Wednesday, December 28, 2016

Ζακ-Λουί Νταβίντ: Ο επίσημος ζωγράφος του Ναπολέοντα




O Ζακ-Λουί Νταβίντ [Jacques-Louis David, Παρίσι, 30 Αυγούστου 1748 – Βρυξέλλες, 29 Δεκεμβρίου 1825], συχνά αναφέρεται και ως Νταβίντ εν συντομία, ήταν Γάλλος ζωγράφος. Ο Νταβίντ ακολουθούσε τη νεοκλασική τεχνοτροπία, αντλώντας τα θέματά του από την κλασική εποχή. Σπούδασε την τέχνη του για ένα διάστημα στη Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με τους παραδοσιακούς συγγραφείς και τις τέχνες της Αναγέννησης...
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: 

Ζακ-Λουί Νταβίντ (1748 – 1825) Γάλλος ζωγράφος


Monday, December 26, 2016

Μαξ Μπέκμαν

[Οι ακροβάτες]
Ο Μαξ Μπέκμαν [Max Carl Friedrich Beckmann, 12 Φεβρουαρίου 1884 – 27 Δεκεμβρίου 1950] ήταν Γερμανός ζωγράφος, γλύπτης και συγγραφέας. Αποφοίτησε το 1903 από την Ακαδημία Τέχνης της Βαϊμάρης. Τότε τον θεωρούσαν ως το σημαντικότερο νέο ζωγράφο της Γερμανίας...
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: https://www.timesnews.gr

Βάσω Κατράκη: Ξεχωριστή η θέση της στη χαρακτική

Η Βάσω Κατράκη γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1914 στο Αιτωλικό, ήταν κόρη του κτηματία Γεωργίου Λεονάρδου και της Θεοδώρας Σαρλή και είχε άλλα τέσσερα αδέλφια ( δύο αγόρια και δύο κορίτσια). Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών έχοντας ως καθηγητές τον Κωνσταντίνο Παρθένη στη ζωγραφική και τον Γιάννη Κεφαλληνό στη χαρακτική. Αποφοίτησε το 1940 και τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε τον Γιώργο Κατράκη με τον οποίο απέκτησε το 1958 δύο παιδιά...
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: https://www.timesnews.gr

Sunday, December 25, 2016

Τζάκομο ντι Κίρικο: Ένας από τους πιο σημαντικούς ζωγράφους της ναπολιτάνικης σχολής του 19ου αιώνα

[Στη φωτογραφία: Giacomo Di Chirico, La sposa del prefetto = Ο γάμος του νομάρχη]
Τζάκομο ντι Κίρικο [Giacomo Di Chirico, 27 Ιανουαρίου 1844 – 26 Δεκεμβρίου 1883 / αλλού αναφέρεται ότι πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου] ήταν Ιταλός ζωγράφος. Γεννήθηκε στη Venosa το 1844.
Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν παιδί. Ο πρώτος του δάσκαλος ήταν ο αδελφός του Νικόλαος...
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: https://www.timesnews.gr 

Friday, December 23, 2016

Χρύσα (ή Chryssa)

Η Χρύσα Βαρδέα (31 Δεκεμβρίου 1933 – 23 Δεκεμβρίου 2013), γνωστότερη απλά με το καλλιτεχνικό προσωνύμιο Χρύσα (ή Chryssa) ήταν διεθνούς φήμης Ελληνοαμερικανίδα γλύπτρια και ζωγράφος. Έργα της βρίσκονται σε διάφορα μουσεία, πινακοθήκες και συλλογές σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν γνωστή για την χρήση υλικών όπως το αλουμίνιο, ο γύψος αλλά και τα φώτα νέον. Γεννήθηκε στην Αθήνα, τστην περιοχή του Ζωγράφου. Η οικογένειά της, αν και καταγόταν από τη γνωστή οικογένεια της Μάνης, των Μαυρομιχαλαίων, ήταν φτωχή, ενώ ο πατέρας της είχε πεθάνει πριν τον γνωρίσει. Αρχικά σπούδασε κοινωνική πρόνοια στην Αθήνα. 
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: https://www.timesnews.gr

