«Κάποτε άντεχα να δουλεύω δέκα ώρες ασταμάτητα χωρίς να πιω νερό. Τώρα πλέον δουλεύω όταν μού ΄ρθει», λέει ο ακαδημαϊκός και καθηγητής Παναγιώτης Τέτσης
«Τα νησιά έχουν κακοπάθει τρομερά. Είναι ασύλληπτη η αλλοίωση οικισμών και τοπίων», λέει στα «ΝΕΑ» ο ζωγράφος και ακαδημαϊκός Παναγιώτης Τέτσης, που παρουσιάζει τη «χαμένη» εικόνα της - δεύτερης πατρίδας του- Σίφνου μέσα από τα έργα του
«Αν είσαι παθιασμένος για κάτι και αυτό εισχωρήσει στην τέχνη σου, τότε η καθαρή τέχνη υποχωρεί και μετατρέπεται σε κήρυγμα», λέει στα «ΝΕΑ» ο ακαδημαϊκός και ζωγράφος Παναγιώτης Τέτσης, με αφορμή έκθεσή του στη Σίφνο.Συναντήθηκαν τυχαία πριν από 40 χρόνια και «ερωτεύθηκαν» με την πρώτη ματιά. Έγινε η αφορμή να ξεκινήσει μερικά από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα έργα του, όπως η «Λαϊκή Αγορά», και ουκ λίγες φορές πήρε τη θέση του μοντέλου. Το πορτρέτο της Σίφνου, λοιπόν, της δεύτερης πατρίδας του ζωγράφου, ακαδημαϊκού και δασκάλου, Παναγιώτη Τέτση, όπως την αντίκρυσε για πρώτη φορά ο καλλιτέχνης, χωρίς τα σημάδια της ανάπτυξης και του τουρισμού στο πρόσωπό της, παρουσιάζεται μέσα από 15 ελαιογραφίες και έργα με σινική μελάνη, στην έκθεση «Η Σίφνος του Τέτση», που εγκαινιάζεται το Σάββατο στο νησί.
«Η επαφή μου με τη Σίφνο έγινε τυχαία», λέει στα «ΝΕΑ» ο Παναγιώτης Τέτσης. «Επρόκειτο να πάω διακοπές στην Πάτμο, αλλά δεν βρήκα εισιτήρια και τότε μου μίλησαν κάποιοι φίλοι για τη Σίφνο. Πριν από 40 και πλέον χρόνια δεν υπήρχαν τηλέφωνα, γι΄ αυτό λοιπόν και τηλεγράφησα στον δημοτικό ξενώνα να μου κρατήσουν δωμάτιο. Το πρωί που ξύπνησα αντίκρυσα ένα εκτυφλωτικό φως και μια θέα προς το Κάστρο και την Πάρο. Αυτοκίνητο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, μόνο γαϊδουράκια. Το φως με μάγεψε. Επέστρεψα και, το επόμενο καλοκαίρι, νοίκιασα και ατελιέ. Ξαναπήγα και το Πάσχα. Μέχρι που απέκτησα ένα σπιτάκι στεργιανό, μακριά από τη θάλασσα, όπου στο εργαστήρι μου άρχισα να δουλεύω μεγάλα- σε μέγεθος, όχι σε σπουδαιότητα- έργα μου. Αν και μικρός ο χώρος, τα κατάφερνα. Έκανα ακροβατικά με τα τελάρα των 4 μ.», θυμάται ο 83χρονος ζωγράφος. Το αποτέλεσμα είναι τοπία της Σίφνου καμωμένα με θερμά, γοητευτικά χρώματα, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, αλλά και ορισμένα ασπρόμαυρα με σινική μελάνη και πινέλο (όχι πένα), ξαφνιάζοντας όσους έχουν ονομάσει τον Παναγιώτη Τέτση «ζωγράφο του χρώματος». «Με το ασπρόμαυρο βλέπεις περισσότερα από όσα με το χρώμα. Το χρώμα δεν σε αφήνει να πας πιο πέρα. Όταν βλέπεις το ασπρόμαυρο μετέχεις περισσότερο, γίνεσαι πιο ενεργός, ανοίγουν τα φτερά της φαντασίας σου, συνεργάζεσαι κατά κάποιον τρόπο», εξηγεί.
