Οταν η Τέχνη γράφει Ιστορία στον ΕΤ...

• Διακεκριμένες προσωπικότητες του πολιτισμού στην παρουσίαση της 10τομης έκδοσης «Ελληνομουσείον»

PHOTO GALLERY

Eκδήλωση του ΕΤ για την παρουσίαση του «Ελληνομουσείου»

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πρεμιέρα για το «Ελληνομουσείον»
Ο ΕΤ μάς μυεί στην Ελληνική Ζωγραφική
Τα γραφεία του ΕΤ επισκέφθηκε ο Κ. Καραμανλής

Επτά αιώνες ελληνικής τέχνης και Ιστορίας διατρέχει η μνημειώδης 10τομη έκδοση «Ελληνομουσείον» που θα προσφέρει κάθε Σάββατο ο Ελεύθερος Τύπος σε όλους τους αναγνώστες του, αρχής γενομένης από μεθαύριο 2 Μαΐου. Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από έλλειμμα πολιτισμού, η προσφορά της έκδοσης «Ελληνομουσείον - 7 αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής» έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό στο πεδίο της τέχνης και της εκπαίδευσης. Με την πολύτιμη και ένθερμη αρωγή του ΟΠΑΠ και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. «Ο ίδιος ο τίτλος του έργου μάς παραπέμπει στο Κρυφό Σχολειό του Ρήγα Βελεστινλή», σημείωσε ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου κ. Σεραφείμ Κοτρώτσος κατά τη χθεσινή επίσημη παρουσίαση του πρώτου τόμου της έκδοσης στο Μουσείο Μπενάκη. «Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να ακολουθήσει ταυτόχρονα την ιστορική και πολιτιστική διαδρομή της Ελλάδας», επεσήμανε ο κ. Κοτρώτσος. Στα μεγάλα προτερήματα της έκδοσης εντάσσεται η παράλληλη καταγραφή της εξέλιξης της ελληνικής ζωγραφικής σε συνάρτηση με τα κοινωνικά - πολιτικά γεγονότα κάθε περιόδου που εξετάζει. «Το έργο αποτελεί μια χαραμάδα στο παρελθόν, μήπως ονειρευτούμε το μέλλον μας με πιο στιβαρό τρόπο», ανέφερε ο συγγραφέας της έκδοσης, ιστορικός τέχνης και λέκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μάνος Στεφανίδης.

Στην εκδήλωση στο Μουσείο Μπενάκη συμμετείχαν εικαστικοί δημιουργοί όλων των ηλικιών, συλλέκτες, συγγραφείς, φοιτητές της ΑΣΚΤ και οι επικεφαλής των δύο μεγάλων χορηγών της σημαντικής εκδοτικής πρωτοβουλίας του Ελεύθερου Τύπου. Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΠΑΠ κ. Χρήστος Χατζηεμμανουήλ και ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου κ. Αγγελος Φιλιππίδης.

Στο πάνελ των ομιλητών βρέθηκαν επίσης ο διακεκριμένος ζωγράφος κ. Βλάσης Κανιάρης και ο ζωγράφος και πρύτανης της ΑΣΚΤ κ. Τριαντάφυλλος Πατρασκίδης. Ολοι τόνισαν πως η έκδοση αποτελεί μια από τις πλέον ποιοτικές προσπάθειες ελληνικής εφημερίδας στο χώρο της τέχνης. «Το βιβλίο είναι σημαντικό καθώς ο συγγραφέας έχει ψάξει πρόσωπα και ημερομηνίες και σέβεται αντικειμενικές αλήθειες», σημείωσε ο κ. Βλάσης Κανιάρης. «Ευχάριστη έκπληξη», χαρακτήρισε ο κ. Πατρασκίδης την προσφορά «της μνημειώδους έκδοσης».

Ο κ. Χρήστος Χατζηεμμανουήλ τόνισε πως «το Ελληνομουσείον είναι απόθεμα γνώσης, πολιτισμού και παιδείας που πρέπει να υπάρχει σε κάθε ελληνικό σπίτι» και πρόσθεσε ότι το έργο μάς βοηθάει «να θυμηθούμε το πολιτιστικό γίγνεσθαι όπως διαμορφώθηκε στους αιώνες». «Εξαιρετικά σημαντική» χαρακτήρισε την πρωτοβουλία του Ελεύθερου Τύπου ο κ. Αγγελος Φιλιππίδης, που μετέφερε την εμπειρία του από το εξωτερικό. «Οταν σπούδαζα στην Αμερική μ’ ενοχλούσε που όταν μιλούσαν για ελληνική τέχνη αναφέρονταν μόνο στην αρχαιότητα. Η ελληνική τέχνη συνεχίζει και σήμερα να προοδεύει με αξιόλογους καλλιτέχνες». Στην εκδήλωση παρευρέθησαν μεταξύ άλλων οι Γιώργος Λαζόγκας, Κωστής-Ηρακλής Γεωργίου, Αγγελος Σπαρτάλης κ.ά.