Sunday, December 18, 2016

J. M. W. Turner: Έθεσε τις βάσεις του Ιμπρεσιονισμού

Ο Τζόζεφ Μάλορντ Ουίλιαμ Τέρνερ [Joseph Mallord William Turner, J. M. W. Turner, βαπτίστηκε  14 Μαϊου 1775 – 19 Δεκεμβρίου 1851] ήταν Άγγλος ρομαντικός ζωγράφος τοπίων, του οποίου η τεχνοτροπία λέγεται ότι έθεσε τις βάσεις του Ιμπρεσιονισμού.
 
Η Ναυμαχία του Τραφάλγκαρ (1822)
Γεννιέται στο Λονδίνο τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου του 1775 (η ακριβής ημερομηνία αμφισβητείται) από πατέρα κουρέα. Οι γονείς του, αν και φτωχοί, στήριξαν το ταλέντο του γιου τους, που σε ηλικία δέκα ετών φοιτά στο σχολείο του Μπρέντφορντ, στα περίχωρα του Λονδίνου. Διασώζονται ακόμα και σήμερα μερικοί πίνακες του από εκείνη την περίοδο. Το 1787 φιλοτεχνεί την πρώτη υδατογραφία, μιαν απεικόνιση της Οξφόρδης. 
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: https://www.timesnews.gr

Friday, December 16, 2016

Αγήνωρ Αστεριάδης: Συνδύασε στο έργο του την ελληνική λαϊκή παράδοση, το πνεύμα της βυζαντινής αγιογραφίας και τα διδάγματα του κυβισμού

Ο Αγήνωρ (Αγήνορας) Αστεριάδης (Λάρισα, 1898 – Αθήνα, 17 Δεκεμβρίου 1977) ήταν ζωγράφος, αγιογράφος. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1915 έως το 1921, με δασκάλους τον Ροϊλό, τον Ιακωβίδη, τον Βικάτο και τον Μαθιόπουλο. Εργάστηκε στη διαφημιστική εταιρεία Geo. Το 1925 διορίστηκε καθηγητής ιχνογραφίας στο γυμνάσιο των Γρεβενών. Κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, συμμετείχε στην ίδρυση του πρωτοποριακού καλλιτεχνικού ομίλου «Ομάς Τέχνη».

Friday, December 9, 2016

Πάολο Ουτσέλο: αξιοσημείωτος για το πρωτοποριακό έργο του σχετικά με την οπτική προοπτική στην τέχνη




Ο Πάολο Ουτσέλο [Paolo Uccello, 15 Ιουνίου 1397 – 10 Δεκεμβρίου 1475], πραγματικό όνομα Πάολο ντι Ντόνο(Paolo di Dono), ήταν Ιταλός ζωγράφος και μαθηματικός που ήταν αξιοσημείωτος για το πρωτοποριακό έργο του σχετικά με την οπτική προοπτική στην τέχνη. Ήταν δημιουργός μωσαϊκών κατά την περίοδο της πρώιμης Αναγέννησης στην Ιταλία και υπήρξε από τους πρωταγωνιστές της φλωρεντινής καλλιτεχνικής δραστηριότητας κατά το πρώτο ήμισυ του 15ου αιώνα. Θεωρείται πρωτοπόρος στη δημιουργία πολύ προσεγμένης προοπτικής στους πίνακές του.

