Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης: 350 προσωπικότητες υπέρ της Καφέτση

«Να «ανοίξει» άμεσα το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης» ζητούν 350 προσωπικότητες από το χώρο των Γραμμάτων, των Τεχνών και των Επιστημών, εκφράζοντας παράλληλα τη συμπαράστασή τους στη διευθύντρια του ΕΜΣΤ Αννα Καφέτση. Στο κείμενο που συνυπογράφουν αναφέρουν μεταξύ άλλων: «Παρακολουθούμε με αγωνία την επιχειρούμενη αμφισβήτηση, τις αιχμές, τους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς και τις φαιδρές κατηγορίες κατά της διευθύντριας του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης κ. Αννας Καφέτση.

Εγκαινιάστηκε το ανακαινισμένο Μουσείο Πικάσο στο Παρίσι

Ανοιχτό για τους επισκέπτες του είναι και πάλι από το Σάββατο το Μουσείο Πικάσο στο Παρίσι, ύστερα από μία εξαιρετικά δαπανηρή ανακαίνιση που διήρκεσε πέντε χρόνια. Τα εγκαίνια τέλεσε ο πρόεδρος της χώρας Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος στην ομιλία του τόνισε ότι το έργο του κορυφαίου ισπανού ζωγράφου πρέπει να αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους πολίτες της Γαλλίας. Το μουσείο, το οποίο βρίσκεται στη συνοικία Μαρέ της γαλλικής πρωτεύουσας και στεγάζεται σε ένα μπαρόκ αρχοντικό του 17ου αιώνα, φιλοξενεί μία από τις μεγαλύτερες συλλογές στον κόσμο των έργων του Πικάσο.

Η Πινακοθήκη Αβέρωφ... πήρε τα βουνά

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ, Η Καθημερινή, 26/10/2014

• 

Στις δύο εβδομάδες που έμειναν στο Μέτσοβο, προσκεκλημένοι της Πινακοθήκης Αβέρωφ, οι καλλιτέχνες δημιούργησαν πρωτότυπες γλυπτικές παρεμβάσεις.

 

Αυτό που έχουν πετύχει ο γλύπτης και καθηγητής της ΑΣΚΤ Γιώργος Χουλιαράς και τα παιδιά του Εργαστηρίου στο βουνό πάνω από το γραφικό χωριό είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Στις δύο εβδομάδες που έμειναν στο Μέτσοβο, προσκεκλημένοι της Πινακοθήκης Αβέρωφ, η ομάδα των καλλιτεχνών κλήθηκε να δημιουργήσει πρωτότυπες γλυπτικές παρεμβάσεις κατά μήκος του λεγόμενου «Μονοπατιού της Αρκούδας», έχοντας ως βασικό κανόνα τη χρήση απλών, κατά το δυνατόν οικολογικών, υλικών όπως και την εναρμόνιση με το φυσικό περιβάλλον.

Η τέχνη των λουλουδιών

ΤΙΤΙΝΑ ΧΑΛΜΑΤΖΗ, Η Καθημερινή, 26/10/2014

• 

«Ψηλά, Κήπος», το διαδραστικό έργο της Ρεμπέκα Λουίζ Λο αιωρείται στον ουρανό της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Ενας διάφανος ιμπρεσιονιστικός πίνακας αιωρείται στον ουρανό της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, στην αρχή της Συγγρού. Αντί για χρώματα έχει λουλούδια, αληθινά. Το φως δείχνει τριαντάφυλλα, γαρίφαλα και ηλιοτρόπια. Πρέπει να κοιτάξεις ψηλά για να τα δεις. Πάνω από τους επισκέπτες και τη βουή των κοινωνικών τους σχέσεων. Τα λουλούδια είναι εκεί, όμορφα κι ευάλωτα μαζί, κρεμάμενα «εκ της οροφής», σε φορά κάθετης πτώσης. Εξοικειωμένα με τους μύθους τους, ανάλαφρα και γαλήνια, τραγουδούν το ένα στο άλλο. Ακούω τη μοσχοβολιά τους. Παλεύουν να νικήσουν τον χρόνο. Απλώνω το χέρι να τα αγγίξω, απομακρύνονται. Φοβούνται; Ή έτσι είναι ο ρόλος τους σ’ αυτή την «περφόρμανς» των ανθέων;

Ελ Γκρέκο στη Νέα Υόρκη

Το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης συμμετέχει στον εορτασμό της επετείου των 400 χρόνων από τον θάνατο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου με ένα εκθεσιακό πανόραμα αφιερωμένο στον μεγάλο Κρητικό ζωγράφο. Η έκθεση «El Greco in New York», που εγκαινιάζεται στις 4 Νοεμβρίου, παρουσιάζει έργα από τη συλλογή του Μετροπόλιταν και της Hispanic Society of America, η οποία συνεργάστηκε για την πραγματοποίηση της έκθεσης, ενώ εκτίθενται επίσης πίνακες που ανήκουν στη συλλογή του Ιδρύματος Frick.

