Κουνέλλης ξανά στην Αθήνα

Το καλοκαίρι ο Γιάννης Κουνέλλης κρέμασε χίλιες πέτρες -σαν αποστεωμένες μάσκες προσώπων- στο Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας για την παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης» του Θόδωρου Τερζόπουλου.

 

Στην Κωνσταντινούπολη, πάλι, για το σκηνικό του ίδιου έργου έστρωσε πάνω από 50.000 γυαλιά μυωπίας για να πατήσουν πάνω τους, σε μια «κοφτερή» ισορροπία, οι ηθοποιοί. 

Ο Γιάννης Κουνέλλης επιστρέφει στην Αθήνα, όχι με κάποιο σκηνικό, αλλά με γλυπτά μεγάλης κλίμακας και εγκαταστάσεις που θα εκτίθενται από την Πέμπτη στη γκαλερί «Bernier/Eliades». Αξιοπρόσεκτο είναι ότι ο διεθνής καλλιτέχνης πραγματοποιεί ατομική έκθεση στην Ελλάδα έπειτα από 16 χρόνια-η πρώτη του ήταν πάλι στην Jean Bernier, τον Μάρτιο του 1977. Οι τυχεροί είχαν δει και την μνημειώδη αναδρομική εγκατάστασή του στο εμπορικό καράβι «Ιόνιον», στο λιμάνι του Πειραιά, το 1994. 

Ηγετική μορφή του κινήματος της Αρτε Πόβερα, ο Κουνέλλης εγκαταστάθηκε από το 1956 στη Ρώμη, που αποτέλεσε το ορμητήριό του. Και έχτισε το προσωπικό του εικαστικό λεξιλόγιο με τη χρήση ετερόκλητων, «φτωχών» υλικών όπως το κάρβουνο, το ξύλο, η πέτρα. Ο άνθρωπος, η μνήμη, τα βιώματα έχουν κυρίαρχο ρόλο στα έργα του που σαν «οπτική φιλοσοφία» προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον σύγχρονο κόσμο. 

«Ο καλλιτέχνης είναι ένας παραμυθάς που αφηγείται την ιστορία μιας κοινότητας, κι αυτό που προτείνει μπορεί να θεωρηθεί όμορφο, ενώ την ίδια στιγμή αποκαλύπτει τις ανησυχίες που απασχολούν τα μέλη της κοινότητας», έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξή του στην Ε.Λατάντζιο. Ο ίδιος πάντως, αποφεύγει να χαρακτηρίσει τη δουλειά του: «Το έργο μου δεν είναι ούτε γλυπτό ούτε ζωγραφική», έχει πει. «Εγώ όμως είμαι ένας ζωγράφος. Καταστρέφω και στη συνέχεια αποκαθιστώ. Ετσι η αποκατάσταση γίνεται ζωτικό στοιχείο». 

Ανανεώνεται από τα ταξίδια του σε όλο τον κόσμο αλλά και από την διαρκή αναζήτηση και τη μεταμόρφωση μέσω της τέχνης. «Ενα ταξίδι, κάθε ταξίδι είναι ουσιαστικά η αφετηρία, η καταφατική και συνειδητή έκφραση της αγάπης για μάθηση», έχει δηλώσει παλαιότερα. 

Σήμερα, στα 74 χρόνια του, δεν παύει να βρίσκεται σε εγρήγορση: «Το όνειρο διατάζει για τρικυμία και σκοτώνει τον καλλιτέχνη, που δεν έχει όνειρο και δεν είναι ταξιδευτής. [Π.Σ., Επτά, Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010]