Το 1958, o ζωγράφος Μάριος Πράσινος που είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη το 1916 και μεγαλώσει στο Παρίσι, ανακαλύπτει για πρώτη φορά τη χώρα της καταγωγής του. Κάνει μια κρουαζιέρα στα νησιά του Αιγαίου με τον Αλμπέρ Καμύ και τον εκδότη Μισέλ Γκαλιμάρ, νοικιάζει για μερικούς μήνες ένα σπίτι στις Σπέτσες.
Ηταν ένα ταξίδι που θα επηρέαζε πολύ τη μετέπειτα δουλειά του. Η Ελλάδα χρειάστηκε πολλά χρόνια για να ανακαλύψει εκ νέου το σημαντικό έργο που άφησε πίσω του ο εικαστικός, ο οποίος πέρασε τη ζωή του στη Γαλλία. Τον τελευταίο καιρό διοργανώνονται αρκετές εκθέσεις που μας βοηθούν να μυηθούμε στην ευαισθησία της ματιάς του. Σήμερα, εγκαινιάζεται ένα λαμπρό αναδρομικό αφιέρωμα στην Πινακοθήκη Κυκλάδων στη Σύρο, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Ερμουπόλεια», που διανύουν φέτος τη 17η χρονιά τους. Η έκθεση στην πρωτεύουσα των Kυκλάδων θα φιλοξενήσει 120 έργα του, τα οποία ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές.
O Πράσινος δεν ήταν μονάχα ζωγράφος, αλλά χαράκτης, εικονογράφος, συγγραφέας και σκηνογράφος. Το γεγονός ότι αποχωρίστηκε βίαια από την πόλη που γεννήθηκε εξαιτίας των τουρκικών διώξεων, άφησε ανεξίτηλα σημάδια στον ψυχισμό, αλλά και το έργο του. Το μεγάλωμά του στο Παρίσι τού έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά μεγάλους καλλιτέχνες, όπως ο Πικάσο και ο Αρπ και λογοτέχνες, όπως ο Μπρετόν.
Στην αρχή της σταδιοδρομίας του εντάχθηκε στο κίνημα των σουρεαλιστών. Μετά, όμως, χάραξε μια αυτόνομη, πιο προσωπική πορεία. Καταπιάστηκε με τα τοπία, τη φύση (δέντρα, μπουκέτα) και τα πορτρέτα, έχοντας πάντοτε στο νου, μνήμες μακρινές. Η δουλειά του βραβεύτηκε στη Γαλλία και τα έργα του βρίσκονται σε πολύ σημαντικές συλλογές. Η έκθεση στην Ερμούπολη θα διαρκέσει από σήμερα ώς και τις 2 Σεπτεμβρίου.
Το κίνημα των σουρεαλιστών θα τον γοητεύσει, όμως δεν θα σταθεί για πολύ και με τις ενότητες «Ταύροι» και «Κοπάδια» χαράζει τη δική του πορεία. Ο Μάριος Πράσινος καταπιάνεται με τα τοπία, τη φύση και τα πορτρέτα, έχοντας πάντοτε στον νου μνήμες μακρινές και πληγωμένες. Οι εικόνες από τα χρόνια του διωγμού και του ξεριζωμού παράγουν συναισθήματα πόνου, λύπης, φόβου που αποτυπώνονται στη ζωγραφική του. Στην εικαστική του διαδρομή το «σκοτεινό» είναι το κύριο χαρακτηριστικό έκφρασης των συναισθημάτων του. Το «μαύρο» της λύπης και του τρόμου βρίσκεται σε διαρκή αντιπαράθεση με το «φωτεινό» της χαράς και της αισιοδοξίας.
Ο καλλιτέχνης σχεδίασε κοστούμια για πολλές θεατρικές παραστάσεις, έκανε πάνω από 150 ταπισερί και εικονογράφησε πολλές ποιητικές συλλογές. Το γαλλικό κράτος τον τίμησε με τα μετάλλια της Λεγεώνας της Τιμής και των Γραμμάτων και Τεχνών. Μετά τον θάνατό του, το 1985 ιδρύθηκε το ομώνυμο ίδρυμα Saint-Remy της Προβηγκίας όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. [Π. ΣΠΙΝΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία / 7 - 27/07/2008]
ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ:
No comments:
Post a Comment