• Είπαν για το «Ελληνομουσείον»...

«Είναι μια πολύτιμη έκδοση για τον πολιτισμό των Ελλήνων. Το τελευταίο πλέον πράγμα που έχει σημασία, καθώς ζούμε σε μια εποχή ανατριχιαστικής ευτέλειας»
Νίκος Κούνδουρος, σκηνοθέτης

«Εργα σαν την έκδοση του “Ελληνομουσείου” είναι πάντα εποικοδομητικά, προάγουν τον πολιτισμό και προσδίδουν ποιότητα στη ζωή μας»
Χρόνης Μπότσογλου, ζωγράφος, πρώην πρύτανης της ΑΣΚΤ

«Η αξία του βιβλίου είναι η δυναμική προσωπικότητα του συγγραφέα του. Είναι ένα έργο απαραίτητο για κάθε ελληνική βιβλιοθήκη»
Αγγελος Παπαδημητρίου, εικαστικός

«Ξεδιπλώνει την ιστορία της ελληνικής ζωγραφικής, η οποία αποδίδεται με ποιοτικά εκλαϊκευμένο τρόπο»
Γιώργος Αριστηνός, συγγραφέας

• Επτακόσια χρόνια ζωγραφικής, χίλιοι μεγάλοι δημιουργοί, τέσσερις χιλιάδες φωτογραφίες

Η μεγάλη και πολυκύμαντη περιπέτεια της ελληνικής τέχνης, έτσι όπως εξελίσσεται στον ιστορικό καμβά επτά αιώνων, ξεδιπλώνεται μέσα από την πολυσέλιδη, εμβληματική 10τομη έκδοση «Ελληνομουσείον - Επτά Αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής» του ιστορικού τέχνης και λέκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μάνου Στεφανίδη.

Η πολυτελής έκδοση, ανανεωμένη και εμπλουτισμένη με ειδικά λήμματα, βιογραφικά στοιχεία και γλωσσάρι με τους όρους της διεθνούς τέχνης, ξεκινάει την αφήγησή της από την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 και φτάνει μέχρι τις ημέρες μας και την επιθετική τέχνη των δρόμων, τη street art. Παρακολουθεί και καταγράφει τα ρεύματα της τέχνης και τους εκπροσώπους της ανά τους αιώνες. Από τον Γύζη, τον Ιακωβίδη και τον Θεόφιλο έως τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Παρθένη. Παράλληλα μας προσφέρει άπλετη «θέα» στο διεθνή κόσμο της ελληνικής ζωγραφικής, φωτίζοντας το σημαντικότατο καλλιτεχνικό έργο των Ελλήνων της διασποράς που έδρασαν στα μεγάλα ευρωπαϊκά κέντρα και την Αμερική. Οπως είναι ο Γιάννης Κουνέλης, ο Τάκις, η Χρύσα, ο Νίκος Κεσσανλής, ο Κώστας Τσόκλης… Μέσα από 4.000 έγχρωμες φωτογραφίες και αναφορές σε 1.000 καλλιτέχνες, αρκετοί από τους οποίους δεν ήταν γνωστοί στο ευρύ κοινό και ο εντοπισμός και η μελέτη του έργου τους αποτελούν προϊόν εμπεριστατωμένης έρευνας, το «Ελληνομουσείον» ανοίγει διάπλατα ένα παράθυρο στην πολιτιστική μας ιστορία, την εκπαίδευση και την αισθητική απόλαυση.

