Ας μιλήσω λίγο για τη σχέση της φόρμας και της τεχνικής με το περιεχόμενο. Οι φιγούρες αυτές είναι χάρτινες κατασκευές. Ελαφριές μα στιβαρές. Εύθραυστες και συνάμα δυνατές. Η εσωτερική τους δομή, χαρτονένιος κάναβος από κάθετες και οριζόντιες, συγκρατεί το εξωτερικό «φαίνεσθαι» και συμμετέχει στην έξω εικόνα, είτε όταν αποκαλύπτει τον εαυτό της μέσα από τρύπες -τραύματα, είτε όταν διαφεύγει από ανοίγματα της μορφής σε ελεύθερους σχηματισμούς στον χώρο.
Η εξωτερική εικόνα -στάση, ποιότητα υφής που δείχνει εκδορές, θραύσματα, συρραφές του «είναι» της κάθε μιας από αυτές τις φιγούρες- δυναμoποιεί τη στάση του γλυπτού και αποδίδει στο περιεχόμενο νόημα μιας απλής ερώτησης: ποια είναι η ανθρώπινη συνθήκη;
Θα έλεγα ότι για μένα οι ματωμένες αυτές μορφές είναι σπουδή πάνω στην ανθρώπινη φύση του πόνου, της απώλειας και της αποδοχής. Είναι μια δουλειά πάνω στα όρια διαφορετικών περιοχών και στέκει ανάμεσα σε αντιμαχόμενα ζητήματα είτε παντρεύοντας τα ζητήματα αυτά είτε εκθέτοντάς τα συγχρόνως σε διαφορετικούς συσχετισμούς. Μπαίνουν θέματα υπόστασης, φύλου, ερωτήματα για τη σχέση της κλασικής με τη σύγχρονη σκέψη, για τη χρήση της τεχνικής ως μοχλού έκφρασης. Μα ίσως περισσότερο απ' όλα αυτό που με ενδιαφέρει είναι οι ποσότητες και οι συσχετισμοί. Η αποφυγή του «κραυγαλέου». Τι γίνεται στην κόψη του ξυραφιού, όταν αποφεύγουμε την επίφαση της μιας ή της άλλης κατεύθυνσης που διαχειριζόμαστε, είτε μορφολογικά είτε από άποψη περιεχομένου.
Εκεί λοιπόν είναι που ανήκει ένας ολόκληρος κόσμος. Είναι ο κόσμος των συσχετισμών των σχέσεων, η ευπάθειά τους, ο πλούτος των δυναμικών που αναπτύσσουν. Είναι ο κόσμος μέσα στον οποίο εργάστηκα τα τελευταία έξι χρόνια συνειδητά για να εμφυσήσω ζωή στα πλάσματα που εκθέτω.
- Βάλλυ Νομίδου, Η ΑΥΓΗ: 28/04/2010
No comments:
Post a Comment