Sunday, December 4, 2016

Ο Γάλλος ζωγράφος Κλοντ Μονέ

monet_claude-self-portrait
Ο Γάλλος ζωγράφος Κλοντ Μονέ [Claude Oscar Monet, Παρίσι 14 Νοεμβρίου 1840 – 5 Δεκεμβρίου 1926] ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος του ιμπρεσιονισμού. Ο πατέρας του, ήταν εύπορος έμπορος της εποχής, που διακινούσε προμήθειες πλοίων. Το 1845, η οικογένεια του μετακόμισε στη Χάβρη, που αποτελούσε σημαντικό λιμάνι, στις όχθες του Σηκουάνα. Το 1858 γνωρίστηκε με τον Ευγένιο Μπουτίν, ο οποίος

Όπυ Ζούνη: μια γεωμέτρης της ελληνικής τέχνης

006
Η Όπυ Σαρπάκη Ζούνη ήταν ζωγράφος και εικαστικός. Γεννήθηκε στο Κάιρο στις 4 Φεβρουαρίου του 1941, ενώ το 1963 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Η οικογένεια της καταγόταν από την Κρήτη και τη Σαντορίνη. Στο Κάιρο σπούδασε ζωγραφική, κεραμική στο Αμερικάνικο Κολέγιο καθώς και φωτογραφία. Στην Ελλάδα συνέχισε τις σπουδές της στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, εμπλουτίζοντας τις με τη σκηνογραφία και τη διακόσμηση. Μεταξύ των καθηγητών της συγκαταλέγονται ο Γιάννης Μόραλης, ο Γιώργος Μαυροϊδης και ο Βασίλης Βασιλειάδης.