Ο συγγραφέας με διεισδυτική ματιά αφηγείται την πρόσφατη και την παλαιότερη Ιστορία της ελληνικής ζωγραφικής με στόχο να την εντάξει ισότιμα στην Ιστορία της ευρωπαϊκής τέχνης. Η αναζήτηση και η συγκέντρωση του πλούσιου αρχειακού φωτογραφικού υλικού απαίτησαν την επίμονη και πολύχρονη δουλειά του κ. Στεφανίδη, που ουσιαστικά «όργωσε» όλα τα μεγάλα μουσεία της χώρας και μελέτησε σε βάθος τα έργα ιδιωτικών και δημόσιων συλλογών. Σε πολλές περιπτώσεις κατέφυγε στους ίδιους τους καλλιτέχνες που του παραχώρησαν σπάνια έργα τους, τα οποία παρατίθενται στις σελίδες της έκδοσης.

Ο πρώτος τόμος «Ελληνομουσείον. Επτά Αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής. Τα κάτοπτρα του Παραδείσου», που θα διανεμηθεί μαζί με τον ΕΤ μεθαύριο Σάββατο 2 Μαΐου, επιχειρεί μια ουσιαστική αφήγηση των διαδρομών της ελληνικής ζωγραφικής μέσα από τα Φαγιούμ, τα νεκρικά πορτρέτα των εξελληνισμένων Αιγυπτίων κατά την ύστερη ρωμαιοκρατία, τις αγιογραφίες, τη μεταβυζαντινή τέχνη, τη θρησκευτική ζωγραφική μετά την Άλωση, ενώ παράλληλα ο συγγραφέας σχολιάζει τα επιτεύγματα της δυτικής ζωγραφικής με άξονα σύγκρισης τον Γκρέκο. Ολα αυτά σε άμεση συνάρτηση με τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα κάθε εποχής.

- Το «Ελληνομουσείον» θα διανέμεται κάθε Σάββατο μέχρις ότου ολοκληρωθεί το δεκάτομο έργο, στην έκδοση των 3 ευρώ.

• ΤΖΕΒΕΛΕΚΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ, ΦΑΡΑΖΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη, 30.04.09

Οι ζωγράφοι επέστρεψαν στο Turner

• Ούτε ένας βιντεο-άρτιστ ανάμεσα στους 4 υποψηφίους του βραβείου

«Ομορφα. Γοητευτικά. Ενδιαφέροντα. Λεπτοδουλεμένα. Εργα που απευθύνονται στα αισθήματα και στις αισθήσεις. Κυριαρχεί ό,τι μπορεί να θεωρηθεί ως παραδοσιακή τεχνική -το σχέδιο και η ζωγραφική...».

Ο Ενρίκο Νταβίντ (αριστερά) επανεφευρίσκει την παραστατική ζωγραφική, αλλά και τον σουρεαλισμό. Οσο για τον Ρότζερ Χάιορνς, μετέτρεψε μια μισογκρεμισμένη γκαρσονιέρα σε μια παραμυθένια σπηλιά γαλάζιων κρυστάλλων

Η σύγχρονη Τέχνη δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους συστάσεις: ούτε η ομορφιά είναι απαραιτήτως το ζητούμενό της ούτε οι παραδοσιακές τεχνικές ανήκουν στις συνήθεις προθέσεις της. Και όμως, αυτοί οι χαρακτηρισμοί επικρατούν στο δημοσίευμα του «Γκάρντιαν», που αφορά τη βραχεία λίστα των υποψηφιοτήτων για τα φετινά βραβεία Turner.

Δεν είναι οι μόνες εκπλήξεις της λίστας επιλογής, από την οποία απουσιάζει πλήρως η βίντεο-αρτ, αλλά επιλέγεται π.χ. ένας καλλιτέχνης που κάνει τοιχογραφίες ή ένας άλλος που μετέτρεψε μια γκαρσονιέρα σε σπηλιά καλυμμένη από μπλε κρυστάλλους. «Η εξαίρεση του βίντεο έγινε τυχαία και όχι βάσει σχεδίου», βεβαιώνει πάντως η κριτική επιτροπή, η οποία στελεχώνεται από τον κριτικό Τέχνης του «Γκάρντιαν», Τζόναθαν Τζόουνς, τον διευθυντή του Μουσείου Vanabbe στην Αϊντχόβεν, Τσαρλς Εσέ, την παρουσιάστρια Μαριέλα Φρόστραπ και τη διευθύντρια της Τριενάλε Folkestone, Αντρέα Σλίκερ. Επιπλέον, οι δύο από τους 4 υποψηφίους προέρχονται από τη Σκωτία, γεγονός που αποδεικνύει ότι «η Γλασκώβη είναι για τη βρετανική εικαστική σκηνή σχεδόν τόσο σημαντική όσο και το Λονδίνο».

