως η Fnac.
Οι πρωτοπορίες του 20ού αιώνα ξετυλίγονται στην έκθεση μέσα από τρεις βασικές ενότητες, που ανταποκρίνονται σε ισάριθμες ιστορικές περιόδους της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης: Οι καθοριστικές, για την εξέλιξη της τέχνης και τις μορφές της, δεκαετίες του 20 και του 30, με τα κινήματα του Κυβισμού, του Ντανταϊσμού και του Σουρεαλισμού.
Η Αμορφη Τέχνη και η Λυρική Αφαίρεση του 40 και του 50. Και οι ριζοσπαστικοί Ρεαλισμοί της δεκαετίας του 60, με κύρια κινήματα τον Νεορεαλισμό και την Αφηγηματική Απεικόνιση, που δημιουργήθηκε στο Παρίσι, προαναγγέλλοντας τον Μάη του 68, με καλλιτέχνες που συνδύαζαν άλλες πηγές έμπνευσης (διαφήμιση, φωτογραφία, κινηματογράφο, κινούμενα σχέδια, κόμικς), δίνοντας στη ζωγραφική «έναν αυτοβιογραφικό, κριτικό και κυρίως έντονα πολιτικοποιημένο χαρακτήρα».
Τι χαρακτηρίζει τους καλλιτέχνες αυτούς που διαμόρφωσαν με το έργο τους τις πρωτοπορίες του 20ού αιώνα; «Υπερβαίνοντας τα δεδομένα αισθητικά στερεότυπα και τα επιβεβλημένα μορφολογικά χαρακτηριστικά του έργου τέχνης, τάσσονται υπέρ της αρχής της νεωτερικότητας», λέει η Σάνια Παπά.
No comments:
Post a Comment