“I was walking along a path with two friends—the sun was setting—suddenly the sky turned blood red—I paused, feeling exhausted, and leaned on the fence—there was blood and tongues of fire above the blue-black fjord and the city—my friends walked on, and I stood there trembling with anxiety—and I sensed an infinite scream passing through nature.” - Edvard Munch
Η πρόσφατη ληστεία στο ιδιωτικό μουσείο Emil G. Bhrle της Ζυρίχης φέρνει στο φως πώς απέκτησε τους πίνακες ο ιδρυτής του
Πριν από λίγες εβδομάδες συνέβη κάτι που είναι ο φόβος και ο τρόμος των μουσείων παγκοσμίως: Ληστεία έργων τέχνης κατά τις επισκέψιμες ώρες. Οχι πια μοναδικό κρούσμα –μετά την αρπαγή της «Κραυγής» του Mουνκ στο Οσλο– είναι το γεγονός ότι η ληστεία ήταν ένοπλη και μάλιστα σε μιαν άκρως φιλήσυχη περιοχή του κόσμου, την Ελβετία. Ενοπλες ληστείες γίνονται συνήθως σε τράπεζες, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά και από (γραφικές πλέον) ταινίες γουέστερν. Μα μήπως και τα μουσεία δεν έχουν καταστεί πολύτιμα «θησαυροφυλάκια» αξιών, εκεί που έχουν φτάσει πια οι τιμές των έργων τέχνης; Αξίζει να εμβαθύνουμε πάνω στο στοιχείο συσσώρευσης (αν και αδρανούς) πλούτου ονομαστών συλλογών έργων τέχνης και στις συνθήκες φύλαξής τους, που απαιτούν πλέον ειδικευμένο και συνάμα ακριβοπληρωμένο προσωπικό με ταχύτατα ανακλαστικά, μια και θα διακινδυνεύουν την ίδια τη ζωή τους διαφυλάσσοντας τη ζωή των άλλων. Και τα μουσεία δεν είναι ούτε τράπεζες, αλλά ούτε αεροδρόμια, ώστε να μπορούν να επιβάλλουν σωματικό έλεγχο... [Της Μαριλένας Ζ. Κασιμάτη, Η Καθημερινή, 9/3/2008]
No comments:
Post a Comment