 |
Ενας «ενδεής πολύ πλούσιος» υπήρξε και ο Γιαννούλης Χαλεπάς. Ο χρυσός του περίσσεψε στον τόπο και στο χρόνο, αλλά κάποιοι πλούσιοι ενδεείς, όπως υπήρξε πάντα αυτό το κράτος προς τη μυθιστορηματική αυτή μορφή με χαρακτηριστικά αγίου, που εξακολουθεί να συγκινεί ειδικούς, καλλιτέχνες, αλλά και ένα ευρύτερο κοινό, μένουν ασυγκίνητοι. Ο ταλαντούχος καλλιτέχνης με την τεράστια αναγνώριση, την τραγική μοίρα, την τρέλα και την απομόνωση, κατέχει αναμφισβήτητα μια εντελώς μοναδική θέση στη νεοελληνική γλυπτική.
Είχε απόλυτο δίκιο ο Στρατής Δούκας στο βιβλίο του «Ο Βίος Ενός Αγίου», που γράφει «ο Χαλεπάς είναι ο νεοέλληνας καλλιτέχνης που, μ' όποιο όνομα και να τον καλέσουμε, θα 'ταν κατώτερο από τη μεγαλοσύνη του». Πράγματι «το σώμα του» και η τέχνη του «έτυχε να 'ναι γεμάτο παράθυρα» και να «χυθεί μέσα του ήλιος πολύς» και ο «χρυσός» του να μας χαριστεί. Αλλά εκεί που γεννήθηκε, εκεί που έζησε και δημιούργησε τη δεύτερη περίοδο της δημιουργίας του, εκεί που στέκεται ακόμη ορθό το «θεμέλιο» του βίου του, χάρη στη φροντίδα της κοινότητας του Πύργου, εκεί που τα ίχνη του συλλαβίζονται πόντο - πόντο, στους τοίχους, στα προσωπικά του αντικείμενα, στα ενθυμήματα που άντεξαν στο χρόνο, στα έργα και τα σχέδια, στα προπλάσματα και στα βιβλία που έχουν γραφτεί γι' αυτόν, και πωλούνται στους επισκέπτες, προκειμένου να μπορεί να συντηρηθεί αυτός ο χώρος που λέγεται Μουσείο Χαλεπά και δεν είναι άλλο από το σπίτι του Γιαννούλη Χαλεπά, εκεί νιώθεις και αγανακτείς από την αδιαφορία του κράτους και του ΥΠΠΟ... [Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ, Ριζοσπάστης, 8/6/2008]
No comments:
Post a Comment