Οι τέσσερις υποψήφιοι για το βραβείο Turner 2009 είναι οι:

* Ενρίκο Νταβίντ: Παραστατικός ζωγράφος, αλλά «το είδος της παραστατικής του τέχνης», προειδοποιεί ο Τζόουνς, «δεν είναι αυτό που ξέρουμε». Τα έργα του ανακαλούν τον σουρεαλισμό και χρησιμοποιούν φανταστικά στοιχεία της Κομέντια ντελ' Αρτε, αλλά «δεν έχουν απολύτως τίποτα το συμβατικό», προειδοποιεί και πάλι ο Τζόουνς.

* Ρότζερ Χάιορνς: «Ενας μοντέρνος αλχημιστής» σύμφωνα με τη Σλίκερ. Δηλαδή; Προκαλεί φωτιές στα φρεάτια. Και το εντυπωσιακότερο: μετέτρεψε μια ημιερειπωμένη γκαρσονιέρα στο Λονδίνο σε μαγική σπηλιά κρυστάλλων, που διαχέουν μια γλυκιά γαλάζια αντανάκλαση.

* Λούσι Σκάερ: Το βασικό καλλιτεχνικό πεδίο της είναι το σχέδιο, αλλά πρόσφατα στράφηκε στη γλυπτική και τις εγκαταστάσεις. Το έργο της «Solid Ground: Liquid to Solid in 85 Years» (2006) είναι μια τρισδιάστατη εκδοχή του ψυχολογικού τεστ προσωπικότητας Ρόρσαχ. «Προσπαθεί να αμφισβητήσει τη γνωστική διαδικασία της αναγνώρισης», επισημαίνει η Σλίκερ.

* Ρίτσαρντ Ράιτ: Ο συνονόματος τού πάλαι ποτέ μέλους των «Πινκ Φλόιντ» ζωγραφίζει σε τοίχους και οροφές, περίπλοκα, μαθηματικώς ακριβή δίκτυα γεωμετρικών δομών. «Σπειροειδή, σαγηνευτικά, εντυπωσιακά για το βλέμμα», περιγράφει ο Τζόουνς τα έργα. Και τον Ράιτ ως «ένα νέο είδος ζωγράφου νωπογραφιών, ο οποίος ενδιαφέρεται κυρίως για τη συμμετρική ομορφιά».

Τα έργα της τελικής τετράδας θα εκτεθούν στην Τέιτ Γκάλερι από 6 Οκτωβρίου έως 16 Ιανουαρίου 2010. Το όνομα του νικητή θα ανακοινωθεί στις 7 Δεκεμβρίου.

• Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Το φως αντίδοτο στον τρόμο. Οι πέντε μεγάλες διαδραστικές εγκαταστάσεις και τα video της Ελένης Πόταγα-Στράτου στην ΑΣΚΤ

• Εναν... έμπρακτο αντίλογο στην αισθητική και τη «λαγνεία του τρόμου» της σύγχρονης εποχής έχει στήσει από χθες στον εκθεσιακό χώρο «Νίκος Κεσσανλής» της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, Ταύρος) η Ελένη Πόταγα - Στράτου.

Ενα «περιβάλλον», που αντιπαρατίθεται στα συναισθήματα αηδίας και σοκ από τη σύγχρονη τέχνη, έστησε στον χώρο «Νίκος Κεσσανλής» η καλλιτέχνις

Οι πέντε μεγάλες διαδραστικές εγκαταστάσεις και τα video της καλλιτέχνιδας, με κοινό τίτλο «Εμπειρία Φωτός», δημιουργούν ένα συνθετικό περιβάλλον αντιπαράθεσης στη σύγχρονη τέχνη που «απευθύνεται σε συναισθήματα τρόμου, αηδίας και σοκ».

Το «περιβάλλον» με τις μικτές πρώτες ύλες (Plexiglass, γυαλί, νερό, καθρέφτη, αλουμίνιο, ξύλο, γυψοσανίδα και κυρίως φως), παρέχει στον θεατή τη δυνατότητα για μια προσωπική εμπειρία των διαφορετικών διαστάσεων του φωτός -ακόμη και στην κατάσταση έλλειψής του. «Είναι μια πρόταση, μια πρόσκληση να ξαναθυμηθούμε πολύτιμες στιγμές της ζωής μας. Μια επανεξέταση της πολλαπλής εμπειρίας που μας προσφέρει το φως», υποστηρίζει η Πόταγα-Στράτου για την «Εμπειρία Φωτός». Δεν κρύβει ότι ήθελε να μοιραστεί με το κοινό εμπειρίες που άλλαξαν ριζικά τη δική της ζωή «σε ένα επίπεδο δυναμικό, εξίσου σημαντικό με όσα προσφέρει το φως στην καθημερινότητά μας».