«Lee Mingwai and his Relations».

Γεννημένος το 1964 στην Ταϊβάν και εγκατεστημένος τα τελευταία χρόνια στη Νέα Υόρκη, ο Λι Μινγκγουέι έχει γίνει γνωστός ως ένας ιδιαίτερα ενδιαφέρων εκπρόσωπος της «συμμετοχικής τέχνης» ή «αισθητικής των σχέσεων», μιας καλλιτεχνικής τάσης που άρχισε να εξαπλώνεται διεθνώς από τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ο Λι έχει διοργανώσει διάφορα πρότζεκτ που περιλαμβάνουν τη συμμετοχή του κοινού, ενώ ανάμεσα στα πιο γνωστά διαδραστικά έργα του ήταν το «Male Pregnancy Project» (όπου εμφανιζόταν online παριστάνοντας ότι βρίσκεται σε κατάσταση εγκυμοσύνης) και το «Dining Project», στη διάρκεια του οποίου μαγείρεψε 30 γεύματα για ισάριθμους αγνώστους που ανταποκρίθηκαν σε αφίσες-προσκλήσεις που είχε τοποθετήσει γύρω από το πανεπιστημιακό κάμπους του Γέιλ.

«Georg Baselitz – Damals, dazwischen und heute».

Το αφιέρωμα αυτό στον Γκέοργκ Μπάζελιτς (με τον υπότιτλο «Τότε, εν τω μεταξύ και σήμερα») επικεντρώνεται στην πρόσφατη δουλειά του 76χρονου Γερμανού καλλιτέχνη – τους μαύρους αφαιρετικούς του πίνακες, τις σειρές «Remix» και τα μεγάλων διαστάσεων ορειχάλκινα γλυπτά του. Τα έργα αυτά παρουσιάζονται «σε διάλογο» με παλαιότερες δημιουργίες του, έργα τα οποία είχαν αποφασιστική σημασία για την καλλιτεχνική του εξέλιξη, ανάμεσά τους πολλοί παραστατικοί πίνακες.

«John Constable: The Making of a Master».

Πρόδρομος, μαζί με τον Τέρνερ, του ιμπρεσιονισμού στη βρετανική ζωγραφική, ο Τζον Κόνσταμπλ (1776-1837) επιθυμούσε να αναπαραστήσει στον καμβά την κίνηση της φύσης, να δώσει στα τοπία του την πιο έντονη αίσθηση του πραγματικού. Η έκθεση, η οποία συμπίπτει χρονικά με το αφιέρωμα στον Τέρνερ στην πινακοθήκη Tate Britain, επιχειρεί να αναδείξει τις πρωτοποριακές τεχνικές που χρησιμοποιούσε ο Κόνσταμπλ για να ολοκληρώσει τα έργα του όταν, σαν κινηματογραφικός σκηνοθέτης, ζωγράφιζε ξεχωριστά επιμέρους «πλάνα» των θεμάτων του για να τα συνδέσει κατόπιν σε ένα ενιαίο σύνολο, αιχμαλωτίζοντας τη φρεσκάδα του φυσικού τοπίου.

«Goya: Order and Disorder».

Η έκθεση ιχνηλατεί το σύνολο της σταδιοδρομίας του Φρανθίσκο Γκόγια (1746-1828), του Ισπανού ζωγράφου ο οποίος υπήρξε ένας από τους κορυφαίους της ευρωπαϊκής τέχνης. Οπλισμένος με σπάνιο καλλιτεχνικό χάρισμα, αιχμηρός και διεισδυτικός, ο Γκόγια έγινε μάρτυρας μιας εποχής πολέμων, επαναστάσεων και σαρωτικών αλλαγών, αναζητώντας νέους τρόπους για να εκφράσει την ανθρώπινη εμπειρία με τη συμβολή τόσο της άμεσης παρατήρησης όσο και της φαντασίας.

