Συμμετείχε στην πρόσφατη Art Athina, ως μία από τους δέκα πλέον υποσχόμενους Ελληνες φωτογράφους, ενώ από τις 15 Ιουλίου έργα της εκτίθενται στη 2η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης (μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου), στην έκθεση Face to Faces, που στόχο έχει να λειτουργήσει ως μια πολιτιστική γέφυρα μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας μέσα από τα έργα ταλαντούχων δημιουργών των δύο χωρών.
Μια από τις πλέον ταλαντούχες Ελληνίδες φωτογράφους, η Ευαγγελία Κρανιώτη, ζει στο Παρίσι και εκθέτει έργα της στην 2η Biennale Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της έκθεσης Face to Faces (από 15 Ιουλίου μέχρι 15 Σεπτεμβρίου)
Η Λία Κρανιώτη ζει εδώ και 8 χρόνια στο Παρίσι, παρ' όλα αυτά ακόμη καλείται να απαντήσει στην ερώτηση της μητέρας της: «Γιατί έφυγες;». Εχοντας τελειώσει στην Αθήνα Νομική, Αγγλικά, Γαλλικά, πιάνο, χορό και όλα όσα συνθέτουν το κοινωνικό στερεότυπο του «καλού κοριτσιού», η Λία άφησε πίσω της Ελλάδα και εφηβεία, αποφασισμένη να έρθει αντιμέτωπη με δυνατά εσωτερικά ένστικτα και προσωπικές διαδρομές. Σήμερα, παρουσιάζει στην «Ε» δύο έργα της (και μιλά γι' αυτά), καθώς κι ένα κείμενο στο οποίο συμπυκνώνεται η φιλοσοφία της τέχνης αλλά και της ζωής της.
- ΤΟ ΨΑΡΙ και η επιστροφή στις ρίζες
«Η φωτογραφία αυτή έγινε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στις Οινούσσες. Εκανα το ταξίδι για να συνεχίσω την έρευνά μου στο πλαίσιο του πρότζεκτ Archipel(s), για τους ανθρώπους της θάλασσας και τις ιστορίες τους. Το ψάρι τράβηξε την προσοχή μου κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης με τον μάγειρα της σχολής Εμποροπλοιάρχων. Ηταν όταν πήγα να χαιρετήσω αυτόν και τη γυναίκα του, γιατί έπρεπε να πάρω το πλοίο που έφευγε για Χίο το ίδιο απόγευμα. Λίγο πριν φύγω, είχαμε πιάσει την κουβέντα με τη γυναίκα του στην κουζίνα... Εκείνος καθάριζε ψάρια και άνοιγε τα κεφάλια τους στα δύο. Θυμάμαι ακόμα τον απογευματινό ήλιο να μπαίνει από το παράθυρο και τη γυναίκα του μάγειρα να κοιτά έξω τη θάλασσα και να μου λέει πως η ομορφιά της θάλασσας δεν την άγγιζε. Ο μόνος λόγος για τον οποίο την κοιτούσε κάθε τόσο ήταν επειδή το παιδί της ταξίδευε με τα καράβια. Αν ποτέ τού συνέβαινε κάτι, δεν θα είχε το κουράγιο ν' αντικρίσει ξανά τη θάλασσα. Κατά βάθος, ήδη τη μισούσε επειδή κάποια στιγμή θα μπορούσε να κάνει κακό σε ό,τι αγαπούσε περισσότερο στον κόσμο.
Οι δικές μου σκέψεις «πετούσαν» στους λόγους που με είχαν οδηγήσει σε αυτό το νησί εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, όσο και σε άλλα μέρη, στη ζωή μου, στο Παρίσι, στην Ιταλία και αλλού. Εξάλλου, όλο αυτό το πρότζεκτ με τους ανθρώπους της θάλασσας ξεκίνησε από την επιθυμία μου να κατανοήσω τη δική μου σχέση με την απόσταση από τις ρίζες μου και αυτή την αέναη κυκλική κίνηση, παλιά όσο ο κόσμος: από τη φυγή στην επιστροφή και ξανά από την αρχή.
Το ψάρι το φωτογράφισα σε διάφορες εκδοχές. Θυμάμαι πως η θέα του κεφαλιού ανοιγμένου στα δύο μού φάνηκε τόσο αισθησιακή και συνάμα αρχέγονη, που σταμάτησα τη συζήτηση με το ζευγάρι. Τελικά, ανάμεσα στις διάφορες φωτογραφίες που τράβηξα, διάλεξα να παρουσιάσω τη λιγότερο σύνθετη, αυτή με το κεφάλι στην κανονική του μορφή, σε μια πιο απέριττη, πιο λιτή φόρμα. Η οποία ταιριάζει λίγο με την αντίληψη που έχω για τα πράγματα, πως δηλαδή αν το απλό, το καθημερινό, το "μπανάλ" ιδωθεί από ένα συγκεκριμένο πρίσμα και με την κατάλληλη διάθεση, μπορεί να ντυθεί μια σπάνια ομορφιά, σχεδόν ανησυχητική...».
Παιδιά που παίζουν μπάλα στον Πειραιά. Για τη Λία Κρανιώτη, αυτή η εικόνα, όπως και πολλές άλλες, εντάσσεται στα «παιδικά, κυριακάτικα όνειρά της» ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ και οι βόλτες με τον ηλεκτρικό
«Τα παιδιά που παίζουν μπάλα στον Πειραιά τα φωτογράφισα κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Αθήνα φέτος τον χειμώνα. Ενα στούντιο ντιζάιν στο Παρίσι, το Be-pols, ξεκίνησε πέρυσι μια σειρά βιβλίων με τον τίτλο «Portraits de Villes». Κάθε χρόνο εκδίδουν μια κασετίνα με 4 βιβλιαράκια, σε καθένα από τα οποία παρουσιάζεται μια διαφορετική πόλη μέσα από τον φακό ενός διαφορετικού φωτογράφου. Εμένα μου πρότειναν να φωτογραφίσω τη γενέθλια πόλη μου, την Αθήνα.