Η Ελένη Πόταγα-Στράτου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στην Αθήνα, στο Παρίσι και αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Newcastle University της Αγγλίας. Πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση το 1971 στις γκαλερί της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης. Εχει παρουσιάσει δουλειά της σε πέντε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Γερμανία και την Αίγυπτο, ενώ έχει συμμετάσχει και σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εργα της βρίσκονται στο Αίθριο του Μεγάρου Μουσικής , στο Ιδρυμα Λίλιαν Βουδούρη, στη Βυτίνα κ.ά.

* Η έκθεση θα διαρκέσει ώς τις 28 Μαΐου. Ωρες λειτουργίας: Τρίτη - Παρασκευή: 11 π.μ. - 1.30 μ.μ., 6-9 μ.μ. Σάββατο - Κυριακή: 12 - 6 μ.μ.

• ΙΩ.Κ., Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Αχιλλέας Δρούγκας: Σύγχρονο βλέμμα στον κλασικό κόσμο

• Αναδρομική έκθεση του Αχιλλέα Δρούγκα στην Εθνική Πινακοθήκη. Αρχές Ιουνίου η Γλυπτοθήκη θα φιλοξενήσει κοστούμια και αντικείμενα από την τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας της Αθήνας. Ο κόσμος του ζωγράφου Αχιλλέα Δρούγκα είναι κρυστάλλινης διαύγειας, φωτεινός, ονειρικός, στον οποίο βασιλεύουν η τάξη, η ομορφιά και η γαλήνη.

«Αφροδίτη», έργο του 1993, λάδι, ιδιωτική συλλογή

Νεκρές φύσεις συνυπάρχουν με καρπούς και δροσερά φρούτα, ζωηρά άνθη, λαμπερά ή πάλλευκα νεοκλασικά σκεύη. Το υπερβατικό βασίλειο του καλλιτέχνη κατοικείται ακόμα από παραδείσια πουλιά, άγρια ζώα τοποθετημένα επιμελώς ανάμεσα σε αρχαία σπαράγματα, σπασμένους κίονες και επιγραφές, αλλά και λάμπες φθορίου, σύγχρονα αντικείμενα και καταναλωτικά αγαθά.

Μια ευκαιρία για να εισχωρήσουμε στον πάμφωτο, ψευδαισθησιακό κόσμο του είναι η αναδρομική του έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη, που εγκαινιάζει απόψε στις 8 μ.μ. ο υπουργός Πολιτισμού Αντώνης Σαμαράς. Περισσότερα από 140 έργα, ανάμεσά τους και χαρακτικά από την πρώτη καλλιτεχνική του περίοδο, συνθέτουν την έκθεση που σχεδίασαν η επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρία Κατσανάκη και ο σκηνογράφος Γιάννης Μετζικώφ.

Ο σουρεαλισμός, η αγγλική εκδοχή της ποπ αρτ, ο φωτορεαλισμός της δεκαετίας του '70 μοιάζουν να είναι οι πρώτες καλλιτεχνικές αναφορές στο έργο του Αχιλλέα Δρούγκα. Σύντομα, όμως, απομακρύνθηκε από τους κανόνες και τις αναζητήσεις των εικαστικών κινημάτων της εποχής του προκειμένου να αναπτύξει μια ιδιόμορφη προσωπική γραφή.

Τι κράτησε τελικά ο Ελληνας ζωγράφος από τα διεθνή ρεύματα; αναρωτήθηκε χθες η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα. Η ποπ αρτ τού έδωσε την ελευθερία να συμπαραθέτει συχνά με ειρωνικό τρόπο σύγχρονα αντικείμενα πλάι σε βιβλικά θέματα ή ακόμα να εισάγει πραγματικά αντικείμενα μέσα στη ζωγραφική σύνθεση, δημιουργώντας μια διεγερτική αμφισημία», απάντησε. Και αναφέρθηκε εκτενώς στον τρόπο με τον οποίο ο Αχιλλέας Δρούγκας ενσωματώνει στο έργο του τα κλασικιστικά στοιχεία, τους αρχαίους μύθους και το ελληνικό φως. «Είναι ένα φως αιθέριο, πνευματικό, που διαχέεται και τυλίγει σε ένα αβρό μαγνάδι τα αντικείμενα αποκλείοντας τις σκιές».