Saturday, December 3, 2016

Ο μεγάλος αφαιρετικός ζωγράφος Βασίλι Καντίνσκι



Ο Καντίνσκι (Μόσχα, 4 Δεκεμβρίου 1866 – Neuilly-sur-Seine, Γαλλία, 13 Δεκεμβρίου 1944) είναι από τους πιο γνωστούς Ρώσους ζωγράφους και τους δημιουργούς της αφηρημένης τέχνης. Όταν γίνεται λόγος για αφηρημένη τέχνη, αμέσως έρχονται στο νου οι δημιουργίες του με τις σπουδαίες χρωματικές του συνθέσεις και τις γεωμετρικές φιγούρες.
Η ενασχόλησή του Βασίλι Καντίνσκι με τη ζωγραφική ξεκίνησε τυχαία και αρκετά αργά, όταν ήταν ήδη τριάντα ετών. Έως αυτή την ηλικία ο Καντίνσκι ήταν δικηγόρος και μάλιστα επιτυχημένος, λαμβάνοντας προσκλήσεις για να δώσει διαλέξεις σχετικά με το Δίκαιο στα πιο διακεκριμένα Πανεπιστήμια. Και ξαφνικά, εν μια νυκτί, άλλαξε εντελώς τη ζωή του. Δύο ήταν οι λόγοι. Ο πρώτος ήταν η επίσκεψή του σε μια έκθεση ιμπρεσιονισμού όπου είδε τον πίνακα του Μονέ «Σωροί από άχυρα» ο οποίος τον συγκλόνισε. Το δεύτερο γεγονός που τον κατέπληξε ήταν η όπερα του Βάγκνερ «Λόενγκριν» που παιζόταν τότε στο θέατρο Μπολσόι. Τα δυο αυτά γεγονότα ήταν αρκετά για να αλλάξουν τη ζωή του Καντίνσκι. Παράτησε αμέσως τη δικηγορία και έφυγε για το Μόναχο προκειμένου να σπουδάσει ζωγραφική.
Η ιστορία του Καντίνσκι θυμίζει εκείνη του Γάλλου ζωγράφου, εκπροσώπου του μετα-ιμπρεσιονισμού, Πολ Γκογκέν. Αυτός ήταν ένας επιτυχημένος χρηματιστής, αλλά από ένα σημείο κι ύστερα σταμάτησε να πηγαίνει στη δουλειά, παράτησε την οικογένειά του και άρχισε να ζωγραφίζει. Προφανώς, η ζωγραφική είναι μια τόσο ελκυστική Τέχνη, ώστε για χάρη της μπορεί κάποιος να θυσιάσει πάρα πολλά, όπως καριέρα, άνετη ζωή, και οικογενειακή ευτυχία.
Είναι δύσκολο να πει κανείς, πόσο καλά μπορούσε να ζωγραφίσει ο Καντίνσκι πίνακες. Ακόμη και τα τοπία, τα ζωγράφιζε έτσι που ήταν δύσκολο να πεις τι ακριβώς απεικονίζεται, καθώς τα χρώματα διαχέονταν και ανακατεύονταν. Κατόπιν, αποδεικνυόταν πως επρόκειτο για έναν φανοστάτη. Μερικές φορές δημιουργείται η εντύπωση ότι έναν πίνακα όπως αυτόν θα μπορούσε να τον ζωγραφίσει κι ένα παιδί. Φυσικά, αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απόλυτα εικαστική τέχνη, καθώς δεν απεικονίζει τίποτα συγκεκριμένο. Το χρωματικό χάος γοητεύει, προκαλεί πολλούς συνειρμούς και συναισθήματα. Η επίδραση που προξενεί η ζωγραφική του Καντίνσκι, συγγενεύει με αυτή της μουσικής. Γενικά οι πίνακές του είναι πολύ «μουσικοί». Δεν είναι τυχαίο πως έπαιζε βιολοντσέλο και -όπως είπαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες- με πολύ ταλέντο. Μάλιστα, ένα διάστημα έδινε συναυλίες.
«Συνεργός της μπουρζουαζίας»;
Όμως ο Καντίνσκι δεν έγινε διάσημος για τους πίνακές του καθαυτό, αλλά για το ότι εφηύρε την αφηρημένη τέχνη και έγινε θεωρητικός της. Κάτι που συνέβη τυχαία. Ένα βράδυ γυρνώντας σπίτι είδε κάτι που τον εξέπληξε από τον εκπληκτικό συνδυασμό των χρωμάτων. Όπως αποδείχθηκε, ήταν ένας δικός του πίνακας που είχε πέσει και σταθεί λοξά, και στον οποίο έπεφτε το φως από τον στύλο ηλεκτροδότησης. Το περίγραμμα από τα όσα εικονίζονταν, είχε εξαφανιστεί και ανακατευτεί με την υπόλοιπη σύνθεση. Είχε απομείνει μόνο η γενική εντύπωση από κάτι έντονο και ασυνήθιστο. Από τότε ο Καντίνσκι δεν ζωγράφισε ξανά πίνακες με συγκεκριμένο περιεχόμενο, παρά μόνο με αφηρημένο.