Η Αθήνα αντίβαρο του Κάσελ για την documenta του 2017

• 

Αποψη του Μουσείου Fridericianum στο Κάσελ της Γερμανίας όταν φιλοξένησε τμήμα της τελευταίας documenta το 2012.

 

[ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ, Η Καθημερινή, 08.10.2014] Το κλίμα ήταν εορταστικό αλλά και κάπως συγκρατημένο στη συνέντευξη Tύπου - συμπόσιο που διοργανώθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Κάσελ της Γερμανίας τη Δευτέρα το απόγευμα. Εκεί ανακοινώθηκε από την ομάδα της documenta 14 πως η διάσημη έκθεση Σύγχρονης Τέχνης -δεύτερη σε σημασία πίσω μόνο από την Μπιενάλε της Βενετίας- θα φιλοξενηθεί για το 2017 (στην επόμενη έκδοσή της δηλαδή) από κοινού με την Αθήνα. Ο τίτλος μάλιστα της 14ης έκθεσης -αν και όχι οριστικός- θα είναι «documenta 14: Μαθαίνοντας από την Αθήνα», ενδεικτικός των προθέσεων των διοργανωτών. Γι’ αυτόν τον λόγο και η συγκράτηση.

Μπαρόκ στη Στοκχόλμη

Ο όρος μπαρόκ χρησιμοποιήθηκε για να προσδιορίσει ένα κυρίαρχο ρεύμα στην τέχνη, στη μουσική, στην αρχιτεκτονική και στο θέατρο, από τα τέλη του 16ου έως τις αρχές του 18ου αιώνα. Δραματική ένταση, τολμηρός αισθησιασμός, υπερβολή στις λεπτομέρειες, έλξη για το παράλογο και το ανοίκειο ήταν τα χαρακτηριστικά που αποδόθηκαν στο μπαρόκ, με υποτιμητική διάθεση αρχικά, σε αντίθεση με τη διαύγεια και τη γαλήνια νηφαλιότητα της αναγεννησιακής τέχνης. Ηταν, ωστόσο, ένα εξαιρετικά σημαντικό στάδιο στην ευρωπαϊκή καλλιτεχνική διαδρομή, αντανάκλαση των κοινωνικών εξελίξεων, με εκπροσώπους μερικούς από τους κορυφαίους δημιουργούς στην ιστορία της τέχνης. Το αφιέρωμα στο μπαρόκ που φιλοξενείται στο Kulturhuset Stadsteatern της Στοκχόλμης, εστιάζεται στη διαχρονική επιρροή του και τη σύνδεσή του με τη σύγχρονη τέχνη, παρουσιάζοντας έργα καλλιτεχνών της εποχής εκείνης (ανάμεσά τους ο Ρέμπραντ, ο Ελ Γκρέκο, ο Γιορντάενς) μαζί με έργα σύγχρονων καλλιτεχνών, από τη συλλογή του σουηδικού Εθνικού Μουσείου.

[Αγγελική Στουπάκη, Η Καθημερινή, 19/10/2014]

«Pororoca - Η Αμαζονία στο MAR».

Η «πορορόκα» είναι μια λέξη των ιθαγενών Τούπι της Βραζιλίας που αναφέρεται στη θορυβώδη συνάντηση των νερών του Αμαζονίου και των παραποτάμων του με τα νερά της θάλασσας. Το Μουσείο Τέχνης του Ρίο έδωσε το όνομα «Pororoca» στη συλλογή του με έργα από την Αμαζονία ή εμπνευσμένα από αυτήν, με στόχο να σηματοδοτήσει τον δυναμισμό της φύσης και της κουλτούρας της περιοχής, που αποτελεί έναν πολύτιμο αλλά και απειλούμενο θησαυρό για όλο τον κόσμο.

«Περουτζίνο: Ο δάσκαλος του Ραφαήλ».

Αναγνωρισμένος από τους συγχρόνους του ως ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους της Ιταλίας, ο Πιέτρο Περουτζίνο (1445-1523) υπήρξε πρωτοπόρος ενός νέου στυλ ζωγραφικής στα τέλη του 15ου και στις αρχές του 16ου αιώνα, το οποίο επηρέασε πολύ την τέχνη της εποχής. Η κρυστάλλινη διαύγεια, τα αρμονικά χρώματα και ο θεατρικός φωτισμός των εικόνων του, η χάρη και η γοητεία που τις χαρακτηρίζουν, τον καθιστούν έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ιταλικής Αναγέννησης.

