- Εκθεση έργων του Σταύρου Μπαλτογιάννη στο Μουσείο Μπενάκη
 |
Από τις 15/9 έως τις 25/10, πενήντα συνολικά έργα, με γενικό τίτλο «Χωρίς μοντέλο», μας αποκαλύπτουν τις σημαντικότερες στιγμές της ζωγραφικής του περιπέτειας. «Απόγνωση», «Αποχαιρετισμός», «Μελτέμι», «Πρωινό ξύπνημα», «Οπως στους εμφύλιους του κόσμου», «Φιλοξενία», «Τα κυπαρίσσια», «Στα μάρμαρα της Νάξου»... Δημιουργίες που «κουβαλούν» τους ήχους του αέρα και τη μυρωδιά της θάλασσας των Κυκλάδων, τη «χαρμολύπη» των γυναικείων μορφών του, αλλά και το «λυγμό» από τις σκληρές μέρες που ζήσαμε. Ανάμεσά τους, το έργο «Πολυτεχνίτης» (1976), το οποίο ανοίγει χρονολογικά την έκθεση. Ενας «υποβλητικός συνδυασμός αρχαίου κούρου και Χριστού», όπως σημείωνε η Β. Σπηλιάδη, αναφορά του καλλιτέχνη στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Η δημιουργία του Σταύρου Μπαλτογιάννη ακολουθεί τις αφαιρετικές τάσεις. Διακρίνεται για τη λιτότητα των εκφραστικών μέσων και, ταυτόχρονα, αποτελεί μια προσπάθεια του καλλιτέχνη να συνδυάσει την παράδοση με τις νέες αντιλήψεις. Συνοδοιπόρος στη ζωγραφική του, η τεχνική της κηρόχυτης ζωγραφικής ή εγκαυστικής. Μία πανάρχαια τεχνική, που διασώθηκε σε εξαίρετα έργα ζωγραφικής πάνω σε ξύλο, λινάτσα και μαρμάρινες επιφάνειες.
- Μακρόχρονη διαδρομή
 |
«Το 1962 με ειδική αποστολή δουλεύω στις εγκαυστικές εικόνες του Σινά. Η γνωριμία με την εγκαυστική και τα θαυμάσια αποτελέσματα αυτής της μαγικής τεχνικής, με τις δυνατότητες για αλλεπάλληλα πλασμένα περάσματα, που διατηρούν αποκαλυπτική διαφάνεια, με οδηγεί στην απόφαση να τη χρησιμοποιήσω στη ζωγραφική μου. Πίστευα ότι με βοηθούσε να εκφραστώ πιο γνήσια, πιο γρήγορα και πιο καθαρά. Είναι νομίζω αναγκαίο για το ζωγράφο να γνωρίζει την τεχνική, που μετά από πολλή προσπάθεια διάλεξε. Να τη γνωρίζει τόσο καλά, που να μπορεί να μην ασχολείται μαζί της όταν ζωγραφίζει. Είναι πια σίγουρο ότι οι τεχνικές δεν ευνουχίζουν την καλή ζωγραφική, η οποία τελικά δεν κινδυνεύει απ' αυτές...».
Ενα χρόνο μετά, προσελήφθη στην Αρχαιολογική Υπηρεσία ως ζωγράφος Αναστηλώσεων, όπου μέχρι το 1990 στο Βυζαντινό Μουσείο, με αφοσίωση και γνώση, θεράπευε τα τραυματισμένα αριστουργήματα της βυζαντινής τέχνης.
«Η ζωγραφική ήταν για μένα η μόνιμη καταφυγή», λέει. Σταθμός στην εκθεσιακή του δραστηριότητα, η μεγάλη σειρά από γυναικεία γυμνά, που παρουσιάζονται στις «Νέες Μορφές» το 1982. «Σ' αυτήν εντάσσονται και συμβολικές συνθέσεις, όπως "Ο χορός της Σαλώμης", η "Πεπλοφόρος μπλε γυναίκα", η "Μαυροφορεμένη όρθια μάνα", που παραπέμπουν με σαφείς υπαινιγμούς στον παλαιστινιακό αγώνα και σε άλλα εναγώνια προβλήματα του κόσμου». Τότε παρουσιάζονται και τα κυκλαδίτικα τοπία. «Με αρκετή αφαίρεση, γιατί εκεί με ενδιέφερε η συγκίνηση από την περίεργη ποικιλία των όγκων και των χρωμάτων, που προσφέρουν αυτά τα λιτά και από μόνα τους αφαιρετικά τοπία των Κυκλάδων». Ακολούθησαν αρκετές ατομικές εκθέσεις (Ζυγός, Γαλλικό Ινστιτούτο, Χρυσόθεμις, Δημαρχείο Ιωαννίνων, κ.ά.) με καινούρια έργα και μεγαλύτερη αφαιρετική διάθεση.
«Στη ζωγραφική μου», καταλήγει, «ποτέ δεν αντέγραψα κάτι. Δεν θέλησα να αντιγράψω. Δεν ήθελα να κάνω ρεαλισμό. Ηθελα να εκφραστώ και να δώσω κάτι από την ψυχή μου. Εβαζα τη δική μου καρδιά, τη δική μου ματιά και το έδινα με τα δικά μου μάτια».
- Ηλιάνα ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ, Ριζοσπάστης, 20/09/2009
No comments:
Post a Comment