Στις δύο εβδομάδες που έμειναν στο Μέτσοβο, προσκεκλημένοι
της Πινακοθήκης Αβέρωφ, οι καλλιτέχνες δημιούργησαν πρωτότυπες γλυπτικές
παρεμβάσεις.
Αυτό που έχουν πετύχει ο γλύπτης και
καθηγητής της ΑΣΚΤ Γιώργος Χουλιαράς και τα παιδιά του Εργαστηρίου στο
βουνό πάνω από το γραφικό χωριό είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Στις δύο
εβδομάδες που έμειναν στο Μέτσοβο, προσκεκλημένοι της Πινακοθήκης
Αβέρωφ, η ομάδα των καλλιτεχνών κλήθηκε να δημιουργήσει πρωτότυπες
γλυπτικές παρεμβάσεις κατά μήκος του λεγόμενου «Μονοπατιού της
Αρκούδας», έχοντας ως βασικό κανόνα τη χρήση απλών, κατά το δυνατόν
οικολογικών, υλικών όπως και την εναρμόνιση με το φυσικό περιβάλλον.
Το αποτέλεσμα, μέσα στην απλότητά του, είναι εξαιρετικό. Η είσοδος στο μονοπάτι σηματοδοτείται με μια εικαστική παρέμβαση-πύλη του ίδιου του Γιώργου Χουλιαρά και του Ανδρέα Αραπάκη, κατασκευασμένη κατά κύριο λόγο από ξύλα του δάσους. Εν τω μεταξύ, περνώντας την πύλη και προχωρώντας μερικά μέτρα αρχίζεις και πείθεσαι πως βρίσκεσαι όντως στα «λημέρια της αρκούδας». Τα πανύψηλα κωνοφόρα επιτρέπουν μόνο λίγες αχτίδες ήλιου ανάμεσά τους, ενώ καθώς το μονοπάτι ανηφορίζει και η θέα του δρόμου χάνεται, νιώθεις τη φύση να τυλίγει όλες σου τις αισθήσεις. Μην τρομάζετε όμως· το πρώτο από τα «καθιστικά» που έχουν προβλέψει τα παιδιά (για ξεκούραση και γνωριμία με άλλους περιπατητές) βρίσκεται μόνο λίγο παραπάνω, σε ένα ευρύχωρο ξέφωτο με ξύλινα καθίσματα και μαγική θέα προς την άλλη πλευρά του βουνού. Στην άκρη του ένα περιστρεφόμενο μεταλλικό «αεροπλάνο», έργο του Αντώνη Χαλυβδίδη, μοιράζεται με το τοπίο τον θαυμασμό του επισκέπτη. «Εδώ στον Εμφύλιο ήταν θέση του στρατού και απέναντι ήταν οι αντάρτες», μας είπε ένας ντόπιος δείχνοντας το ακόμα ορατό όρυγμα πάνω στο φρύδι του βράχου. «Εδώ θα ήταν ωραίο να βάζαμε ένα γυάλινο πλαίσιο στο έδαφος και μέσα τους σκόρπιους κάλυκες και το πολεμικό υλικό που βρήκαμε», ρίχνει αμέσως την ιδέα ο «δάσκαλος» – έτσι αποκαλούν όλοι τον κ. Χουλιαρά.
Η ανηφόρα που ακολουθεί μέσα στη βουνίσια βλάστηση περισσότερο ευχαριστεί παρά κουράζει τον περιπατητή. Διακριτικά σημάδια πάνω στη διαδρομή τον ειδοποιούν για την ύπαρξη και το είδος των εικαστικών έργων. Μερικά από αυτά «παίζουν» με τους κορμούς των δέντρων όπως οι «Ιστοί αράχνης» του Ηλία Τσώλη, ενώ άλλα όπως του Ανδρέα Βερναρδάκη και του Λέανδρου Ντόλα χρησιμοποιούν το μόνιμο αεράκι του βουνού για να δημιουργήσουν ηχητικά εφέ. Το «καθιστικό» του τελευταίου περιμένει στην κορυφή του μονοπατιού με την εκπληκτική θέα ως ανταμοιβή στην προσπάθεια του πεζοπόρου.
Το ενδιαφέρον του κόσμου
Πιο σημαντικό ίσως και από τα ίδια τα έργα –αλλά κατά κάποιο τρόπο και απότοκό τους– είναι το ενδιαφέρον του κόσμου του Μετσόβου για το ορεινό μονοπάτι. Το Μέτσoβο Race, ο αγώνας αντοχής που διοργανώνεται τα τελευταία χρόνια στα ορεινά μονοπάτια του Μετσόβου, μετράει εκατοντάδες συμμετοχές αθλητών αλλά και απλών ανθρώπων από όλη την Ελλάδα. «Βλέπεις ανθρώπους πλέον που ανεβαίνουν συχνά στο βουνό να περπατήσουν ή να τρέξουν. Επιπλέον, το θεωρούν κάτι δικό τους που το αγαπούν και χάρη στην εικαστική παρέμβαση η τέχνη θα συνδυαστεί τώρα με τη φύση», μας είπε η κ. Τατιάνα Αβέρωφ, η οποία ήταν εκείνη που πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει τον κ. Χουλιαρά και τους μαθητές του να δημιουργήσουν και να εκθέσουν τα έργα τους. Στο ίδιο πνεύμα οργανώθηκαν και τα εγκαίνια της έκθεσης, η οποία εξελίχθηκε σε πραγματική γιορτή. Το ηλιόλουστο πρωινό βοήθησε σημαντικά ώστε πολύς κόσμος –από αεικίνητα πιτσιρίκια μέχρι γέροντες στηριγμένους στις παραδοσιακές ηπειρώτικες γκλίτσες– ανέβηκε το μονοπάτι, θαύμασε τα έργα των παιδιών και απόλαυσε κρασί και εδέσματα συνοδεία ηπειρώτικων μουσικών σκοπών.