Οι πίνακές του δεν αγοράζονταν και οι περισσότεροι κριτικοί έλεγαν πως πρόκειται για ανούσια πρόχειρα σχεδιάσματα. Στερούμενος τους πόρους για τη συντήρησή του, ο Καντίνσκι επέστρεψε από το Μόναχο στη Μόσχα, όπου προσπάθησε να συνεργαστεί με τους μπολσεβίκους. Εργαζόταν στην Εθνική Επιτροπή Παιδείας και δίδασκε. Αυτό όμως δεν κράτησε για πολύ. Οι μπολσεβίκοι ανακήρυξαν την αφηρημένη τέχνη ως παρακμιακή και στον ίδιο τον Καντίνσκι κόλλησαν τον τίτλο του «συνεργού της μπουρζουαζίας». Οι πίνακές του αφαιρέθηκαν από όλα τα σοβιετικά μουσεία. Γεγονός παράδοξο, καθότι σε αυτούς ήταν δύσκολο να εντοπίσει κανείς κάτι που χαρακτήριζε την αστική τάξη, είτε από την άλλη, κάτι που δεν την χαρακτήριζε. Πώς μπορεί να είναι μπουρζουά μια κηλίδα με τη γκάμα ενός χρώματος;
Καταλαβαίνοντας ότι στην πατρίδα του δεν έχει μέλλον, ο Καντίνσκι πήγε πάλι στη Γερμανία. Αλλά και εκεί ήρθε αντιμέτωπος με την πολιτική. Η σχολή στην οποία δίδασκε, έκλεισε εξαιτίας της πίεσης του ναζιστικού καθεστώτος, ενώ όταν ο Χίτλερ πήρε την εξουσία, οι πίνακες του Καντίνσκι ανακηρύχθηκαν ως εκφυλισμένη τέχνη και ορισμένοι μάλιστα από αυτούς, καταστράφηκαν.
Από τη Γερμανία έφυγε για τη Γαλλία, όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του. Και εκεί έζησε φτωχός, σε σημείο που να μην μπορεί να αγοράσει μεγάλους καμβάδες για ζωγραφική. Γι’ αυτό και οι περισσότερες δουλειές του από τη γαλλική περίοδο ήταν μικρές. Ακόμη και λάδι δεν μπορούσε να εξασφαλίσει κάποιες φορές. Συχνά κατέφευγε απλώς στην τέχνη της ζωγραφικής που βασίζεται στη χρήση κόλλας και αδιαφανών υδροχρωμάτων πάνω σε χαρτί ή χαρτόνι (γκουάς), χωρίς αυτό να αποτελεί την επιθυμητή καλλιτεχνική του ιδέα. Η αιτία ήταν πως δεν είχε χρήματα για καμβά και χρώματα.
Σε γενικές γραμμές, είναι κατανοητό γιατί η ζωγραφική του ήταν τόσο ανεπιθύμητη στα απολυταρχικά κράτη. Αυτή, έδινε πολύ μεγάλα περιθώρια στη φαντασία, μια υπερβολική ελευθερία, και αυτό είναι κάτι που δεν αρέσει σε κανέναν δικτάτορα, είτε του προλεταριάτου, είτε ναζιστή.

Τζοβάνι Λανφράνκο: Άντλησε τα θέματά του από τη χριστιανική θρησκεία

Ο Ιωάννης Λανφράνκο ή Τζοβάνι Λανφράνκο [Giovanni Gaspare Lanfranco, 26 Ιανουαρίου 1582 – 30 Νοεμβρίου 1647] ήταν Ιταλός ζωγράφος.
lanfranaco
Ο Λανφράνκο υπήρξε πολύ παραγωγικός σε ζωγραφικά έργα και θαυμαζόταν για την ευχέρειά του αυτή. Άντλησε τα θέματά του κυρίως από τη χριστιανική θρησκεία τα οποία απέδωσε κυρίως σε τοιχογραφίες. Από τα πλέον γνωστότερα των έργων του είναι: «Η Γέννηση του Χριστού», «Οι Άγγελοι», «Ο Άγιος Λουκάς», «Η Θυσία του Αβραάμ» και από τα κινητά έργα του, πίνακες,: «Οι Μάγοι», «Ο Άγιος Πέτρος προσευχόμενος», κ.ά.

Πιερ Πολ Πιζέ: εκπρόσωπος του γαλλικού μπαρόκ κατά τον 17ο αιώνα

Ο Πιερ Πολ Πιζέ [Pierre Paul Puget, Μασσαλία, 16 Οκτωβρίου 1620 – 2 Δεκεμβρίου 1694] ήταν Γάλλος γλύπτης, ζωγράφος και αρχιτέκτονας, εκπρόσωπος του γαλλικού μπαρόκ κατά τον 17ο αιώνα. Σε ηλικία 17 ετών έφυγε για την Ιταλία, όπου υπήρξε μαθητής του Πιέτρο ντα Κορτόνα (1596 – 1669). Επιστρέφοντας στη Γαλλία, εγκαταστάθηκε στην Τουλόν, όπου λάξευσε για τον εξώστη του δημαρχείου της πόλης τους περίφημους «Άτλαντες» (1655), χρησιμοποιώντας ως μοντέλα αχθοφόρους του λιμανιού.

