 |
Ο Γιώργος Φαρσακίδης γεννήθηκε το 1926 στην Οδησσό της Σοβιετικής Ενωσης. Εχοντας κληρονομήσει την επικούρεια αντίληψη ότι η δημιουργία πρέπει να αποβλέπει στο καλό του ανθρώπου, από νεαρή ηλικία είχε στρατεύσει τις εικαστικές επιδόσεις του στην υπηρεσία του ιδεολογικού του πιστεύω για έναν καλύτερο κόσμο. Οπως λέει ο ίδιος, «την αγάπη μου για την τέχνη δεν την είδα μόνο σα μια προσωπική ευχάριστη ενασχόληση, αλλά σα μια γέφυρα επικοινωνίας με τους άλλους».
Στην Κατοχική περίοδο, σαν προσφορά στην Εθνική μας Αντίσταση, σατιρίζει με τις γελοιογραφίες του τον υπερφίαλο εισβολέα και τους ποικιλώνυμους συνεργάτες του. Το καλοκαίρι του '44 ο Γ. Φαρσακίδης εντάσσεται στον ΕΛΑΣ Χαλκιδικής. Σε μια μάχη κοντά στο Σπήλαιο Πετραλώνων, στο χωριό Κρήνη, θα τραυματιστεί βαριά και στα δυο χέρια, χωρίς όμως να σταθεί το γεγονός αυτό ικανό, για να σταματήσει την εικαστική του ενασχόληση. Πολεμώντας σαν ανταρτοΕΠΟΝίτης θα απεικονίσει στιγμιότυπα της ζωής στα βουνά της Χαλκιδικής, στο Σύρμα της Μακρονήσου τα βασανιστήρια και τους βασανιστές, μα πάντα βλέποντας αυτές τις καταγραφές του περισσότερο σαν μαρτυρίες. Οπως σημείωνε ο Νίκος Παπαπερικλής «...Ζωγράφιζε κι έβλεπε τον Χάρο...κι έγινε τέχνη και μας ξυπνάει απότομα...».
 |
«Η πρώτη μου γνωριμία με την ξυλογραφία είχε γίνει το 1949 - '50 στο Σύρμα των πολιτών στο ΑΕΤΟ - ΕΣΑΙ στο Μακρονήσι. Είχε πέσει στα χέρια μου μια "Φιλολογική Πρωτοχρονιά" με χαρακτικά, απ' ό,τι θυμάμαι, των Κορογιαννάκη, Τάσσου, Βασιλείου και άλλων. Τον επόμενο χρόνο, στο στρατόπεδο των πολιτικών εξόριστων του Αϊ - Στράτη, ο δάσκαλος, που μας μύησε στην τεχνική της ξυλογραφίας, στάθηκε ο ζωγράφος - χαράκτης Χρήστος Δαγκλής».
«Το πρώτο χαρακτικό, στη βιασύνη μου για πρακτική επαλήθευση, το είχα σκαλίσει με σουγιαδάκι κι ένα κοπίδι από ...καρφί. Αργότερα, τα συνεργεία μας, με την καθοδήγηση του Χρήστου Δαγκλή, κατασκεύασαν εργαλεία, που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από εκείνα της αγοράς. Οι μαραγκοί μας διαμόρφωσαν πλάκες ξύλου για σκάλισμα. Κι ο κύλινδρος για μελάνωμα, κι αυτός δικής μας κατασκευής, ντυμένος σαμπρέλα από ποδήλατο. Αρχικά, το τύπωμα γινόταν με την πίεση μιας τσατσάρας, όμως τον επόμενο χρόνο εξασφαλίσαμε πιεστήριο με μοχλό, δικής μας κατασκευής και για το χειρισμό του επιστρατεύτηκαν οι πιο χειροδύναμοι. Οσον αφορά στη θεματογραφία και στο περιεχόμενο των χαρακτικών, όπως ήταν επόμενο, μας το υπαγόρευαν τα ίδια μας τα βιώματα και οι πολλαπλές ανάγκες».
Μετά τη διάλυση των στρατοπέδων ζώντας τη «ζούγκλα» της Ελεύθερης Αγοράς, ο Γιώργος Φαρσακίδης διαπιστώνει όλο και περισσότερο ότι «η Τέχνη που δεν ξανοίγει προοπτικές ενός κόσμου καλύτερου, προβάλλει τη βία και την απληστία του κέρδους. Μια τέχνη που της είναι αδιάφορος ο ανθρώπινος πόνος, που πολεμά τις χαρές της ζωής, την ομορφιά, τη φύση, τον έρωτα, δεν είναι παρά μια τέχνη σύμφωνη με τις επιταγές των κοινωνικά προνομιούχων της Νέας Τάξης Πραγμάτων».
No comments:
Post a Comment