Η Μαρίνα Τσικόνια Βόλπι είχε το προνόμιο να φωτογραφίζει τους διασημότερους ανθρώπους της σύγχρονης εποχής. Η ξεχωριστή ματιά της κατάφερε να αποδείξει πως ακόμη και οι μεγαλύτεροι αστέρες έχουν την ανθρώπινη πλευρά
Η Μαρίνα Τσικόνια Βόλπι, εγγονή του εμπνευστή του πρώτου κινηματογραφικού φεστιβάλ στην Ιστορία, δεν θα μπορούσε παρά να κάνει τα πρώτα της βήματα στα κινηματογραφικά πλατό, για να καταλήξει και η ίδια παραγωγός του κινηματογράφου την πιο ένδοξη περίοδο του ιταλικού και του γαλλικού σινεμά, στη δεκαετία του ‘60 και του ‘70. «Η ωραία της ημέρας», «Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο», «Υπεράνω πάσης υποψίας», «Μήδεια», «Κάποτε στη Δύση», «Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», «Ο θυρωρός της νύχτας» είναι μόνο λίγοι τίτλοι ταινιών στις οποίες ήταν παραγωγός.
Ξεκίνησε ως φωτογράφος και μια που η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται ποτέ, απο τις 6 Ιουνίου η Μαρίνα Τσικόνια παρουσιάζει στη Ρώμη αρκετές από τις φωτογραφίες της που απεικονίζουν τους μεγαλύτερους αστέρες και vip’s της εποχής της, σε στιγμές δράσης ή ανάπαυλας, σε πρωτότυπες πόζες έξω από τις επιβολές του σταρ σύστεμ.
«Προτού γίνω κινηματογραφική παραγωγός, είχα το πάθος της φωτογραφίας. Φωτογράφιζα ανθρώπους, μνημεία, καθετί που μου φαινόταν όμορφο.Ακριβώς μέσα από τις φωτογραφίες που τραβούσα τότε θέλησα σήμερα να ξαναβρώ ορισμένες προσωπικότητες, χώρους, τοπία που δεν υπάρχουν πια, μνήμες ενός κόσμου όπου καθετί το υπέροχο έμοιαζε φυσικό και αιώνιο».
Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, μέλος του διεθνούς τζετ σετ, φίλη διάσημων και ταλαντούχων, αλλά και ακούραστη, εκρηκτική και παθιασμένη με τη δουλειά της, η κοντέσα Τσικόνια ομολογεί σε κάποια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει:
Ανήκω σε μια γενιά που υποχρεώθηκε σε βίαιες αλλαγές. Η οικογένειά μου, η οικογένεια του κόντε Βόλπι, ήταν προνομιούχος αλλά συγχρόνως με υποχρέωνε να υπακούω σε κανόνες. Με έστειλαν σε ένα πολύ αυστηρό σχολείο στην Ελβετία, όπου μας υποχρέωναν σε παράλογες ασκήσεις. Εκεί επαναστατούσα διότι δεν δεχόμουν όσα μου επιβάλλονταν αν αυτά δεν είχαν λογική».
Ατίθασος χαρακτήρας η Μαρίνα, περνά τη νεότητά της μοιρασμένη ανάμεσα στους χωρισμένους της γονείς, πότε φοιτώντας στο πιο αυστηρό λύκειο του Μιλάνου κοντά στον πατέρα της και πότε αναπνέοντας τον αέρα της αριστοκρατικής και γλεντζέδικης Ρώμης κοντά στη μητέρα της. Η νεαρή Μαρίνα συνεχίζει τις σπουδές της στη Βενετία όπου ανακαλύπτει την αγάπη της για την αρχαία ελληνική γώσσα κοντά σε έναν καταπληκτικό, όπως λέει η ίδια, καθηγητή.
Αργότερα στις ΗΠΑ, η Μαρίνα θα γνωρίσει τους μεγαλύτερους αστέρες της εποχής που όμως εναλλάσσονται με προσωπικότητες των γραμμάτων. Ανάμεσα στις φιλίες της και η συγγραφέας Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Ως στενή φίλη των Ανιέλι, θα γνωρίσει από κοντά τους Κένεντι, την οικογένεια Νιάρχου, τον Ωνάση, τη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας.
Λεπτεπίλεπτη, καλλιεργημένη, απόλυτα πιστή στη σπουδαιότητα του στυλ, δηλώνει: «Το στυλ είναι το παν. Κάποτε, ακόμα και μερικά πράγματα που θεωρούνταν αυτονόητα, ήταν φυσικό να τα μαθαίνεις. Πόσα ωραία κορίτσια που βλέπουμε σήμερα στις πασαρέλες τρικλίζουν πάνω στα τακούνια τους; Για γυναίκες σαν εμένα, ήταν βασικό να μάθουμε πώς να στεκόμαστε πάνω σε 12 εκατοστά τακούνι με άνεση και χάρη. Αυτό είναι στυλ για μένα».
Για την προσωπικότητά της, τη φινέτσα και την εμμονή της με την τελειότητα μιλά ο φίλος της σχεδιαστής Κάλβιν Κλάιν: «Θυμάμαι κάποτε, στο Ασπεν, είμασταν φιλοξενούμενοι φίλων. Η Μαρίνα μαγείρευε, ενώ κάποιοι απο εμάς είχαν αποσυρθεί στα δωμάτιά τους. Κάποια στιγμή ακούγεται ένας τρομερός θόρυβος. Ηταν η Μαρίνα, που, τρέχοντας σαν τρελή στο διάδρομο, φώναζε: Τα μακαρόνια πρέπει να φαγωθούν το αργότερο 30’’ μετά το βράσιμο».
Πολυσυζητημένη για τους έρωτές της και τις μυστηριώδεις φιλίες της με άντρες και γυναίκες -και ιδιαίτερα για τη στενή σχέση της με τη Βραζιλιάνα ηθοποιό Φλορίντα Μπολκάν- θα πει: «Εζησα απλώς όπως ήθελα να ζήσω.Πάντα όμως μέσα στα όρια του σπιτιού μου. Σέβομαι τους άλλους και θεωρώ πως δεν πρέπει να κατασκοπεύουμε τι γίνεται μέσα στην κρεβατοκάμαρα του καθενός. Δεν μου αρέσουν οι περιορισμοί αλλά ούτε και η επίδειξη. Υπήρξα άνθρωπος που δεν φοβήθηκα ποτέ».
No comments:
Post a Comment