Πιερ Ογκύστ Ρενουάρ: από τις ηγετικές μορφές του ιμπρεσιονισμού

800px-renoir_pierre-auguste_by_dornac_bnf_gallica
Πιερ Ογκύστ Ρενουάρ [Pierre Auguste Renoir, 25 Φεβρουαρίου 1841 – 3 Δεκεμβρίου 1919] ήταν Γάλλος ζωγράφος, από τις ηγετικές μορφές του ιμπρεσιονισμούΓεννήθηκε στην πόλη Λιμόζ της Γαλλίας, γιος του ράφτη Λεονάρ Ρενουάρ και της εργάτριας Μαργκερίτ. Σε ηλικία τριών ετών η οικογένειά του μετακόμισε στο Παρίσι όπου φοίτησε, στα επτά του χρόνια, σε καθολικό σχολείο. Τα βράδια παρακολουθούσε μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου και Διακόσμησης. Προς το τέλος της χρονιάς επισκεπτόταν το ατελιέ των αδελφών Λεβί, που όμως λίγο αργότερα έκλεισε κι έτσι στράφηκε προς το ατελιέ του Ζιλμπέρ. Όταν μάζεψε λίγα χρήματα, έδωσε εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών.

Tuesday, November 29, 2016

Χανς Χόλμπαϊν ο νεότερος: Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους προσωπογράφους του 16ου αιώνα

Ο Χανς Χόλμπαϊν ο νεότερος [Hans Holbein der Jüngere, 1497 – μεταξύ 7 Οκτωβρίου και 29 Νοεμβρίου 1543] ήταν Γερμανός ζωγράφος, σχεδιαστής και  χαράκτης της Αναγέννησης. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους προσωπογράφους του 16ου αιώνα. Επίσης φιλοτέχνησε έργα θρησκευτικού περιεχομένου, σάτιρας και μεταρρυθμιστικής προπαγάνδας, ενώ σπουδαία ήταν και η συνεισφορά του στο σχεδιασμό βιβλίων. Αναφέρεται ως «ο νεότερος» ώστε να διακρίνεται από τον πατέρα του, Χανς Χόλμπαϊν τον πρεσβύτερο, διακεκριμένο ζωγράφο της Ύστερης Γοτθικής τεχνοτροπίας.

Λίλια Ζιάμου: “ U n b o u n d ”

Την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου η γκαλερί « 7 » παρουσιάζει την 1η ατομική έκθεση στην Ελλάδα με την καινούργια δουλειά της ΛΙΛΙΑ ΖΙΑΜΟΥ  με τίτλο :  “ d ”
Η Λίλια Ζιάμου εστιάζει το ενδιαφέρον της στις δυνατότητες και στις αδυναμίες, που δημιουργούνται, όταν προκαλούνται συμβατικά όρια. Η δουλειά της αναφέρεται σε θέματα ταυτότητας, αυτοέκφρασης, ομορφιάς και φθοράς.

«Photography Never Lies» Έκθεση Φωτογραφίας | BOOZE | Σάββατο 10 Δεκεμβρίου

The following two tabs change content below.
Photography Never Lies
Γεροντάκος Βασίλης, Δέτσης Άκης, Μυτάς Δημήτρης, Ορδόλης Κώστας
Η φωτογραφία λέει ψέματα; Και εάν η φωτογραφία δεν λέει μήπως λένε ψέματα οι φωτογράφοι;
Σε αυτή την έκθεση τέσσερεις από αυτούς ανταγωνίζονται με την ιδέα της αναγνώρισης της λεπτής γκρίζας ή έγχρωμης γραμμής που χωρίζει την απεικόνιση της πραγματικότητας από την αναπαράσταση της. Τι είναι τελικά πραγματικότητα, μπορούμε να την περιγράψουμε με δικά μας λόγια; με δικές μας φράσεις; υπάρχει πιθανότητα όλες οι περιγραφές να είναι ίδιες;

