Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών ο Δημήτρης Μυταράς

Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών εξελέγη σήμερα ο ζωγράφος Δημήτρης Μυταράς.

Ο Δημήτρης Μυταράς γεννήθηκε το 1934 στην Χαλκίδα και μετά τις γυμνασιακές σπουδές του ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους του τους Σ. Παπαλουκά και Γ. Μόραλη.

Στην περίοδο των σπουδών του τιμήθηκε με δύο βραβεία και πέντε επαίνους για τις επιδόσεις του σε διάφορες θεματογραφικές περιοχές.

Με το τέλος των σπουδών του στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, έλαβε υποτροφία η οποία του επέτρεψε να μελετήσει τη λαϊκή τέχνη της Μυτιλήνης και με μια άλλη υποτροφία συνέχισε τις σπουδές του στη σκηνογραφία, στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών στο Παρίσι, με διάσημους δασκάλους όπως ο Λαμπίς και ο Ζαν Λουί Μπαρώ. Παράλληλα, σπούδασε και εσωτερική διακόσμηση στο ΜΕΤIΕR D' ART.

Με την επιστροφή του από τη Γαλλία στην Αθήνα ανέλαβε τη Διεύθυνση του Εργαστηρίου Εσωτερικής Διακόσμησης στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο του Ιδρύματος Δοξιάδη. Το 1969 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Ζωγραφικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, όπου το 1977 εξελέγη τακτικός καθηγητής ζωγραφικής. Διετέλεσε επίσης αντιπρύτανης και πρύτανης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών.

Ο κ. Μυταράς άρχισε να παρουσιάζει εργασίες του, από το 1957 σε ομαδικές εκθέσεις, και το 1961 σε ατομικές, στην Αίθουσα Τέχνης Ζυγός, την οποία ακολούθησαν πλήθος άλλες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γύρω στις εκατό. 'Εχει εκθέσει σε πολλές πρωτεύουσες του κόσμου και έχει λάβει μέρος σε όλες τις σημαντικές Μπιενάλε.

Έχει πραγματοποιήσει δύο μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις : η πρώτη στο Μουσείο Millgorden της Στοκχόλμης και η δεύτερη στο Palazzo Vecchio της Φλωρεντίας, όπου για πρώτη φορά, εξέθεσε στις αίθουσές του Ελληνας καλλιτέχνης έργα του.

Ο κ. Μυταράς είναι δημιουργός με καθαρά προσωπικές και γόνιμες διατυπώσεις, που έχει ως αφετηρία την αντικειμενική πραγματικότητα, την οποία κατορθώνει να μεταφέρει σε εικόνες που διακρίνονται για την πληρότητα, την ασφάλεια και τον εκφραστικό τους πλούτο.

Με τις πολυδιάστατες δραστηριότητές του σε διάφορες εικαστικές κατευθύνσεις, κατορθώνει να εκφράζει όλες τις συναντήσεις του με τον κόσμο και την ζωή.

Μάλιστα, ενώ χρησιμοποιεί στοιχεία από διάφορες στυλιστικές τάσεις, κατορθώνει πάντα να επιβάλει ένα καθαρά προσωπικό μορφοπλαστικό λεξιλόγιο, το οποίο του επιτρέπει να εκφράζει όλες τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της εποχής, χωρίς φιλολογία και με έμφαση στις καθαρά ζωγραφικές αξίες.

Ο κ. Δημήτρης Μυταράς, από πολύ νωρίς, δεν περιορίστηκε μόνο στη ζωγραφική. Ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία, την ενδυματολογία, το θέατρο. Είναι γνωστό ότι συνεργάστηκε ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος με σχεδόν όλους τους σημαντικούς σκηνοθέτες και, γενικά, ανθρώπους του θεάτρου, όπως τον Δ. Μυράτ τον Κάρολο Κουν, τον Μ. Βολονάκη τον Σπύρο Ευαγγελάτο, τον Σ. Καραντινό και άλλους ακόμη.

Από το 1978 με τη συνεργασία της συζύγου του Χαρίκλειας Μυταρά και του Δήμου Χαλκιδέων δημιουργήθηκε το Εργαστήρι Τέχνης, με καθαρά εκπαιδευτικό χαρακτήρα, το οποίο λειτουργεί ως σήμερα με 500 περίπου μαθητές και ποικίλες ειδικότητες. Για μερικά χρόνια ασχολήθηκε με πορτρέτα, συχνά για βιοποριστικούς λόγους.

Ο ίδιος πιστεύει ότι τα καλύτερα έργα του είναι πορτρέτα που δεν του παρήγγειλε κανείς. Για λογαριασμό της Σχολής Καλών Τεχνών ανέλαβε τη μελέτη και έρευνα σε θέματα εννοιολογικής τέχνης. Σε συνεργασία με ομάδες φοιτητών, η οποία διήρκεσε τέσσερα έτη περίπου, εκδόθηκαν δύο τόμοι με τα συμπεράσματα της έρευνας. Το πρώτο βιβλίο τιτλοφορείται «Το μοντέλο της βίας στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας» και το δεύτερο «Το μοντέλο της Οικολογίας».

Τον Δημήτρη Μυταρά απασχολεί η γυναικεία μορφή σε μια μεγάλη σειρά παραλλαγών αλλά και πολλά άλλα θέματα, όπως τα ελληνικά όστρακα, τα αδέσποτα σκυλιά και άλλα. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το θέμα των παιδικών παιχνιδιών.

Προσπάθησε από άχρηστα υλικά και σπασμένα παιχνίδια να συνθέσει καινούριες μορφές που ανανεώνουν και ενισχύουν τη διάθεση για δημιουργία. Ο ίδιος, φιλοδοξεί να ολοκληρώσει ένα κείμενο που τον απασχολεί ιδιαίτερα εδώ και χρόνια. Τιτλοφορείται «Δέκα μαθήματα τέχνης» και αφορά στην ενημέρωση και τις πληροφορίες που θα βοηθούσαν οποιονδήποτε θα ήθελε να μάθει περισσότερα για τις εικαστικές τέχνες.

Σημαντικές περίοδοι της ζωγραφικής του είναι «Οι καθρέφτες» (1960-64), η «Δικτατορία» (1966-70), τα «Επιτύμβια» (1988-91), τα «Πορτραίτα» (1977-87), οι «Σκηνές από το φανταστικό Θέατρο» (1988-91), το «Εργαστήρι μου» (1994), τα «'Οστρακα» (1998), τα «Αδέσποτα σκυλιά» (2001), τα «Παιχνίδια» (2005).