Το Μπιλμπάο και πάλι στο προσκήνιο

Το Μουσείο Γκούγκενχαϊμ απέκτησε μια σπουδαία μόνιμη συλλογή, που τώρα παρουσιάζεται στο ευρύ κοινό

ΜΟΥΣΕΙΑ. Ξέχασε κανείς το Γκούγκενχαϊμ στο Μπιλμπάο; Δεκατρία χρόνια μετά τα γενέθλια του πιο πολυσυζητημένου μουσείου στην εκπνοή του 20ού αιώνα, μια σειρά εκθέσεων, με βασικό άξονα τις μόνιμες συλλογές του, στρέφει ξανά το ενδιαφέρον στην πόλη-θαύμα της Χώρας των Βάσκων.

Γιατί σε όλα αυτά τα χρόνια που ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθούσε να εξηγήσει την εκτίναξη ενός άσημου βιομηχανικού κέντρου στην πρώτη γραμμή του διεθνούς ενδιαφέροντος χάρη στο παράδοξο αρχιτεκτόνημα του Φρανκ Γκέρι, η διοίκηση του μουσείου φρόντιζε να το εξοπλίσει με μια σπουδαία συλλογή που τώρα γίνεται κοινό κτήμα. Η έκθεση εγκαινιάστηκε τη Δευτέρα και εστιάζει στην αμερικανική και ευρωπαϊκή τέχνη στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70, με χρονολογική αφετηρία το εμβληματικό έργο του Μαρκ Ρόθκο («Χωρίς τίτλο», 1952-53, η φωτογραφία επάνω). Συνολικά μέσα στα επόμενα τρία χρόνια θα εκτεθούν 103 έργα της συλλογής του μουσείου από 63 καλλιτέχνες.

Mark Rothko (Dvinsk, Ρωσία, 1903 - Νέα Υόρκη, ΗΠΑ, 1970)

Χωρίς τίτλο

Σήμερα, το Γκούγκενχαϊμ του Μπιλμπάο μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι κάτοχος μιας από τις σημαντικότερες συλλογές έργων τέχνης του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Τον τόνο δίνουν έργα των Eντουάρντο Tσιλίντα, Ιβ Κλάιν, Βίλεμ ντε Κούνινγκ, Ρόμπερτ Μάδεργουελ, Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ, Τζέιμς Ρόζενκουιστ, Κλίφορντ Στιλ, Αντονι Τάπιες και Αντι Γουόρχολ. Αλλά υπάρχει μια πτυχή που ξεχώρισε το Γκούγκενχαϊμ από πολλά άλλα μουσεία του είδους του. Κι αυτό έχει να κάνει με τις παραγγελίες σε σύγχρονους καλλιτέχνες για έργα προορισμένα να εγκατασταθούν σε συγκεκριμένους χώρους του μουσείου. Τα λεγόμενα site-specific projects συγκροτούν μια παράλληλη συλλογή με επίσης μεγάλα ονόματα όπως ο Φραντσέσκο Κλεμέντε, ο Σολ Λεβίτ ή ο Ρίτσαρντ Σέρα.

Ταυτόχρονα το Μπιλμπάο «ποντάρει» σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες συγκεντρώνοντας έναν σεβαστό αριθμό έργων τους με βασικό κριτήριο την καλλιτεχνική τους βαρύτητα μέσα στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Είναι μια οπτική που βλέπει στο μέλλον, όταν πιθανότατα το ρηξικέλευθο κτίριο δεν θα προκαλεί πια τόση εντύπωση και το μουσείο θα χρειάζεται κάτι περισσότερο για να σταθεί στον αφρό της σύγχρονης τέχνης: καλλιτεχνική ταυτότητα. [Δημητρης Ρηγοπουλος, Η Καθημερινή]