Πολυσχιδής ο γνωστός χαράκτης Μιχάλης Αρφαράς, στην πρόσφατη έκθεσή του εντάσσει τη γλυπτική, αλλά και το φιλμ στη δουλειά του. Ετσι, ο χώρος της «Fizz» γεμίζει από μια χιουμοριστική και καυστική αφήγηση, που ξεκινά από τα χαρακτικά και φτάνει στη μεγάλη οθόνη της βιντεοπροβολής.
Ο γνωστός χαράκτης Μιχάλης Αρφαράς πειραματίζεται τώρα επιτυχημένα με τη γλυπτική και το φιλμ
Ο Αρφαράς, πιστός πάντα στη χαρακτική, πειραματίζεται με επιτυχία και σε άλλες μορφές τέχνης μέσω μιας γλυπτικής με έτοιμα αντικείμενα, που εξελίσσει με τις δικές του επινοήσεις. Ολα τα έργα του διαχειρίζονται τα ίδια ζωτικά προβλήματα της καθημερινότητας και της θέσης του καλλιτέχνη στην κοινωνία.
Η πρόσφατη δουλειά του μας έκανε την έκπληξη του νέου στοιχείου. Το φιλμάκι του με τίτλο «Κουκλότοπος» εμπεριέχει το περιεχόμενο της έκθεσης (χαρακτικά και γλυπτά) σε κίνηση και με τον σχολιασμό της μουσικής του Στέφανου Βασιλειάδη.
Ο Αρφαράς, με ρόλο θεσμικό από το 2006 ως καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, έπειτα από πολλά χρόνια σπουδών αλλά και διδασκαλίας στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στη Γερμανία και με συμμετοχή σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις και φεστιβάλ πειραματικού κινηματογράφου, δίνει κάτι πολύ καινούργιο για μας, αφού στην Αθήνα δεν έχουμε ξαναδεί δικό του φιλμ.
Το έργο του «Κουκλότοπος» είναι ένα είδος graffiti, όπου η μια εικόνα (μεταφορά από τη χαρακτική και τη γλυπτική του) διαδέχεται την άλλη με ταχύτατη ευελιξία. Πρόκειται για ένα συνοπτικό αφήγημα πάνω στο ζήτημα της αγωνίας του καλλιτέχνη του χρόνου μας απέναντι στην ισοπέδωση των πνευματικών αξιών και την εκμηδένιση της προσωπικότητάς του και της προσωπικότητας του ανθρώπου στη μεγαλούπολη του 21ου αιώνα.
Τον ίδιο κόσμο παρακολουθεί μέσα από τον εσωτερικό και τον εξωτερικό χώρο και η έκθεση των δύο νέων επιμελητών, Κατερίνας Νίκου και Θάνου Σταθόπουλου, στον χώρο της Ιλεάνας Τούντα. Και εδώ μας περιμένει η έκπληξη. Ο χώρος του trendy εστιατορίου 48 καταργήθηκε και αποδόθηκε στην τέχνη, ενοποιημένος με τον γνωστό μας, ήδη υπάρχοντα.
Με έμπνευση τον Μπέρνχαρντ
Η έκθεση, με τον τίτλο «Belle Vue» («Ωραία θέα») έχει το ενδιαφέρον ενός συνολικού σκεπτικού, του καλού στησίματος, άρα της καθαρής ανάγνωσης, και μερικών καλών έργων. Αντλεί τον τίτλο από το ομώνυμο βιβλίο του Τόμας Μπέρνχαρντ, στο οποίο δύο φίλοι καθηγητές του Πανεπιστημίου του Γκέτινγκεν φτάνουν ύστερα από ανάβαση πολλών ωρών σε μια τοποθεσία παγετώνα, έξω από το Χάιλγκενμπλουτ, όπου ανακαλύπτουν ένα τηλεσκόπιο πάνω σε ένα βάθρο. Αν και σκεπτικιστές, δεν παύουν να εκθειάζουν τη μοναδική ομορφιά των παγωμένων βουνών, ενώ προτρέπουν με ευγένεια ο ένας τον άλλο να κοιτάξει μέσα από το τηλεσκόπιο. Τελικά πλησιάζει πρώτος ο μεγαλύτερος, ο οποίος και δηλώνει συγκλονισμένος από αυτό που είδε. Αντίθετα, ο δεύτερος, όταν κόλλησε το μάτι του να δει, έβγαλε μια κραυγή και έπεσε νεκρός. Σίγουρα, οι δύο άνθρωποι είδαν διαφορετική εικόνα.
