Ενα κόσμημα για την ΑΣΚΤ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΤΟ ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΤΗΡΙΟ - ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΤΗΚΕ Η ΕΚΘΕΣΗ «ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΕΙΣ»

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Η ιδέα της δημιουργίας ενός μεταπτυχιακού προγράμματος στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας ξεκίνησε πριν από 25 χρόνια. Η γνωστή ελληνική καχυποψία, που αρνείται πεισματικά κάθε εξέλιξη, αντιμετώπιζε μέσα στην ΑΣΚΤ με δισταγμό και επιφυλάξεις τη δημιουργία του. Τη στιγμή που αντίστοιχα προγράμματα λειτουργούν, επιτυχώς, εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη και στην Αμερική.

Το χρώμα είναι το σημαντικότερο στοιχείο στη ζωγραφική της Χαράς Θάνου, όπως βλέπουμε και στο έργο που δείχνει στην έκθεση των αποφοίτων  

Το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών (ΜΕΤ) της ΑΣΚΤ διανύει, αισίως, τον έβδομο ακαδημαϊκό χρόνο της πορείας του. Χθες ήταν μια ιδιαίτερη μέρα για τους ανθρώπους που πίστεψαν και δούλεψαν για τη δημιουργία του, για να αναφέρουμε μόνο τον επιστημονικό υπεύθυνο του ΜΕΤ, Τάσο Χριστάκη. Στον εκθεσιακό χώρο «Νίκος Κεσσανλής» εγκαινιάστηκε επίσης η έκθεση ΜΕΤατοπίσεις των 23 αποφοίτων των 3 τελευταίων ετών του προγράμματος (2008, 2009, 2010), ενώ παρουσιάστηκε και το ολοκαίνουργιο κτήριο-κόσμημα που δημιούργησαν με έμπνευση και έγνοια, για τις ανάγκες των μεταπτυχιακών φοιτητών, οι αρχιτέκτονες Δημήτρης και Σουζάνα Αντωνακάκη.

Ηταν μια μέρα αισιοδοξίας για την ΑΣΚΤ σε μια δύσκολη συγκυρία, αφού η συνολική περικοπή του τακτικού προϋπολογισμού της Σχολής, που ξεπερνά το 50%, δυσκολεύει την ομαλή λειτουργία του ιδρύματος. Το νέο κτήριο λύνει ένα οξύ πρόβλημα στέγασης μέσα στον κτηριακό ιστό της Σχολής. Οι αρχιτέκτονες Δημήτρης και Σουζάνα Αντωνακάκη δημιούργησαν ένα σύγχρονο αρχιτεκτονικό έργο-πρότυπο. Στην ουσία πρόκειται για την προσθήκη ενός ορόφου στο υπάρχον κτήριο του Τμήματος Γλυπτικής. Χαρακτηριστικό του κτηρίου βιομηχανικού χαρακτήρα είναι και η προσθήκη ενός αιθρίου στο κέντρο, που αφήνει το φυσικό φως να εισχωρήσει και να ενισχύσει την αίσθηση ενός χώρου διαλείμματος. Η διάχυση του φωτός τις ώρες της ημέρας ισορροπεί με τους κλειστούς προσωπικούς χώρους των εργαστηρίων, οι οποίοι βοηθούν τους φοιτητές να απομονωθούν και να εργαστούν απερίσπαστοι.

«Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα κτήριο που να είναι κατάλληλο για τα παιδιά», λένε οι αρχιτέκτονες. «Η προσθήκη του αιθρίου αλλάζει το μικροκλίμα του χώρου σε ένα κτήριο μεγάλου βάθους, όπως αυτό, όπου ο περιμετρικός φωτισμός δεν είναι αρκετός. Δημιουργήσαμε ένα κέλυφος και χρησιμοποιήσαμε μεταλλικές κατασκευές, πανέλα, ψευδοροφές που παραπέμπουν σε εργοστασιακούς χώρους, είναι πιο ευέλικτα και συμβάλλουν στην εξοικονόμηση χώρου, όπως τη χρήση μιας μεταλλικής κολόνας αντί για μπετονένια».

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και η έκθεση των αποφοίτων με έργα ποικίλων μέσων (από ζωγραφική, γλυπτική, βίντεο και εγκαταστάσεις) που επιμελήθηκε ένας από τους καθηγητές τού μεταπτυχιακού, ο Ζάφος Ξαγοράρης. Ποικίλα είναι και τα θέματα.

Αναφέρουμε ενδεικτικά την ιδιόμορφη ζωγραφική (συνθετική γούνα πάνω σε μουσαμά) του Σπύρου Νάκα με εικόνες πολεμικών παιχνιδιών να συνυπάρχουν με θρησκευτικά και άλλα σύμβολα, την τεράστια εγκατάσταση ενός τάπητα φτιαγμένου από ανθρώπινα μαλλιά της Ξανθής Κωστορίζου, τα ζωγραφικά remix του Νίκου Καναρέλη, επιλογές εικόνων, με τις οποίες είναι υποκειμενικά συνδεδεμένος, από τις οποίες επιχειρεί να αφαιρέσει το ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό τους στοιχείο κ.ά.

Η έκθεση, στον εκθεσιακό χώρο «Νίκος Κεσσανλής» (Πειραιώς 256, Ρέντης), διαρκεί έως 6 Ιουνίου. *