Ο ζωγράφος πήρε τον λόγο για να πει ότι θέλησε απλώς να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να χαρεί το χρώμα, το σχήμα και να προσπαθήσει να παρασύρει τους θεατές μαζί του. Σε όσους αναρωτιούνται πώς η Εθνική Πινακοθήκη φιλοξενεί αναδρομική έκθεση του Αχιλλέα Δρούγκα ενώ ο ζωγράφος είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος, η Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα απάντησε ότι η απόφαση για την έκθεση είχε ληφθεί πριν από την εκλογή του στο Δ.Σ.

• Τι θα δούμε τα επόμενα δύο χρόνια στην Πινακοθήκη και στη Γλυπτοθήκη;

Γλυπτοθήκη: στις αρχές Ιουνίου θα φιλοξενήσει έκθεση με κοστούμια και αντικείμενα από την Τελετή Εναρξης της Ολυμπιάδας της Αθήνας του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Θα ακολουθήσει έκθεση με τα χάλκινα γλυπτά του Χρήστου Καπράλου.

Πινακοθήκη: έχει ήδη σχεδιαστεί και ο εκθεσιακός προγραμματισμός της μέχρι και το 2011. Στις 28 Σεπτεμβρίου θα εγκαινιαστεί η έκθεση «Οταν η Ελλάδα έγινε μόδα. Η γέννηση του νεοκλασικισμού στη Γαλλία του 18ου αιώνα» (έπιπλα, αντικείμενα, ταπισερί) σε συνεργασία με το Μουσείο του Λούβρου.

Για τις αρχές του 2010 έχει προγραμματιστεί η έκθεση με σχέδια και μακέτες από την ελληνική περίοδο του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ και τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς μεγάλη έκθεση με σχέδια των κορυφαίων σύγχρονων αρχιτεκτόνων της Ισπανίας. Τον Οκτώβριο του 2010 το γαλλικό μουσείο «Petit Palais» και η Πινακοθήκη θα παρουσιάσουν την έκθεση «Παρίσι - 1900. Αρ Νουβό και Μοντερνισμός» με έργα τέχνης (Σεζάν κ.ά.) και αντικείμενα. Την άνοιξη του 2011 αναμένεται έκθεση με έργα από την οικογένεια καλλιτεχνών Αλταμούρα και στο τέλος της χρονιάς εντυπωσιακή έκθεση με καλλιτεχνικούς θησαυρούς από το γαλλικό Μουσείο Ορσέ.

Τέλος, με κανονικούς ρυθμούς προχωράει το σχέδιο για την επέκταση της Εθνικής Πινακοθήκης με την προσθήκη 6.000 τ.μ. στο ήδη υπάρχον κτίριο. Το έργο, κόστους 40 εκα. ευρώ, εντάχθηκε στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ΕΣΠΑ, έχουν ήδη δεσμευτεί 30 εκατ. ευρώ και αναζητούνται από άλλες πηγές 10 εκατ. ευρώ. Εντός των ημερών γίνεται η προκήρυξη για τον εργολάβο, ο οποίος θα ξεκινήσει τις εργασίες στο κτίριο την επόμενη χρονιά. Για την ολοκλήρωση της επέκτασης απαιτούνται δύο με τρία χρόνια. *

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Οι καλλιτέχνες της «Αφής» στο Μουσείο Μπενάκη

Τα εκθέματα του Μουσείου Μπενάκη, έγιναν πηγή έμπνευσης για τους οκτώ καλλιτέχνες εφαρμοσμένων τεχνών, της ομάδας «Αφή», που μετέπλασαν τα παλιά αντικείμενα δίνοντας νέες φόρμες, σε μια έκθεση με τίτλο «Άνω Κάτω».

Η έκθεση εγκαινιάζεται απόψε στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς. Οι καλλιτέχνες της «Αφής», γιορτάζουν τα τριάντα χρόνια κοινής τους δράσης, παρεμβαίνοντας και στο Μουσείο επί της Κουμπάρη.