Στη φετινή κολεξιόν της σειράς Portraits de Villes, οι υπόλοιπες πόλεις ήταν το Παρίσι, το Ντουμπάι, το Ρέικιαβικ. Το Portraits de Villes παρουσιάστηκε ως έκθεση στην Γκαλερί Philippe Chaume στο Παρίσι και, για δύο χρόνια, η ίδια έκθεση κάνει τον γύρο των Fnac της Γαλλίας.
Διέσχισα την Αθήνα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Θυμάμαι πως πέρασα μια ολόκληρη μέρα περπατώντας κάτω από τον ήλιο και φωτογραφίζοντας τις περιοχές δίπλα στις γραμμές του ηλεκτρικού, από την Καλλιθέα ώς τα Πευκάκια, μόνο και μόνο για να ανακαλύψω με έναν άλλον ρυθμό τα τοπία που όταν ήμουν μικρή έβλεπα να χάνονται πολύ γρήγορα από το παράθυρο του τρένου.Ή πάλι, ένα ολόκληρο βράδυ, με έναν παλιό οδηγό της Αθήνας στο χέρι, αναζητούσα ξενοδοχεία με περίεργα ονόματα στο κέντρο. Μα η βραδιά ξεκίνησε άτυχα: το ξενοδοχείο «Λούβρο», που ήταν πρώτο στη λίστα μου, κάπου στο Μεταξουργείο, δεν υπήρχε πια, όπως επίσης και κανένα από αυτά που ήθελα να βρω. Ομως οι πιο ωραίες βόλτες ήταν αυτές που έκανα διασχίζοντας τα λιμάνια του Πειραιά, του Περάματος και της Δραπετσώνας.
Σε μια από αυτές τις βόλτες φωτογράφισα και τα παιδιά στον Πειραιά -αργότερα, στο Παρίσι, για τις ανάγκες μιας έκθεσης, η φωτογραφία έλαβε τον προφανή τίτλο... «Τα παιδιά του Πειραιά»! Μπροστά στην εικόνα της ανοιχτής αποβάθρας, των πλοίων και των παιδιών που έπαιζαν μπάλα αργά το απόγευμα, ένιωσα πως ξαναζούσα κάποιο κυριακάτικο όνειρο, σαν αυτά που έβλεπα όταν ήμουν στην Αθήνα και τα οποία έχουν πλέον κωδικοποιηθεί μέσα μου σε εικόνες σαν κι αυτή, εικόνες αρχετυπικές που, κατά τ' άλλα, έχω ξεχάσει και που έξαφνα θυμάμαι μόνο όταν φανερώνονται αναπόφευκτα μπροστά μου».* [Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009]
Ενα κείμενο της Ευαγγελίας Κρανιώτη
«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Κλείστε τα μάτια και ταξιδέψτε στο τοπίο. Επιστρέψτε από κάπου μακριά. Ανοίξτε ένα βιβλίο στην τύχη. Περιπλανηθείτε σ' ένα ζωολογικό κήπο χωρίς φύλακες. Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο όλα να σταματήσουν ξαφνικά. Ξεκινήστε να γράφετε ερωτικές επιστολές. Πείτε ναι. Αφήστε τον άνεμο να πάρει τα λόγια σας. Καλέστε κάποιον επικίνδυνο στο τραπέζι σας. Ανάμεσα σ' όλους τους ήχους μπορείτε ν' ακούσετε τη νύχτα να πέφτει. Φιλήστε τους τοίχους και τα έπιπλα ενός σπιτιού όταν όλοι κοιμούνται. Δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή. Αρχίστε να στέλνετε ερωτικές επιστολές. Εχετε θύματα χωρίς να το φαντάζεστε. Κατευθυνθείτε προς ένα σκοτεινό σημείο που δεν γνωρίζετε. Ακολουθήστε μια παράλογη οδηγία μέχρι το τέλος.
Ψηλαφήστε τα δάχτυλα ενός δημιουργού. Μάθετε να επιλέγετε χαμογελώντας. Διασχίστε την απόσταση που σας χωρίζει. Μια φορά δεν αρκεί. Κοιμηθείτε σε ξενοδοχεία με εξωτικά ονόματα. Αφήστε ίχνη. Είστε ένας άγνωστος αστέρας του κινηματογράφου. Κρατηθείτε ζωντανός από περιέργεια. Υπάρχουν μέρη που ακόμα δεν έχετε δει. Αρχίστε να παίρνετε τα νυχτερινά τρένα στα σοβαρά. Οι αναχωρήσεις έχουν ένα ξεχωριστό μεγαλείο. Αφήστε την ξεχασμένη επιθυμία να σας καταλάβει. Επιλέξτε μια πόλη στον χάρτη. Ονομάστε αυτό που πάντα θέλατε. Δώστε λουλούδια χωρίς εξηγήσεις. Θα λάβετε νέα από τ' αστέρια. Εγκατασταθείτε στον μυστικό σας κήπο. Ονειρευτείτε την πρώτη συνάντηση. Ανταλλάξτε κάτι παραπάνω από ένα βλέμμα. Ανοίξτε προσεκτικά το άγνωστο σώμα. Μοιραστείτε τη θέα. Υποδεχτείτε αυτό που σας έλειπε. Μεταφερθείτε σε απέραντες εκτάσεις. Διατηρήστε τους χυμούς του κόσμου. Είστε αθώος».
No comments:
Post a Comment