Αννα Καφέτση «Ουδέποτε έκανα υπέρβαση αρμοδιοτήτων»

• Γιατί δεν ανοίγει το ΕΜΣΤ στο Φιξ; Η διευθύντριά του έδωσε τη δική της απάντηση καθώς βρίσκεται σε ανοιχτή διαμάχη με το Διοικητικό Συμβούλιο

Πότε θ' ανοίξει, επιτέλους,  το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Φιξ; Γιατί, άραγε, δεν ανοίγει; Ποιός δεν θέλει το άνοιγμα και για ποιόν λόγο; Τα παραπάνω ερωτήματα έθεσε η διευθύντρια του ΕΜΣΤ κυρία Αννα Καφέτση στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Δευτέρα 20 Οκτωβρίου. Η αντίδραση αυτή  ήρθε ύστερα από τον "πόλεμο" ανακοινώσεων ανάμεσα στο Διοικητικό Συμβούλιο του Μουσείου και την ίδια την προηγούμενη εβδομάδα η οποία έφερε ανοιχτά στο προσκήνιο την - γνωστή εδώ και αρκετό καιρό- μεταξύ τους διαμάχη.

«Ανρί ντε Τουλούζ-Λοτρέκ: Ο δρόμος προς το μοντέρνο».

Η έκθεση είναι ένα μεγάλο αναδρομικό αφιέρωμα στον Τουλούζ-Λοτρέκ (1864-1901), τον Γάλλο ζωγράφο και χαράκτη ο οποίος πρόσφερε μέσα από τα έργα του ένα εκπληκτικής αυθεντικότητας χρονικό της ζωής στο μποέμικο Παρίσι της εποχής του. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της γαλλικής επαρχίας, με βαριά αναπηρία που τον σημάδεψε από τα παιδικά του χρόνια, ο Τουλούζ-Λοτρέκ γοητεύτηκε από την ατμόσφαιρα και τα πρόσωπα που κατοικούσαν στον «demi-monde» της Μονμάρτρης, όπου και ο ίδιος σύχναζε: αρτίστες του καμπαρέ και τρόφιμοι των οίκων ανοχής, ζογκλέρ του τσίρκου και τζόκεϊ των ιπποδρομιών, παρακμιακοί θαμώνες των νυχτερινών καφέ.

Η Αννα Καφέτση απαντά στο Δ.Σ του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης

«Υπάρχουν όρια στην αθλιότητα» υπογραμμίζει η διευθύντρια του ΕΜΣΤ

 Την απάντησή της σε όσα της καταλογίζει το Δ.Σ του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης σε ανακοίνωσή του που απέστειλε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου αναμένεται να δώσει η Διευθύντρια του ΕΜΣΤ κυρία Αννα Καφέτση τη Δευτέρα 20/10 στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου. Πλέον, η ρήξη ανάμεσα στα δύο μέρη - η οποία ήταν γνωστή εδώ και αρκετό καιρό- φαίνεται πως γίνεται ανοιχτή και δημόσια. Στο μεταξύ, σε σύντομη δήλωση την οποία απέστειλε από το Λονδίνο όπου βρίσκεται η κυρία Καφέτση για υπηρεσιακούς λόγους οι οποίοι έχουν να κάνουν με τον εμπλουτισμό των Συλλογών του Μουσείου, αναφέρει τα εξής: «Υπάρχουν όρια στην αθλιότητα και στην απληστία των εμπνευστών της. Είναι το ΕΜΣΤ και ο βίος του. Γεννήθηκε, είναι μέσα στην αθωότητα και θα παραμείνει. Ως δώρο. Τα υπόλοιπα δεν μας αγγίζουν».

Ρέμπραντ: Τα όψιμα έργα

Rembrandt, ‘The Conspiracy of the Batavians under Claudius Civilis’, about 1661-2, The Royal Academy of Fine Arts, Sweden © Rijksmuseum, Amsterdam

