Πέθανε σε ηλικία 80 ετών ο εικαστικός Κώστας Πανιάρας

Ενας από τους σημαντικότερους έλληνες εικαστικούς μεταπολεμικά, ο Κώστας Πανιάρας έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών. Η κηδεία του Κώστα Πανιάρα, που χαρακτηρίστηκε ένας «ανατροπέας της τέχνης», θα γίνει την Πέμπτη στις 3 μ.μ. από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Γεννημένος το 1934 στο Κιάτο, φοίτησε αρχικά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Γιάννη Μώραλη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κοντά στην Ελένη Ζογγολοπούλου. Από το 1956 συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, όπου έζησε τα πρώτα 20 χρόνια της καριέρας του.

Στη γαλλική πρωτεύουσα σπούδασε λιθογραφία στην εκεί Σχολή Καλών Τεχνών, ζωγραφική με τον Αντρέ Λοτ και ψηφιδωτό και φρέσκο με τον Τζίνο Σεβερίνι. Στο Παρίσι πρωτεύουσα παρέμεινε ως το 1975, με ενδιάμεσα ταξίδια στη Νέα Υόρκη, την Περσία και την Απω Ανατολή και στη συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα.

Το 1956 ξεκίνησε την εκθεσιακή του δραστηριότητα, παρουσιάζοντας την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα. Ακολούθησαν άλλες ατομικές, ορισμένες σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Ιόλα, και συμμετοχές σε ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1984 οργανώθηκε αναδρομική παρουσίαση του έργου του στην Πινακοθήκη Πιερίδη.

Οπως υπογραμμίζεται από την Εθνική Πινακοθήκη, στη ζωγραφική του Κώστα Πανιάρα, που αποτελείται από σαφείς ενότητες έργων, το χρώμα ήταν το στοιχείο που κυριαρχούσε και συντελούσε στη δημιουργία συνθέσεων με μεγάλες επιφάνειες, ενώ η χρησιμοποίηση πτυχωτού πλαστικού έσπαζε την παραδοσιακή επιπεδότητα προσδίδοντας ανάγλυφη, κυματιστή υφή.

Με την ίδια λογική ο Κώστας Πανιάρας χρησιμοποιούσε το χρώμα και σε γλυπτικές συνθέσεις, επεμβαίνοντας στη φόρμα γνωστών κλασικών έργων και προκαλώντας μια διαφορετική ερμηνεία τους, καθώς και στις εγκαταστάσεις και τα γλυπτικά περιβάλλοντα που δημιουργεί και τα οποία συνδυάζουν τα βασικά στοιχεία της ζωγραφικής και της γλυπτικής του.

«Αν με ρωτούσαν τι κέρδισα τόσα χρόνια από την πείρα μου, θα έλεγα χωρίς δισταγμό: τίποτα! Οι αποκτημένες γνώσεις στην τέχνη γίνονται αμέσως άχρηστες, σαν πεθαμένες. Η ζωγραφική δεν εξασφαλίζεται με αυτές. Ξανα-εφευρίσκεται κάθε μέρα» είχε πει σε συνέντευξή του στην Athens Voice το 2010, όπου είχε εκφράσει και την πικρία του για τη σχέση των Αθηναίων με την τέχνη:

«Η αναγκαιότητα της τέχνης είναι περιστασιακή, έως ανύπαρκτη. Όταν κλείνει ένα θέατρο, ένα βιβλιοπωλείο ή μια γκαλερί, ούτε που θα το πάρουν χαμπάρι οι Αθηναίοι. Ένα μαγαζί με ρούχα ή ένα εστιατόριο της μόδας που κλείνει, προξενεί αμηχανία. Κάτι σαν ένα μικρό κοινωνικό κενό…»