«Η επαφή μου με τη Σίφνο έγινε τυχαία», λέει στα «ΝΕΑ» ο Παναγιώτης Τέτσης. «Επρόκειτο να πάω διακοπές στην Πάτμο, αλλά δεν βρήκα εισιτήρια και τότε μου μίλησαν κάποιοι φίλοι για τη Σίφνο. Πριν από 40 και πλέον χρόνια δεν υπήρχαν τηλέφωνα, γι΄ αυτό λοιπόν και τηλεγράφησα στον δημοτικό ξενώνα να μου κρατήσουν δωμάτιο. Το πρωί που ξύπνησα αντίκρυσα ένα εκτυφλωτικό φως και μια θέα προς το Κάστρο και την Πάρο. Αυτοκίνητο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, μόνο γαϊδουράκια. Το φως με μάγεψε. Επέστρεψα και, το επόμενο καλοκαίρι, νοίκιασα και ατελιέ. Ξαναπήγα και το Πάσχα. Μέχρι που απέκτησα ένα σπιτάκι στεργιανό, μακριά από τη θάλασσα, όπου στο εργαστήρι μου άρχισα να δουλεύω μεγάλα- σε μέγεθος, όχι σε σπουδαιότητα- έργα μου. Αν και μικρός ο χώρος, τα κατάφερνα. Έκανα ακροβατικά με τα τελάρα των 4 μ.», θυμάται ο 83χρονος ζωγράφος. Το αποτέλεσμα είναι τοπία της Σίφνου καμωμένα με θερμά, γοητευτικά χρώματα, σε διαφορετικές ώρες της ημέρας, αλλά και ορισμένα ασπρόμαυρα με σινική μελάνη και πινέλο (όχι πένα), ξαφνιάζοντας όσους έχουν ονομάσει τον Παναγιώτη Τέτση «ζωγράφο του χρώματος». «Με το ασπρόμαυρο βλέπεις περισσότερα από όσα με το χρώμα. Το χρώμα δεν σε αφήνει να πας πιο πέρα. Όταν βλέπεις το ασπρόμαυρο μετέχεις περισσότερο, γίνεσαι πιο ενεργός, ανοίγουν τα φτερά της φαντασίας σου, συνεργάζεσαι κατά κάποιον τρόπο», εξηγεί.
- Θα τολμούσατε ένα crash test ανάμεσα στην πατρίδα σας, την Ύδρα, και τη Σίφνο;
Και τα δύο νησιά έχουν ομορφιές, αλλά διαφορετικού τύπου. Το θετικό της Ύδρας είναι πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που την πονάνε και έχει καταφέρει να διατηρηθεί, κάτι στο οποίο έχει συμβάλει και η γεωμορφολογική της διαμόρφωση, που δεν επιτρέπει την κυκλοφορία αυτοκινήτων. Το αρνητικό της είναι πως, αν δεν έχεις συνηθίσει τα σκαλιά της, λαχανιάζεις. Στη Σίφνο πάλι το θετικό είναι πως μυρίζεις μια άλλη ατμόσφαιρα, πιο αγροτική- αν και, κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι κάτοικοι είναι πρώην ναυτικοί που έχουν γίνει ρεντρούμηδες- και βεβαίως το φως. Αρνητικά δεν βρίσκω. Όλα καλά είναι. Και οι άνθρωποι μαλακοί, ευγενικοί, έχουν σχέση με τα γράμματα...
- Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Όσο μεγαλώνεις ο χρόνος συρρικνώνεται. Οι βιολογικές δυνατότητες δεν είναι ίδιες. Κάποτε άντεχα να δουλεύω δέκα ώρες ασταμάτητα χωρίς να πιω νερό. Τώρα πλέον δουλεύω όταν μού ΄ρθει.
- Τ ι αλλάζει με τον χρόνο;
Τα τολμηρά στην τέχνη γίνονται τολμηρότερα. Τα σκάνδαλα- που πάντα υπήρχαν- τώρα, με τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας που βάζουν «καρυκεύματα», μοιάζουν μεγαλύτερα. Οι εποχές δεν αλλάζουν. Τα ήθη μας γίνονται ελαστικά. Ο λωποδύτης κάποτε ήταν σπάνιος. Σήμερα είναι καθημερινό φαινόμενο. Σήμερα είναι τιμή να έχεις χωρίσει. Παλιά ήταν μεμπτό και το έκρυβαν. Πιστεύω πως τα ήθη κάνουν κύκλο. Τώρα επανερχόμαστε στην προ-βικτωριανή εποχή, όπου ο καρδινάλιος, ο άνθρωπος του Θεού, είχε φιλενάδες και εξώγαμα παιδιά αλλά ήταν εκτιμώμενο πρόσωπο.
- Δεν νιώθετε την ανάγκη να αντιδράσετε μέσα από τη δουλειά σας;
No comments:
Post a Comment