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν ταραγμένα και θλιβερά, σημαδεμένα από θανάτους αγαπημένων του προσώπων αλλά και οικονομικές δυσκολίες που τον οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ωστόσο, στο διάστημα εκείνο η δημιουργικότητά του Ρέμπραντ (1606-1669) όχι μόνο δεν έφθινε αλλά κέρδισε νέα δυναμική. Στα όψιμα έργα του περιλαμβάνονται μερικά από τα κορυφαία αριστουργήματά του, έργα που τα χαρακτηρίζει μεγάλη εκφραστική δύναμη και καλλιτεχνική ριζοσπαστικότητα. Οι τολμηροί πειραματισμοί του στο πεδίο της τεχνικής και οι καινοτόμες ερμηνείες παραδοσιακών θεμάτων συντέλεσαν στη φήμη του ως του κορυφαίου του ολλανδικού «χρυσού αιώνα», ενός δημιουργού με διαχρονική επιρροή στους ομοτέχνους του. Στα έργα αυτά εστιάζει η έκθεση «Rembrandt: The Late Works», που εγκαινιάζεται στις 15/10 στη National Gallery του Λονδίνου, παρουσιάζοντας πίνακες, σχέδια και χαρακτικά από εκείνη την τόσο δημιουργική περίοδό του, ανάμεσά τους και μερικές από τις περίφημες αυτοπροσωπογραφίες του.

[Αγγελική Στουπάκη, Η Καθημερινή, 12/10/2014]

«Richard Avedon: Murals and Portraits».

Ο Αμερικανός φωτογράφος Ρίτσαρντ Αβεντον (1923-2004) έγινε διάσημος κυρίως από τις εμβληματικές φωτογραφίες μόδας, οι οποίες επηρέασαν θεαματικά το είδος αυτό της φωτογραφικής τέχνης. Η έκθεση αυτή, ωστόσο, εστιάζει στο έργο του έξω από τον κόσμο της μόδας, αποδεικνύοντας ότι ο Αβεντον ήταν φωτογράφος πολύ ευρύτερου φάσματος. Περιλαμβάνει φωτογραφίες δρόμου, τοιχογραφίες μεγάλων διαστάσεων καθώς και διεισδυτικά φωτογραφικά πορτρέτα στα οποία ο φακός του Αβεντον στοχεύει τόσο σε «ανώνυμους» ανθρώπους όσο και σε διασημότητες του πολιτικού και καλλιτεχνικού κόσμου. Τα έργα αυτά δείχνουν ότι ο Αβεντον χρησιμοποιούσε συχνά τη φωτογραφική μηχανή για να κάνει κοινωνικά και πολιτικά σχόλια, αλλά κυρίως υπογραμμίζει ότι ήταν ένας καλλιτέχνης, ο οποίος εμβάθυνε στα πρόσωπα που τοποθετούσε απέναντι στον φακό του. Εως τις 9 Νοεμβρίου. [Αγγελική Στουπάκη, Η Καθημερινή, 12/10/2014]

«Late Turner - Painting Set Free».

H έκθεση είναι το πρώτο αφιέρωμα στην όψιμη καλλιτεχνική περίοδο του μεγάλου Αγγλου ζωγράφου, στα έργα που δημιούργησε από το 1835 έως τον θάνατό του το 1851 (εδώ ο πίνακας «Norman Castle - Sunrise», 1845). Στα εκθέματα –ελαιογραφίες, σχέδια, χαρακτικά και υδατογραφίες– αναδεικνύεται η εκπληκτική δημιουργική άνθηση του Τέρνερ τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όταν ζωγράφισε πολλά από τα ωραιότερα έργα του, αλλά προκάλεσε επίσης αμφισβητήσεις και παρερμηνείες. Ρίχνοντας νέο φως στη σημαντική αυτή περίοδο, η έκθεση αμφισβητεί μύθους και εικασίες που αναπτύχθηκαν για το όψιμο έργο του και φανερώνει έναν καλλιτέχνη με ευρύτατο φάσμα γνώσης και φαντασίας, τολμηρό στην εξερεύνηση νέων τεχνικών, με ενδιαφέρον για τη σύγχρονη ζωή αλλά και σταθερή αναφορά στα θρησκευτικά, ιστορικά και μυθολογικά θέματα που τον συνέδεσαν με την πολιτιστική παράδοση της εποχής του. Εως τις 15 Ιανουαρίου. [Αγγελική Στουπάκη, Η Καθημερινή, 12/10/2014]

Αναστάτωση στην Καλών Τεχνών

Η Καθημερινή, 15.10.2014

• 

Ο παραιτηθείς πρύτανης της ΑΣΚΤ Μάριος Σπηλιόπουλος πρότεινε τη δημιουργία ενός ΝΠΙΔ ώστε να προχωρήσει ο οικονομικός και διαχειριστικός έλεγχος.

