H είδηση ήταν για πολλούς αναμενόμενη. Ο γκαλερίστας Ρένος Ξίππας, ο οποίος είχε ανοίξει έναν δραστήριο χώρο τέχνης στη Σοφοκλέους, πήρε μια γενναία απόφαση. Να μεταφέρει την γκαλερί του στο showroom που διατηρούσε στις Αχαρνές, διότι η κατάσταση στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας ήταν εφιαλτική και έγινε τους τελευταίους μήνες ακόμα χειρότερη. Παρά τη μεγάλη επένδυση που είχε κάνει ο Ρένος Ξίππας και τις σημαντικές εκθέσεις που διοργάνωνε, η γκαλερί είχε γίνει άβατο για τους φιλότεχνους, που δεν αισθάνονταν ασφαλείς να την επισκεφθούν.
Ολοι μας έχουμε γνώση της κατάστασης στα πέριξ της πλατείας Κουμουνδούρου. Οι εθισμένοι στα ναρκωτικά κάνουν χρήση μέρα μεσημέρι στο πεζοδρόμιο, οι κλέφτες αυτοκινήτων κάνουν χρυσές δουλειές και η μικροεγκληματικότητα βασιλεύει. Οσο και αν η αστυνομία προσπαθεί να αναλάβει δράση, τόσο φαίνεται καθαρά ότι η προσπάθεια δεν έχει τελεσφορήσει και πως η οικονομική κρίση θα φέρει επιδείνωση.
Λίγο πιο πέρα, στη γειτονιά του Ψυρρή, η ιστορία δεν είναι πολύ διαφορετική. Γνωστή γκαλερίστα έλεγε στην «Κ» ότι οι πελάτες της φοβούνται όταν φεύγουν το βράδυ από την αίθουσα τέχνης, ότι η ίδια συνοδεύει την υπάλληλό της μέχρι τον σταθμό του μετρό και πως έκανε σκέψεις να μεταφερθεί στο Κολωνάκι παρά το ότι τα ενοίκια είναι πολύ πιο υψηλά.
Είναι σαφές ότι η «γεωγραφία» των αθηναϊκών γκαλερί έχει αλλάξει. Από τα τέλη του '90 και μετά δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αποφάσιζαν να επενδύσουν σε γειτονιές που ήταν νέα πεδία δράσης για την τέχνη. Ψυρρή, Μεταξουργείο, Εξάρχεια απέκτησαν αίθουσες με όραμα και φιλοδοξίες. Σήμερα, κάποιοι από τους γκαλερίστες αυτούς έχουν έρθει σε δύσκολη θέση, διότι όχι μόνο δεν έγιναν έργα υποδομής που να αλλάξουν τη φυσιογνωμία των περιοχών αυτών (πεζοδρομήσεις, πράσινο, εξορθολογισμός στις χρήσεις γης) αλλά η αυξημένη εγκληματικότητα καθιστά απαγορευτική την πρόσβαση των φιλοτέχνων στις αίθουσες. Ενώ η πρωτεύουσα είχε αποκτήσει τα τελευταία χρόνια δύο πόλους, το Κολωνάκι και την (διευρυμένη) περιοχή του Ψυρρή, τώρα κινδυνεύει να επιστρέψει στην εποχή που κανείς δεν διανοούνταν να φύγει μακριά από την Πλατεία.
Η «Κ» μίλησε με δύο γκαλερίστες που έχουν κάνει διαφορετικές επιλογές. Η Ρεβέκκα Καμχή από πολύ νωρίς προτίμησε να ανοιχτεί σε γειτονιές που είχαν τις δυσκολίες, αλλά και τη γοητεία τους, ενώ η Δάφνη Ζουμπουλάκη παρέμεινε στο Κολωνάκι, κάνοντας ενίοτε κάποιες δράσεις μακριά από την γκαλερί. Και οι δύο επισημαίνουν πόσο σημαντικό είναι να φτιάξει η κατάσταση στο κέντρο.
Tης Μαργαριτας Πουρναρα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22/05/2010
Της Ρεβεκκας Καμχη*
Ο λόγος για τον οποίον επέλεξα τη γειτονιά του Μεταξουργείου είναι πρωτίστως οικονομικός. Κατάφερα να αγοράσω ένα υπέροχο ακίνητο, το οποίο μετατράπηκε σε γκαλερί αλλά και σε κατοικία μου. Στο Κολωνάκι όχι μόνο δεν υπάρχει εύκολα αντίστοιχο διαθέσιμο κτίριο, αλλά ακόμα και αν το έβρισκα δεν θα μπορούσα ποτέ να το αποκτήσω.
Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω ότι το οίκημα που φιλοξενεί την τέχνη έχει μεγαλύτερη σημασία απ' ό,τι το περιβάλλει. Αυτό δεν σημαίνει ότι για ένα καλαίσθητο οικοδόμημα θα πήγαινα ποτέ κάπου πολύ μακριά από το κέντρο.