Ενας νέος εικαστικός
Παρατηρώντας από κοντά την «Αργώ» του Αντώνη Χαλυβδίδη, βρήκαμε την ευκαιρία να πιάσουμε κουβέντα και με τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Στα 37 του χρόνια και απόστρατος της πολεμικής αεροπορίας, αποφάσισε να ακολουθήσει την παιδιόθεν κλίση του στα εικαστικά και για τον σκοπό αυτό μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Εχοντας ήδη ένα πτυχίο από το τμήμα Γλυπτικής του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης επέστρεψε στην Ελλάδα σε μια εποχή δύσκολη (και) για τους καλλιτέχνες. «Το βλέπεις στα μάτια του κόσμου –και στους ανθρώπους των τεχνών–, υπάρχει μια αγωνία ανάμεικτη με απογοήτευση, είναι λογικό. Ταυτόχρονα όμως συμβαίνουν και πράγματα ελπιδοφόρα. Νέοι άνθρωποι εκθέτουν σε χώρους που οργανώνουν πολλές φορές και οι ίδιοι, στον Βοτανικό για παράδειγμα και αλλού. Το καλό είναι πως αυτές οι δουλειές έχουν ένα χαρακτήρα αυθεντικότητας, πολύ πιο κοντά στο αληθινό πνεύμα της τέχνης από εκείνο τον γκλάμουρ μανδύα που δυστυχώς περιέβαλλε και τα εικαστικά σε προηγούμενα χρόνια». Οσο για την εμπειρία του από την εδώ (δυσφημισμένη) εκπαιδευτική διαδικασία, ο κ. Χαλυβδίδης μας μεταφέρει μιαν άλλη άποψη. «Η ΑΣΚΤ λειτουργεί πολύ ικανοποιητικά, οι εγκαταστάσεις και τα εργαστήρια παρέχουν όλα τα απαραίτητα προκειμένου να δουλεύουμε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Επίσης πολύ σημαντικό είναι πως η Σχολή είναι χώρος συνάντησης και πραγματικής ανταλλαγής ιδεών μέσα στην οικογενειακή ατμόσφαιρα που επικρατεί στα εργαστήρια».
Το αποτέλεσμα, μέσα στην απλότητά του, είναι εξαιρετικό. Η είσοδος στο μονοπάτι σηματοδοτείται με μια εικαστική παρέμβαση-πύλη του ίδιου του Γιώργου Χουλιαρά και του Ανδρέα Αραπάκη, κατασκευασμένη κατά κύριο λόγο από ξύλα του δάσους. Εν τω μεταξύ, περνώντας την πύλη και προχωρώντας μερικά μέτρα αρχίζεις και πείθεσαι πως βρίσκεσαι όντως στα «λημέρια της αρκούδας». Τα πανύψηλα κωνοφόρα επιτρέπουν μόνο λίγες αχτίδες ήλιου ανάμεσά τους, ενώ καθώς το μονοπάτι ανηφορίζει και η θέα του δρόμου χάνεται, νιώθεις τη φύση να τυλίγει όλες σου τις αισθήσεις. Μην τρομάζετε όμως· το πρώτο από τα «καθιστικά» που έχουν προβλέψει τα παιδιά (για ξεκούραση και γνωριμία με άλλους περιπατητές) βρίσκεται μόνο λίγο παραπάνω, σε ένα ευρύχωρο ξέφωτο με ξύλινα καθίσματα και μαγική θέα προς την άλλη πλευρά του βουνού. Στην άκρη του ένα περιστρεφόμενο μεταλλικό «αεροπλάνο», έργο του Αντώνη Χαλυβδίδη, μοιράζεται με το τοπίο τον θαυμασμό του επισκέπτη. «Εδώ στον Εμφύλιο ήταν θέση του στρατού και απέναντι ήταν οι αντάρτες», μας είπε ένας ντόπιος δείχνοντας το ακόμα ορατό όρυγμα πάνω στο φρύδι του βράχου. «Εδώ θα ήταν ωραίο να βάζαμε ένα γυάλινο πλαίσιο στο έδαφος και μέσα τους σκόρπιους κάλυκες και το πολεμικό υλικό που βρήκαμε», ρίχνει αμέσως την ιδέα ο «δάσκαλος» – έτσι αποκαλούν όλοι τον κ. Χουλιαρά.
