Δύο ζωγράφοι αντιδρούν στην ατομικότητα της εποχής
«Οι Φίλοι». Δεν θα μπορούσε να έχει άλλο όνομα η κοινή έκθεση του Νίκου Στεφάνου και του Βασίλη Σπεράντζα, των δύο αχώριστων φίλων. Ξαναβρίσκονται έπειτα από χρόνια, όχι στην Καλλιθέα και το ατελιέ-κοινόβιο των ξέφρενων νιάτων τους, αλλά στα καλντερίμια της Μυκόνου.
«Η ζωγραφική μου βρέθηκε σ' ένα σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης», υποστηρίζει ο Βασίλης Σπεράντζας |
Σχεδόν μισόν αιώνα μετά την Καλλιθέα, οι περιπαθείς, εύχυμες, θεατρικές, πληθωρικές γυναίκες του Σπεράντζα συνυπάρχουν με τα ψηλά φουγάρα και τους ατίθασους καπνούς, τα βιομηχανικά τοπία του Νίκου Στεφάνου στην αίθουσα τέχνης «Fine Arts-Καπόπουλος» στη Χώρα της Μυκόνου. Αποκαλύπτοντάς μας βαθμηδόν τις εκλεκτικές συγγένειες αλλά και τις διαφορές δύο δημιουργών που ανδρώθηκαν καλλιτεχνικά παρέα.Μισόν αιώνα φίλοι οι ζωγράφοι, και μαζί τους ο Αλέκος Φασιανός, τα τρία enfants terribles του Ατελιέ της Καλλιθέας με τη φρενίτιδα δημιουργικότητας και τα happenings. Ούτε ο Στεφάνου ούτε ο Σπεράντζας κρύβουν ότι λυπούνται που στη Μύκονο δεν τα κατάφερε ο Αλέκος Φασιανός να είναι ξανά μαζί τους. Για να ξαναθυμηθούν τα παλιά. «Το θέλαμε εμείς, το ήθελε κι αυτός. Είχε όμως άλλες υποχρεώσεις και δεν μπορούσε».
«Το Ατελιέ της Καλλιθέας επανέρχεται σήμερα σαν σωσίβιο», λέει ο Νίκος Στεφάνου |
«Το Ατελιέ της Καλλιθέας, η ενότητα εκείνων των εποχών, είναι κάτι που επανέρχεται σήμερα σαν σωσίβιο», μας λέει με νόημα ο Νίκος Στεφάνου. «Ηταν εποχές πολύ έντονες και τρελές, με την έννοια της απόλυτης ελευθερίας που αισθανόμασταν και είχαμε. Υπήρχε η ελευθερία να εκδηλωθεί καθένας μας χωρίς κάνεναν περιορισμό και καθωσπρεπισμό».Το αίσθημα αυτό παρήλθε ανεπιστρεπτί; «Υπάρχει μεγάλη ατομικότητα πια. Παλαιότερα, υπήρχε μια υγιής ζήλεια για το έργο του άλλου και άμιλλα. Πράγματα ρομαντικά. Αυτά ανακαλούμε κατά κάποιον τρόπο και στη Μύκονο».«Συχνά νομίζουμε πως πλησιάζουμε το απόλυτο, αλλά πάντα κάτι λείπει. Κι είναι, νομίζω, έξω από τα ανθρώπινα να πει κανείς πως το βρήκε. Αλλωστε, αν δεν έλειπε και κάτι, πώς θα το ξανατολμούσαμε; Αυτός είναι ο λόγος που μπορεί να ξαναρχίζω πάλι και πάλι το ίδιο έργο, προσπαθώντας να συμπληρώσω την ιδέα για κάτι που του έλειπε», μας αποκαλύπτει ο ζωγράφος.Η σκηνογραφία, με την οποία ασχολήθηκε από μικρός, του υπέδειξε με τις τρεις διαστάσεις της πώς σχεδιάζεται ένα πλασματικό βάθος. «Δεν με προσγείωσε στην πραγματικότητα», εξηγεί, «αλλά ακόμα και οι προβολείς που στέκουν, απ' όλες τις μεριές, μου δώσαν την ιδέα τα έργα να φωτίζονται από πολλές μεριές, σαν πολλές φιγούρες αυτόφωτες».Τα ζωγραφικά, πλαστικά έργα και τα γλυπτά της Μυκόνου, όλα καινούργιες δημιουργίες, «είναι η εξέλιξη παλαιότερης δουλειάς μου σε περιβάλλοντα μοναχικά, ερημικά. Μερικά συνοδευμένα - σημαδεμένα από σύμβολα, από εντυπώσεις παιδικές».Ο Βασίλης Σπεράντζας, κάκιστος μαθητής, στα 16 του χρόνια γνώρισε τον ποιητή Καββαδία και την αδερφή του Τζένια. «Είναι οι άνθρωποι που με μύησαν στην τέχνη και τη ζωγραφική. Και ξαφνικά η ζωή μου αισθάνθηκα ότι απέκτησε κάποιο νόημα», θυμάται σήμερα. Εκτοτε τον έπιασε τέτοια μανία με τη ζωγραφική, που καθόταν ακόμη και τις νύχτες και ζωγράφιζε με μελάνια σε χαρτί του μέτρου, «σε σημείο που οι γονείς μου ανησυχούσαν μήπως πάθω τίποτε. Φυσικά, το σχολείο πήγε κατά διαόλου. Πάλι καλά που κατάφερα να το τελειώσω». λέει.Από εκεί και έπειτα, το πήγαινε-έλα μεταξύ Παρισιού και Αθήνας δημιούργησε, όπως λέει, το προσωπικό στιλ του: «Η ζωγραφική μου βρέθηκε σ' ένα σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης, κάτι που εκφράζει την ελληνική μου καταγωγή στην τέχνη. Διατήρησα επαφή με τις ρίζες μου και εμπνεύστηκα από βυζαντινές τοιχογραφίες, απ' τη λαϊκή τέχνη και άλλες μορφές έκφρασης, της πιο πρόσφατης ελληνικής πραγματικότητας. Συγχρόνως, όμως, στο Παρίσι δέχτηκα ισχυρές δυτικές επιδράσεις, όπως ήταν ο Πικασό και ο Σαγκάλ».* Διάρκεια έκθεσης: ώς 15 Ιουλίου. www.kapopoulosart.gr, e-mail: info@kapopoulosart.
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 07/07/2008,
No comments:
Post a Comment