ΜΑΡΙΑ ΦΙΛΟΠΟΥΛΟΥ: Παράδεισοι «νερού» σε μελαγχολικούς καιρούς

Μετά τους "Κολυμβητές" της, η ζωγράφος παρουσιάζει 24 πίνακες και πέντε μπρούντζινα γλυπτά με λουόμενες, στην γκαλερί Ζουμπουλάκη

«Αναμονή», λάδι σε καμβά. Με πηγή έμπνευσης τη Σαμοθράκη η Μαρία Φιλοπούλου παρουσιάζει τη νέα της δουλειά στην γκαλερί Ζουμπουλάκη

"Παραδεισένιες στιγμές" σε δύσκολους και μελαγχολικούς καιρούς προτείνει η Μαρία Φιλοπούλου με τη νέα της δουλειά, την οποία εκθέτει στην γκαλερί Ζουμπουλάκη (πλατεία Κολωνακίου 20). Ο τίτλος της ενότητας είναι μονολεκτικός και χαρακτηριστικός για τις εμμονές της γνωστής ζωγράφου: "Νερό". Καταρράκτες που πέφτουν ορμητικά στην ήρεμη επιφάνεια του νερού μέσα σε βάθρες. Σταγόνες, παφλασμοί, εκρήξεις φωτός και χρωμάτων ξεχειλίζουν από τα τελάρα. Γυμνά κορμιά, άλλα να απολαμβάνουν την ηρεμία ή την ένταση του νερού κι άλλα να έχουν παραδοθεί στην απόλυτη χαλάρωση...

Με αυτά τα έργα, η Φιλοπούλου έκανε μια μετάβαση από τον κλειστό χώρο, ακόμα και αυτόν στον βυθό του νερού, προς το ανοιχτό περιβάλλον. Από τις τζαμαρίες του εργαστηρίου και τις σκάλες υπηρεσίας, τα κλειστά αλλά με οπτική στον ουρανό θερμοκήπια, τις θάλασσες και τα απόνερα των καραβιών, μέχρι τους Κολυμβητές της, την πιο εμπορική και γνωστή δουλειά της που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2002, φτάνει στο καθαρό ζωογόνο "Νερό".

• "Προστατευμένη"

"Κάτω από το νερό αισθανόμουνα πολύ καλά προστατευμένη", λέει για τους "κολυμβητές". "Γιατί ο βυθός δεν είναι άγριος, αλλά ήρεμος. Ενας ψυχίατρος στο Παρίσι, ο οποίος γράφει για την τέχνη, μου είχε πει πως το νερό είναι σαν τη μήτρα, που σημαίνει προστασία". Ο "θόλος", όπως χαρακτηρίζει η ίδια τον κλειστό χώρο στις προηγούμενες δουλειές της, από το 1990 κι έπειτα, ανοίγεται στη ροή και τη δύναμη του νερού, σε μια κατάσταση κάθαρσης. "Είναι, εξηγεί, σαν να φεύγω από την προστασία και να πηγαίνω να αντιμετωπίσω τους φόβους μου...".

Πηγή έμπνευσης γι' αυτή την ενότητα -24 πίνακες, εκ των οποίων οι 8 είναι διαστάσεων 1,50 x 2 μ και οι 16 ελαφρώς μικρότεροι 90 εκ. x 1,20 μ., και 5 μπρούτζινα γλυπτά με λουόμενες- ήταν η Σαμοθράκη, το νησί των Καβειρίων μυστηρίων, με τις βάθρες του, που τη γοήτευσε και την οδήγησε να προσθέσει στη χρωματική της παλέτα το μαύρο. "Πάλι το αποτέλεσμα είναι θετικό. Με τη ροή του νερού και την ένταση δημιουργείται μια ισορροπία που βγάζει μικρούς παραδείσους. Είναι στιγμές παραδεισένιες, εικόνες χαλάρωσης. Ετοιμες να ανατραπούν, γιατί πρόκειται για στιγμές", λέει.

Η ανθρώπινη φιγούρα, που άλλοτε απουσίαζε από τα έργα της ζωγράφου και στους κολυμβητές ήταν απλώς ευδιάκριτη, τώρα κατακτά έδαφος στη ζωγραφική επιφάνεια.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΡΟΥΜΠΟΥΛΑ, ΕΘΝΟΣ, 14/10/2011