Monday, November 28, 2016

Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι: εκπρόσωπος της τεχνοτροπίας του ιταλικού Μπαρόκ

Ο Ιταλός Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι [Gian Lorenzo Bernini, 7 Δεκεμβρίου 1598 – 28 Νοεμβρίου 1680] ήταν διακεκριμένος γλύπτης και ζωγράφος, γιος του καλλιτέχνη Πιέτρο Μπερνίνι. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους γλύπτες του 17ου αιώνα, που άφησε το ισχυρότερο προσωπικό στίγμα στην εικόνα της Ρώμης. Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της τεχνοτροπίας του ιταλικού Μπαρόκ, που διακρίθηκε τόσο στη γλυπτική όσο και στην αρχιτεκτονική.

Φρεντερίκ Μπαζίλ: Ένας από τους πιο διάσημους επροσώπους του Πρώιμου Ιμπρεσιονισμού

Ο Γάλλος Φρεντερίκ Μπαζίλ [Frédéric Bazille, 6 Δεκεμβρίου 1841 – 28 Νοεμβρίου 1870] ήταν ιμπρεσιονιστής ζωγράφος. Γεννήθηκε στο Μονπελιέ από πλούσια μεσοαστική προτεσταντική οικογένεια. Στα 18 του ξεκινά ιατρικές σπουδές και τρία χρόνια μετά πηγαίνει να τις συνεχίσει στο Παρίσι. Ταυτόχρονα όμως αρχίζει να παρακολουθεί μαθήματα στο ατελιέ του Σαρλ Γκλαιρ, όπου συναντά τους ήδη παρακολουθούντες ΜονέΡενουάρ & Σισλέ. Γίνονται γρήγορα φίλοι, μάλιστα ενισχύεται οικονομικά από τον Μονέ. Περνούν πολύ χρόνο ζωγραφίζοντας μαζί, στα δάση Φοντενεμπλό, Ονφλέρ και μοιράζονται το ίδιο στούντιο, με τον Μονέ στα 1865 και με τον Ρενουάρ, την επόμενη χρονιά. Προηγουμένως είχε παραιτηθεί των ιατρικών του σπουδών (1864), χάριν της ζωγραφικής.

Στανίσλαβ Βισπιάνσκι: ο δημιουργός του νεότερου πολωνικού δράματος

Ο Πολωνός Στανίσλαβ Βισπιάνσκι (Stanislaw Wyspianski, 15 Ιανουαρίου 1869 – 28 Ιανουαρίου 1907) ήταν δραματουργός, ζωγράφος και ποιητής, και θεωρείται ο δημιουργός του νεότερου πολωνικού δράματος. Ο Στανίσλαβ Βισπιάνσκι γεννήθηκε το 1869 στην Κρακοβία της Πολωνίας. Ο πατέρας του ήταν γλύπτης, που διατηρούσε εργαστήριο γλυπτικής στον ιστορικό Λόφο Βάβελ (Wawel) της Κρακοβίας. Από μικρή ηλικία είχε ιδιαίτερη κλίση στις τέχνες και τη λογοτεχνία. Το 1887 εγγράφεται στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Γιαγκελόνειου Πανεπιστημίου και στη Σχολή Καλών Τεχνών της Κρακοβίας, με καθηγητή του το διάσημο Πολωνό ζωγράφο Γιαν Ματέικο (Jan Matejko, 1838 – 1893).