 

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ. Σε μεγάλη αναστάτωση βρίσκεται η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, μετά την ανακοίνωση της παραίτησης του νεοεκλεγέντα πρύτανη, Μάριου Σπηλιόπουλου. Ο τελευταίος, που διδάσκει εδώ και πολλά χρόνια στη Σχολή, μόλις είχε αναλάβει καθήκοντα. Σε επιστολή του που έχει δει το φως της δημοσιότητας προβαίνει σε κριτική για τον χειρισμό σειράς ζητημάτων από την προηγούμενη πρυτανική διοίκηση, κοντολογίς τον προκάτοχό του Γιώργο Χαρβαλιά.

Κώστας Πανιάρας: Μετέτρεψε όλα όσα έζησε και ένιωσε σε έργα τέχνης

• 

Ο Κώστας Πανιάρας έφυγε προχθές από τη ζωή, ύστερα από μια σύντομη μάχη με την επάρατη νόσο. Αφήνει πίσω του πλούσιο έργο και μια ιδιαίτερη στάση ζωής, γεμάτη πάθος, χαρά και ντομπροσύνη.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΟΥΡΝΑΡΑ, Η Καθημερινή, 16/10/2014

Λαμπερός, πάντα γεμάτος ζωντάνια, σαν φλέβα που πάλλεται. Με χιούμορ πηγαίο και χαριτωμένη αθυροστομία. Πρόθυμος να δει την ομορφιά ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές. Τολμηρός στις απόψεις του και απολύτως ειλικρινής στη διατύπωσή τους. Μα, πάνω απ’ όλα, τρυφερός, ζεστός, έτοιμος να δει μέσα στην ψυχή σου την παραμικρή σκιά. Να σε παρηγορήσει και να σου σταθεί. Καλός σύντροφος και οικογενειάρχης, με την παλιομοδίτικη έννοια του όρου. Πιστός φίλος και ψυχή της παρέας. Σπουδαίος καλλιτέχνης, με ένα δικό του ιδίωμα, τόσο αναγνωρίσιμο και μοναδικό. Ο Κώστας Πανιάρας –που έφυγε προχθές από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών ύστερα από ολιγόμηνη μάχη με τον καρκίνο– θα μας λείψει πολύ.

Ηχηρή παραίτηση του πρύτανη της ΑΣΚΤ με αιχμές για τον προκάτοχό του

O Μάριος Σπηλιόπουλος

Περίπου 40 ημέρες μετά την ανάληψη της πρυτανείας της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) ο Μάριος Σπηλιόπουλος, υπέβαλε την παραίτησή του, αφήνοντας αιχμές για τον προκάτοχό του. Σύμφωνα με τον κ. Σπηλιόπουλο, ο λόγος που τον οδήγησε στην παραίτηση είναι η μη ίδρυση ενός Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), το οποίο έπρεπε να έχει δρομολογηθεί από το Συμβούλιο Διοίκησης, αλλά συνάντησε αντιστάσεις, όπως αναφέρουν τα Νέα. Ο κ. Σπηλιόπουλος καταγγέλλει ότι η κωλυσιεργία στην ίδρυση του ΝΠΙΔ δεν επιτρέπει στο Συμβούλιο Διοίκησης ούτε της ΑΣΚΤ να αναλάβει την οικονομική και αναπτυξιακή ευθύνη του Ιδρύματος, επιτρέποντας τη λειτουργία «μικρομάγαζων» -όπως είπε - μέσα στο Πανεπιστήμιο.

Ανοιχτή ρήξη ανάμεσα στο Δ.Σ του ΕΜΣΤ και την Διευθύντρια Αννα Καφέτση

Ανοιχτή και δημόσια είναι πλέον η ρήξη ανάμεσα στο Δ.Σ του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και την Διευθύντρια κυρία Αννα Καφέτση αναφορικά με το θέμα της - διαρκώς αναβαλλόμενης- έναρξης λειτουργίας του ΕΜΣΤ στο Φιξ. Με ανακοίνωσή του την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου που κοινοποιήθηκε από δικηγορικό γραφείο η επικεφαλής του οποίου κυρία Κατερίνα Καφτάνη είναι νομική σύμβουλος του Μουσείου,  το Δ.Σ καταλογίζει στην κυρία Καφέτση ( δεν την κατονομάζει, ας σημειωθεί, την αποκαλεί απλώς "Διευθύντρια" ) συμπεριφορές και αντιδράσεις που κατά την άποψη των υπογραφόντων δημιουργούν σοβαρή δυσλειτουργία.