Προτίμησα όμως να έρθω σε ένα περιβάλλον που είναι σχετικώς υποβαθμισμένο, αλλά υπάρχει έντονη η προοπτική να βελτιωθεί τα επόμενα χρόνια, καθώς σχεδιάζονται αναπλάσεις και πρωτοπόρες δράσεις. Υπάρχουν στη γειτονιά πολλοί συνειδητοποιημένοι πολίτες, που είναι διατεθειμένοι να κάνουν πράγματα, να αναλάβουν δράση και να μην αφήσουν την κατάσταση στη μοίρα της. Ετσι, είχα την αίσθηση ότι ερχόμενη, επένδυσα στο μέλλον.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η αίθουσα τέχνης μου κατοικοεδρεύει σε μια δύσκολη περιοχή. Η πρώτη μου γκαλερί ήταν στη Σοφοκλέους και η δεύτερη στα Εξάρχεια, στην Μπλε Πολυκατοικία, όπου μου είχαν διαρρήξει το αυτοκίνητο αρκετές φορές, οι ναρκομανείς έκαναν χρήση δίπλα στην πόρτα μου και η αστυνόμευση ήταν πλημμελής. Ακόμα και τώρα στο Μεταξουργείο ακούω από γείτονες πολλά κρούσματα αρπαγής τσάντας.
Με ενοχλούν και με φοβίζουν αυτές οι ειδήσεις, από την άλλη είμαστε μάρτυρες αλλαγών σε πολλές γειτονιές της Αθήνας και οι άνθρωποι νιώθουν ανασφάλεια παντού. Δυστυχώς, η κατάσταση γίνεται δύσκολη. Ποτέ δεν θα έλεγα ότι διάλεξα τη συγκεκριμένη τοποθεσία διότι πιστεύω ότι τα underground μέρη έχουν τη δική τους γοητεία. Εκνευρίζομαι μάλιστα όταν μερικοί μου επισημαίνουν πόσο πολύ τους αρέσει η γραφικότητα της γειτονιάς μας με τους οίκους ανοχής. Δεν ζω στο Μεταξουργείο ως επισκέπτης, ή ως γκαλερίστας που έχει μια φυσαλίδα γεμάτη τέχνη, αποκομμένη από την πραγματικότητα. Εκεί είναι το σπίτι μου, η ζωή μου και θα μου άρεσε πραγματικά να δω τη γειτονιά να ομορφαίνει, να γίνεται ασφαλέστερη και πιο ανθρώπινη.
* Η Ρεβέκκα Καμχή είναι γκαλερίστα.
Της Δαφνης Ζουμπουλακη*
Η γκαλερί Ζουμπουλάκη είχε πρωτοανοίξει στην Κριεζώτου, αλλά η ανάγκη ορισμένων καλλιτεχνών της, όπως ο Takis, να εκθέτουν σε μεγαλύτερο χώρο, οδήγησε τους γονείς μου στην απόφαση να φτιάξουν την αίθουσα στην Πλατεία Κολωνακίου το 1973. Ολα αυτά τα χρόνια παραμένουμε στην ίδια θέση, συνεπείς στις αρχές μας και στις επιλογές μας. Σήμερα που το κέντρο έχει εμπλουτιστεί με χώρους πολιτισμού -το Ιδρυμα Θεοχαράκη, το Μουσείο για τη γενιά του '30 που θα ανοίξει σε λίγο, το δυναμικό Μουσείο Κυκλαδικής που κάνει και αφιερώματα στη Σύγχρονη Τέχνη, το ΕΜΣΤ, όλα σε απόσταση αναπνοής- νιώθουμε αναπόσπαστο κομμάτι ενός δικτύου που συμπυκνώνει πολλές δυνάμεις.
Πιστεύω στην αξία του κέντρου. Είναι άλλωστε κάτι που αποδεικνύεται καθημερινά. Είναι εύκολο για τον κόσμο να περάσει από την γκαλερί κάνοντας τις δουλειές του, ενώ πολλές φορές το Σάββατο μεσημέρι είναι σαν τα δεύτερα εγκαίνια μιας έκθεσης. Ολοι σταματούν για ένα ποτήρι κρασί, για κουβέντα, βρίσκουν φίλους και γνωστούς. Είμαστε ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Το καλύτερο είναι ότι οι φίλοι της γκαλερί είναι διαφορετικών ηλικιών: από φοιτητές μέχρι 70άρηδες, γνωρίζουν πού θα μας βρουν.
Παρά το ότι είχαμε πάντα το ένα πόδι μας να πατά σταθερά στο Κολωνάκι, αυτό δεν μας εμπόδισε να πειραματιστούμε. Το 1995, αγοράσαμε το ακίνητο στην Αγαθοδαίμονος και κάναμε ένα άνοιγμα προς νεότερους καλλιτέχνες. Υστερα, τα τελευταία χρόνια έχουμε καθιερώσει και το πρότζεκτ Zone D με εικαστικές δράσεις πέρα από την γκαλερί, όπως στα λοφτ της Πειραιώς. Εχουμε ευελιξία να κάνουμε αρκετά πράγματα ταυτόχρονα.
Τον τελευταίο καιρό, ακούμε συνέχεια διάφορα δυσάρεστα περιστατικά σε περιοχές του Κέντρου όπου υπάρχουν και πολλές γκαλερί. Είναι κρίμα, θα έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρχει καλύτερη αστυνόμευση, να νιώθουν οι Αθηναίοι ότι είναι ασφαλείς είτε βγαίνουν να φάνε είτε πηγαίνουν να δουν μια έκθεση. Είναι προς το συμφέρον όλων μας να γίνει η πόλη πιο ανθρώπινη και να μη χρειάζεται οι γκαλερίστες να φεύγουν από μια γειτονιά επειδή τα πράγματα έχουν γίνει επικίνδυνα. Οι γκαλερί όπως κάθε άλλη επιχείρηση είναι και αυτό μια μεγάλη εμπορική επένδυση που χρειάζεται την προστασία της πολιτείας ώστε να μπορεί να λειτουργήσει εύρυθμα.
* Η Δάφνη Ζουμπουλάκη είναι γκαλερίστα.
No comments:
Post a Comment