Δημήτριος Ζ. Φιλιππότης: «Ο γλύπτης φιλόσοφος»

Ο γλύπτης Δημήτριος Ζ. Φιλιππότης (Πύργος Τήνου, 1839 – Αθήνα, 28 Νοεμβρίου1919) γεννήθηκε στον Πύργο Τήνου και ήταν γιος του Ζαχαρία Φιλιππότη, γνωστού μαρμαρογλύπτη και εμπειρικού αρχιτέκτονα, ο οποίος είχε κατασκευάσει και αρκετούς ναούς μεταξύ των οποίων την Μονή Αγίου Παύλου στο Άγιο Όρος, στην ανέγερση της οποίας συμμετείχε όταν έφτασε στα δεκατρία του και ο Δημήτριος).

Τζοβάνι Μπελίνι: Θεωρείται o ιδρυτής της βενετσιάνικης σχολής ζωγραφικής

Τζοβάνι Μπελίνι [Giovanni Bellini, 1433 – 26 Νοεμβρίου 1516] ήταν Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης από την Βενετία, ο πιο γνωστός της οικογένειας Μπελίνι. Θεωρείται o ιδρυτής της βενετσιάνικης σχολής ζωγραφικής και οδήγησε στην ανάπτυξη ενδιαφέροντος για την Αναγέννηση στην Βενετία, η οποία έγινε κέντρο της Αναγέννησης που ανταγωνιζόταν την Φλωρεντία και την Ρώμη και το έργο του αντανακλά αυτό το αυξανόμενο ενδιαφέρον. Ήταν δάσκαλος των Τζορτζόνε και Τιτσιάνο. Χρησιμοποίησε ένα πιο αισθησιακό όσον αφορά το χρώμα και τη μορφή τρόπο σχεδίασης και με νέο βαθμό ρεαλισμού και είναι γνωστός για την πρωτοποριακή απεικόνιση του φυσικού φωτός.

Κυριάκος Ρόκος: «Εξαιρετικό Παρθένο Πικρό Χαμόγελο – ψυχρής έκθλιψης» [Γλυπτική]

  • 8 Δεκεμβρίου 2016 – 7 Ιανουαρίου 2017
Η αίθουσα τέχνης «ε κ φ ρ α σ η – γιαννα γραμματοπουλου», εγκαινιάζει την Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου την ατομική έκθεση γλυπτικής του Κυριάκου Ρόκου με τίτλο: «Εξαιρετικό Παρθένο Πικρό Χαμόγελο – ψυχρής έκθλιψης».
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης σημειώνει για τη δουλειά του: «Γεγονός είναι ότι εξακολουθώ, πάντα λεύτερος, σαν πολεμικός ανταποκριτής ή σαν λαϊκός μάστορας, να καταγράφω, με τον τρόπο μου, όλα όσα μονάχα με τους χτύπους της καρδιάς μεταδίδονται και αποθηκεύονται με την ευχή της μη επανάληψης. Φυσικά δεν είμαι και ο μόνος. Αλλά ποια ελληνική εξουσία νοιάστηκε για το μοναδικό κεφάλαιο που είναι ο δημιουργός της ντόπιας τέχνης και ο πολιτισμός;»

Robert McCabe. Αναμνήσεις & μνημεία του Αιγαίου: έκθεση στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

Στο πλαίσιο της έκθεσης «Κυκλαδική κοινωνία 5000 χρόνια πριν» το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης παρουσιάζει από 8 Δεκεμβρίου μέχρι 19 Μαρτίου την έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Robert McCabe. Αναμνήσεις & μνημεία του Αιγαίου».
Η έκθεση του γνωστού φωτογράφου, περιλαμβάνει δύο ενότητες με διαφορετικό θέμα αλλά με κοινό στοιχείο τις ελληνικές θάλασσες και τον ρόλο που διαδραμάτισαν στις κοινωνίες των ανθρώπων στο Αιγαίο ανά τους αιώνες. Η πρώτη ενότητα παρουσιάζει πτυχές της ζωής στο Αιγαίο τις δεκαετίες του 1950 και του 1960.