Πέθανε σε ηλικία 80 ετών ο εικαστικός Κώστας Πανιάρας

Ενας από τους σημαντικότερους έλληνες εικαστικούς μεταπολεμικά, ο Κώστας Πανιάρας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών. Η κηδεία του Κώστα Πανιάρα, που χαρακτηρίστηκε ένας «ανατροπέας της τέχνης», θα γίνει την Πέμπτη στις 3 μ.μ. από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Γεννημένος το 1934 στο Κιάτο, φοίτησε αρχικά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Γιάννη Μώραλη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κοντά στην Ελένη Ζογγολοπούλου. Από το 1956 συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου έζησε τα πρώτα 20 χρόνια της καριέρας του.

Ο Ντισάν και η ζωγραφική

Ο Μαρσέλ Ντισάν υπήρξε πρωτεργάτης του ντανταϊσμού και προφήτης της εννοιολογικής τέχνης. Hταν επίσης εκείνος που έδωσε στο καθημερινό αντικείμενο τη λάμψη της καλλιτεχνικής δημιουργίας με τα readymades (εμβληματικό έργο-χειρονομία, ο ουρητήρας με τίτλο «Η πηγή»). Ωστόσο, πριν απ’ όλα αυτά, ο Ντισάν (1887-1968) είχε μαθητεύσει στη ζωγραφική, προσπαθώντας να εκφραστεί με τη δική του γλώσσα στον καμβά. Δεν άργησε όμως να καταλάβει ότι η βασίλισσα των εικαστικών τεχνών δεν ικανοποιούσε τις δημιουργικές ανάγκες του, για να κερδίσει στη συνέχεια τον τίτλο του «δολοφόνου της ζωγραφικής». Η έκθεση «Marcel Duchamp. La peinture, meme», στο παρισινό Μουσείο Πομπιντού, εστιάζει στη σχέση του Ντισάν με τη ζωγραφική: Παρουσιάζει πρώιμους πίνακές του, αλλά και πολύ μεταγενέστερα έργα (ανάμεσά τους ένα που ολοκληρώθηκε το 1966), αποδεικνύοντας ότι ο ανατρεπτικός καλλιτέχνης ποτέ δεν απομακρύνθηκε οριστικά από τη ζωγραφική. [Αγγελική Στουπάκη, <Ματιές στον κόσμο>, Η Καθημερινή, 5/10/2014]

O Mαρκ Ρόθκο (1903-1970)

«Mark Rothko». O Mαρκ Ρόθκο (1903-1970) ήταν ένας ζωγράφος απόλυτα αφοσιωμένος στην τέχνη του, δημιουργός έργων υποβλητικής έντασης που μεταδίδουν οικουμενικά ανθρώπινα συναισθήματα –φόβο, έκσταση, θλίψη, ευφορία– και έχουν τη δύναμη να απορροφήσουν τον θεατή στον κόσμο τους. Η ζωή του ήταν δύσκολη: απογοητευμένος από τους δύο παγκόσμιους πολέμους που έζησε και βασανισμένος για χρόνια από την κατάθλιψη, κατάφερε παρ’ όλα αυτά να δημιουργήσει τέχνη ικανή να παρηγορήσει και να εμψυχώσει. Η αναδρομική έκθεση στη Χάγη περιλαμβάνει έργα από όλη τη διαδρομή του. Εκτός από τους μεγάλου μεγέθους αφαιρετικούς πίνακες με τις επάλληλες στρώσεις χρωμάτων, για τους οποίους έγινε διάσημος, η έκθεση περιλαμβάνει έργα από το πρώιμο στάδιο της καριέρας του, όταν πειραματιζόταν με την παραστατική ζωγραφική. Εως την 1η Μαρτίου. [Αγγελική Στουπάκη, <Ματιές στον κόσμο>, Η Καθημερινή, 5/10/2014]

«El exilio espanol en la Ciudad de Mexico. Legado cultural».

Το τέλος του Ισπανικού Εμφύλιου, με την ήττα των Δημοκρατικών και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο, σήμανε τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων Ισπανών που πήραν τον δρόμο της εξορίας για να γλιτώσουν από τις διώξεις του φασιστικού καθεστώτος. Μεγάλος αριθμός προσφύγων κατευθύνθηκε προς τις ισπανόφωνες χώρες της Αμερικής, και ιδιαίτερα το Μεξικό, χώρα με δημοκρατικούς θεσμούς και παραδοσιακά φιλόξενη για τους κατατρεγμένους. Με αφορμή την επέτειο των 75 χρόνων από την άφιξη του πρώτου κύματος Ισπανών προσφύγων, το 1939, το Μουσείο της Πόλης του Μεξικού φιλοξενεί την έκθεση «Ισπανική εξορία στην Πόλη του Μεξικού. Πολιτιστικό κληροδότημα», όπου μέσα από μια πλειάδα ιστορικών ντοκουμέντων (φωτογραφίες, βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά, ταινίες, αντικείμενα) ιχνηλατεί τη συνεισφορά των Ισπανών προσφύγων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής –εργασία, εκπαίδευση, καλλιτεχνική και πνευματική δημιουργία, πολιτική δράση– και τον τρόπο που ενσωματώθηκαν στη «δεύτερη» πατρίδα τους. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τα τέλη Ιανουαρίου.΄[Αγγελική Στουπάκη, <Ματιές στον κόσμο>, Η Καθημερινή, 5/10/2014]