Ο καλλιτέχνης Μορίς Γκανής επεξεργάζεται εικαστικά το πνεύμα του κειμένου, εγκλωβίζοντας σε ένα γυάλινο κουτί την εκδοχή του σύγχρονου τσίρκου. Μέσα στο κουτί υπάρχουν παιχνίδια, ένας άνθρωπος, μια μουσική που δεν ακούμε, αναφορές στην ποπ κουλτούρα και τη δεκαετία 1960.
Ο Γιώργος Γυπαράκης συνδέει σε μία βιντεοπροβολή τον αισθησιασμό μιας χορεύτριας οριένταλ, που κρέμεται με αρχειακό υλικό από στρατιωτικές επιδείξεις πολεμικών αεροσκαφών. Δύο ιπτάμενες εικόνες και η μουσική από το «Χίλιες και μία νύχτες» οργανώνουν το αφήγημα πάνω στον έρωτα και την παροδική φύση του κόσμου, στο έργο με τίτλο «Σεχραζάτ».
Ο Δημήτρης Μπάμπουλης, ο καλύτερος, κατά την άποψή μου, σύγχρονος ζωγράφος, σχεδιάζει μορφές που ίπτανται επικεντρώνοντας στο μεταφυσικό στοιχείο της εικόνας. Ενώ ο Μανώλης Μπαμπούσης παρακολουθεί, δηλαδή φωτογραφίζει, τις αποθήκες μιας από τις πολλές σχολές καρναβαλιού στο Ρίο.
Ο Δημήτρης Τάταρης μεταφέρει την ατμόσφαιρα της αφήγησης του βιβλίου «Ωραία θέα» με βίντεο, ήχο και έργα στον χώρο, εκφράζοντας την προβληματική του στις έννοιες του εγκλωβισμού, του φόβου του θανάτου, του εξανθρωπισμού της φύσης, κυρίως με το έργο του «domestic circus», ένα είδος κιβωτού όπου φυλάσσονται τα θραύσματα ενός κόσμου σε παραμόρφωση και όπου ο θεατής μπορεί να κοιτάξει από τρεις «τρύπες»-τηλεσκόπια.
Εξαιρετικό το βίντεο Blown Out της Maria Friberg, η μάχη ενός άνδρα με τα κύματα, μια αλληγορία της εσωτερικής πάλης του ανθρώπου με την ισχύ και την εξάρτηση, την οδύνη και την ηδονή. Η Κατερίνα Χρηστίδη στη μεγάλη επιφάνεια των σχεδίων της ζωγραφίζει ακαθόριστου φύλου πορτρέτα, ένα είδος υβριδικών μορφών σε εξίσου ακαθόριστο ανοίκειο περιβάλλον.
Τέλος, ο Αλέξανδρος Ψυχούλης μετέχει με ένα ευφυές σχολιαστικό έργο στο ζήτημα μιας καθημερινής απόλαυσης. Μνημειακών διαστάσεων η εικόνα, παρακολουθεί τον καλλιτέχνη και το οικογενειακό και φιλικό του περιβάλλον στην σκηνή μιας ατέρμονης ούρησης στο πουθενά. Η ερμηνεία διττή. Χιουμοριστικό σχόλιο στην απλή ικανοποίηση της σωματικής ανάγκης, αλλά και καυστική κριτική για τη χαμένη και ανέφικτη ευτυχία.*
No comments:
Post a Comment