«Θα συνεχίσω να βοηθώ, όσο ζω, ανθρώπους που φέρονται ηρωικά. Οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» είναι ήρωες για μένα, αφού πηγαίνουν στην Αφρική και γιατρεύουν τον κόσμο που υποφέρει», μας λέει ο διεθνούς φήμης γλύπτης Τάκις.
«Υπάρχει μια ατμόσφαιρα κατάπτωσης στον κόσμο της τέχνης, αλλά η τέχνη θ' ανθήσει ξανά. Καλλιτέχνες γεννιούνται κάθε μέρα σε όλα τα μέρη του κόσμου», λέει ο Τάκις Διαθέτει 100 καινούργια έργα του («Μαγνητικοί Τοίχοι 2009») στην ανθρωπιστική οργάνωση που παρέχει ιατρική και ανθρωπιστική βοήθεια στους πληθυσμούς που πλήττονται από επιδημίες, φυσικές καταστροφές ή υφίστανται τις συνέπειες εμπόλεμων συγκρούσεων. Θα παρουσιαστούν από 25 Νοεμβρίου έως 5 Δεκεμβρίου στην γκαλερί Xippas, λεωφόρος Δημοκρατίας 196, Αχαρναί (έξοδος 7, Αττικής Οδού).
Μόνο την ημέρα των εγκαινίων τα έργα του Τάκι θα πωλούνται στο 1/3 της αξίας τους. Το 80% των εσόδων θα διατεθούν για την ενίσχυση της οργάνωσης. Η προσφορά του έχει και μια άλλη, περισσότερο προσωπική σημασία. «Είναι και μια προσφορά στη μνήμη της μάνας μου, που ήταν τραυματιοφορέας στην πρώτη γραμμή του αλβανικού μετώπου. Είχε, μάλιστα, παρασημοφορηθεί».
Οι μαγνήτες, θεμελιώδες υλικό της τέχνης του, βρίσκονται αυτή τη φορά κρυμμένοι ή διασκορπισμένοι πίσω από πολύχρωμους καμβάδες (κόκκινους, κίτρινους, άσπρους, μαύρους, γκρι και πράσινους) και συγκρατούν ντίζες, ρινίσματα ή ατσάλινες βέργες επάνω στην επιφάνειά τους. «Οι μαγνήτες, ακόμα και τοποθετημένοι στον τοίχο, επηρεάζουν θετικά τη διάθεση των θεατών», λέει με βεβαιότητα ο γλύπτης.
Ο Τάκις έχει χορτάσει αναγνώριση και τιμές, κυρίως εκτός Ελλάδας. Εργα του βρίσκονται κι έχουν παρουσιαστεί στα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου. Το περίφημο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ) τον είχε προσκαλέσει ως ερευνητή το 1968, όπου και άρχισε την ενότητα των «υδρομαγνητικών γλυπτών» του. Τη δεκαετία του '60, το περιοδικό «New Scientist» τον συμπεριελάμβανε, μαζί με τους Τζον Κέιτζ και Γιάννη Ξενάκη, στους σημαντικότερους μουσικούς(!) της πρωτοπορίας στον 20ό αιώνα. Εχει λάβει επίσης δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από το υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας, ενώ ο Φρανσουά Μιτεράν τον τίμησε με τη διάκριση του Ταξιάρχη Γραμμάτων και Τεχνών. Το 1987 ο Δήμος του Παρισιού τού παραχώρησε 3000 τ.μ., τη μεγαλύτερη έκταση που δόθηκε ποτέ σε καλλιτέχνη στην ιστορία της πόλης, για να στήσει στην Ντεφάνς το «δάσος» με τα 39 σινιάλα του.
Οταν η κουβέντα φτάνει στη σχέση του με την Ελλάδα, λέει νηφάλια: «Αγγίζετε πολύ ευαίσθητα θέματα. Ο μόνος υπουργός Πολιτισμού που ενδιαφέρθηκε για την τέχνη μου, μετά τη μεγάλη Μελίνα Μερκούρη που βοήθησε να φτιαχτεί το ίδρυμά μου, ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Αγόρασε ένα έργο μου και το έβαλε έξω από την Πινακοθήκη. Ολοι οι άλλοι με κατατρέξανε. Ο Δήμος Αθηναίων "πέταξε" μάλιστα από την αρχή του πεζόδρομου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου τα τρία αιολικά έργα που του είχα δωρίσει. Ο Δήμος Περιστερίου κοπιάρει τα έργα μου και τα βάζει στην πλατεία. Δεν είμαι, όμως, πικραμένος για τίποτα. Δεν έχω ανάγκη κανέναν. Κάνω πλέον το καθήκον μου. Δώρισα και κάποια έργα στο Νέο Μουσείο Μπενάκη, προσφέρω τώρα αυτά στους "Γιατρούς Χωρίς Σύνορα". Ελπίζω να ζήσω λιγάκι ακόμα για να τους κάνω κι άλλα δώρα».
Ο γλύπτης διαπιστώνει, τέλος, ατμόσφαιρα κατάπτωσης και έλλειψη ενθουσιασμού στον κόσμο της τέχνης, παγκοσμίως. Γνωρίζει, όμως, ότι καλλιτέχνες γεννιούνται κάθε μέρα σε όλα τα μέρη το κόσμου. «Γι' αυτό δεν αποκλείεται να δούμε, ξανά, την τέχνη να ανθεί». *
No comments:
Post a Comment