«Στην Αίγυπτο! Τα ταξίδια του Μαξ Σλέφογκτ και του Πάουλ Κλέε».

Το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων για την Αίγυπτο γνώρισε αξιοσημείωτη άνθηση από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, ιδιαίτερα στους κύκλους των καλλιτεχνών. Ανάμεσα σ’ εκείνους που ταξίδεψαν στη χώρα του Νείλου ήταν ο Γερμανός ιμπρεσιονιστής ζωγράφος Μαξ Σλέφογκτ (1868-1938) και ο Πάουλ Κλέε (1879-1940), ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της καλλιτεχνικής αβάν-γκαρντ. Η έκθεση παρουσιάζει περίπου 130 έργα τους –πίνακες, υδατογραφίες και σχέδια– που σχετίζονται όλα με τα ταξίδια τους στην Αίγυπτο και αναδεικνύουν τη διαφορετική επίδραση των ταξιδιών αυτών στο έργο τους. Ο Σλέφογκτ ανέπτυξε εκεί το ιμπρεσιονιστικό στυλ του, ζωγραφίζοντας πίνακες όπου κυριαρχούν τα ζωηρά, φωτεινά χρώματα, επηρεασμένος από το αιγυπτιακό τοπίο και την καθημερινότητα των κατοίκων, αλλά και από τον ανατολίτικο εξωτισμό που γοήτευσε πολλούς Ευρωπαίους καλλιτέχνες. Για τον Κλέε, η επιρροή της Αιγύπτου ήταν περισσότερο πνευματική: δεν ζωγράφισε στη διάρκεια των ταξιδιών του αλλά, επιστρέφοντας στο ατελιέ του, στοχάστηκε και μετουσίωσε στη ζωγραφική του τα ερεθίσματα που δέχτηκε στην Αίγυπτο, συχνά ενσωματώνοντας σχήματα και σύμβολα (σχέδια πυραμίδων, ιερογλυφικά) στους αφαιρετικούς πίνακές του. Εως τις 4 Ιανουαρίου. [Αγγελική Στουπάκη, <Ματιές στον κόσμο>, Η Καθημερινή, 5/10/2014]

«Goustave Courbet: Les annees suisses».

Το 1873, ο Γάλλος ζωγράφος Γκουστάβ Κουρμπέ (1819-1877), ο οποίος ήταν επίσης πολιτικά δραστήριος και είχε φυλακιστεί επειδή κατέστρεψε ένα μνημείο του Ναπολέοντα, μετακόμισε στην Ελβετία όπου παρέμεινε αυτοεξόριστος μέχρι τον θάνατό του. Η έκθεση στη Γενεύη παρουσιάζει έργα από όλα τα στάδια της καριέρας του ρεαλιστή ζωγράφου, με ιδιαίτερη εστίαση στα τοπία της Ελβετίας που ζωγράφισε τα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής του. Στα εκθέματα περιλαμβάνεται και ένας πίνακας με ιδιαίτερη ιστορία: Ο «Πληγωμένος άντρας» είναι αυτοπροσωπογραφία και αρχικά περιλάμβανε και μία γυναίκα δίπλα στον Κουρμπέ, εκείνος όμως ζωγράφισε πάνω από την εικόνα της αντικαθιστώντας τη με ένα σπαθί (φωτ.). Η Ελβετία φιλοξενεί και άλλο ένα αφιέρωμα στον Γάλλο ζωγράφο, στο Ιδρυμα Μπεγιελέ της Βασιλείας, στο πλαίσιο της «Σεζόν Κουρμπέ» που οργάνωσαν τα δύο μουσεία. Εως τις 4 Ιανουαρίου. [Αγγελική Στουπάκη, <Ματιές στον κόσμο>, Η Καθημερινή, 5/10/2014]