Η ανηφόρα που ακολουθεί μέσα στη βουνίσια βλάστηση περισσότερο ευχαριστεί παρά κουράζει τον περιπατητή. Διακριτικά σημάδια πάνω στη διαδρομή τον ειδοποιούν για την ύπαρξη και το είδος των εικαστικών έργων. Μερικά από αυτά «παίζουν» με τους κορμούς των δέντρων όπως οι «Ιστοί αράχνης» του Ηλία Τσώλη, ενώ άλλα όπως του Ανδρέα Βερναρδάκη και του Λέανδρου Ντόλα χρησιμοποιούν το μόνιμο αεράκι του βουνού για να δημιουργήσουν ηχητικά εφέ. Το «καθιστικό» του τελευταίου περιμένει στην κορυφή του μονοπατιού με την εκπληκτική θέα ως ανταμοιβή στην προσπάθεια του πεζοπόρου.
Το ενδιαφέρον του κόσμου
Πιο σημαντικό ίσως και από τα ίδια τα έργα –αλλά κατά κάποιο τρόπο και απότοκό τους– είναι το ενδιαφέρον του κόσμου του Μετσόβου για το ορεινό μονοπάτι. Το Μέτσoβο Race, ο αγώνας αντοχής που διοργανώνεται τα τελευταία χρόνια στα ορεινά μονοπάτια του Μετσόβου, μετράει εκατοντάδες συμμετοχές αθλητών αλλά και απλών ανθρώπων από όλη την Ελλάδα. «Βλέπεις ανθρώπους πλέον που ανεβαίνουν συχνά στο βουνό να περπατήσουν ή να τρέξουν. Επιπλέον, το θεωρούν κάτι δικό τους που το αγαπούν και χάρη στην εικαστική παρέμβαση η τέχνη θα συνδυαστεί τώρα με τη φύση», μας είπε η κ. Τατιάνα Αβέρωφ, η οποία ήταν εκείνη που πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει τον κ. Χουλιαρά και τους μαθητές του να δημιουργήσουν και να εκθέσουν τα έργα τους. Στο ίδιο πνεύμα οργανώθηκαν και τα εγκαίνια της έκθεσης, η οποία εξελίχθηκε σε πραγματική γιορτή. Το ηλιόλουστο πρωινό βοήθησε σημαντικά ώστε πολύς κόσμος –από αεικίνητα πιτσιρίκια μέχρι γέροντες στηριγμένους στις παραδοσιακές ηπειρώτικες γκλίτσες– ανέβηκε το μονοπάτι, θαύμασε τα έργα των παιδιών και απόλαυσε κρασί και εδέσματα συνοδεία ηπειρώτικων μουσικών σκοπών.
Ενας νέος εικαστικός
Παρατηρώντας από κοντά την «Αργώ» του Αντώνη Χαλυβδίδη, βρήκαμε την ευκαιρία να πιάσουμε κουβέντα και με τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Στα 37 του χρόνια και απόστρατος της πολεμικής αεροπορίας, αποφάσισε να ακολουθήσει την παιδιόθεν κλίση του στα εικαστικά και για τον σκοπό αυτό μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Εχοντας ήδη ένα πτυχίο από το τμήμα Γλυπτικής του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης επέστρεψε στην Ελλάδα σε μια εποχή δύσκολη (και) για τους καλλιτέχνες. «Το βλέπεις στα μάτια του κόσμου –και στους ανθρώπους των τεχνών–, υπάρχει μια αγωνία ανάμεικτη με απογοήτευση, είναι λογικό. Ταυτόχρονα όμως συμβαίνουν και πράγματα ελπιδοφόρα. Νέοι άνθρωποι εκθέτουν σε χώρους που οργανώνουν πολλές φορές και οι ίδιοι, στον Βοτανικό για παράδειγμα και αλλού. Το καλό είναι πως αυτές οι δουλειές έχουν ένα χαρακτήρα αυθεντικότητας, πολύ πιο κοντά στο αληθινό πνεύμα της τέχνης από εκείνο τον γκλάμουρ μανδύα που δυστυχώς περιέβαλλε και τα εικαστικά σε προηγούμενα χρόνια». Οσο για την εμπειρία του από την εδώ (δυσφημισμένη) εκπαιδευτική διαδικασία, ο κ. Χαλυβδίδης μας μεταφέρει μιαν άλλη άποψη. «Η ΑΣΚΤ λειτουργεί πολύ ικανοποιητικά, οι εγκαταστάσεις και τα εργαστήρια παρέχουν όλα τα απαραίτητα προκειμένου να δουλεύουμε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Επίσης πολύ σημαντικό είναι πως η Σχολή είναι χώρος συνάντησης και πραγματικής ανταλλαγής ιδεών μέσα στην οικογενειακή ατμόσφαιρα που επικρατεί στα εργαστήρια».
Έντυπη
No comments:
Post a Comment