Για παράδειγμα η κατασκευάστρια κοσμημάτων Κορίνα Κουτούζη, εμπνέεται από την τρέμολα-την μακριά καρφίτσα που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν για να στερεώνουν και να στολίζουν τον γυναικείο κεφαλόδεσμο- και δημιουργεί, με ακρίβεια, αρτιότητα και ποιητικότητα, έργα από μέταλλο ιδιαίτερης ελαστικότητας.

Η Judith Allen-Ευσταθίου, μελετά κρητικά κεντήματα του Μουσείου Μπενάκη και δημιουργεί μια μεγάλη λιθογραφία με φυτικά μοτίβα. Τυπώνει επίσης το περίγραμμα των μοτίβων αυτών σε μικρά τετράγωνα κομμάτια υφάσματος τα οποία στέλνει σε ανύπαντρες γυναίκες στην Όαση της Σίβα, μέσα στην έρημο, οι οποίες κεντούν πάνω στα μοτίβα της Ευσταθίου, τα δικά τους πρωτότυπα σχέδια.

Αυτές και άλλες πολλές καινοτομίες της « Αφής», θα παρουσιάζονται στο Μουσείο Μπενάκη έως τις 7 Ιουνίου, παράλληλα με την μεγάλη έκθεση του Γερμανού Χέλμουτ Μίντερντοφ, διάσημου ζωγράφου στην Ευρώπη, που σύστησε στο ελληνικό κοινό το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Θεσσαλονίκη και μεταφέρει αυτή την περίοδο την έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη, στα πλαίσια πολιτιστικών ανταλλαγών των δύο Μουσείων.

Τον 56χρονο «νεοφιλέλληνα « Μίντερντοφ, που εδώ και μια εικοσαετία ζει και εργάζεται στην Αθήνα, παρουσίασε ο διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου, Ντένης Ζαχαρόπουλος, ως Γερμανό καλλιτέχνη της γενιάς του, που κατάφερε να κάνει το «ευρωπαϊκό όραμα πραγματικότητα», αφήνοντας πίσω τις ενοχές της μεταπολεμικής Γερμανίας για το Γ΄Ράιχ και αντιμετωπίζοντας την ιστορία όχι ως παράδοση αλλά δίνοντάς της νέα πνοή.

Αναφέρθηκε ειδικά στην ομάδα που ανήκει ο Μίντερντοφ,την οποία οι κριτικοί τέχνης ονόμασαν «Νέους Αγρίους» για το νεοεξπρεσιονιστικό τους στυλ. Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες χαρακτήρισαν τη ζωγραφική τους «ορμητική ζωγραφική».

Η έκθεση με τίτλο «Over the under the Over"θα λειτουργήσει έως το τέλος Μαΐου.

Στο Μουσείο Μπενάκη και στα Γιάννενα...

Ατομική έκθεση του Γερμανού καλλιτέχνη Χέλμουτ Μίντεντορφ παρουσιάζει (29/4-31/5) το Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138). Ο δημιουργός γεννήθηκε στη Γερμανία (1953) και σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών Βερολίνου. Στο ξεκίνημα της πορείας του επικεντρώθηκε στην εκφραστικότητα της ζωγραφικής, σε αντίθεση με την εννοιολογική τέχνη που επικρατούσε τότε. Το έργο του χαρακτηρίζεται από πολυμορφία, προσπάθεια ανατροπής των στερεοτύπων και αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης. Η παρουσίαση περιλαμβάνει ένα μέρος της δουλειάς του από την τελευταία δεκαετία και χωρίζεται σε τέσσερις ενότητες.

Παράλληλη εικαστική πορεία

Εργο του Στέφανου Ρόκου

Ομαδική έκθεση ζωγραφικής θα παρουσιάσει (6/5-3/6) η γκαλερί «Αμυμώνη» (Τοσίτσα 16, Γιάννενα). Οι Τζουλιάνο Καγκλής, Ιφιγένεια Καμπέρη, Μάρια Μπαχά, Αχιλλέας Ραζής, Δημήτρης Ρόκος και Στέφανος Ρόκος συνεκθέτουν τις παράλληλες δημιουργικές τους πορείες. Με αφορμή την κοινή τους συνάντηση παραθέτουν τις δουλειές τους, αναζητώντας τα στοιχεία που έχουν μείνει από τα παλιά, τι τους χωρίζει αυτή τη φορά, αλλά και τι καινούριο τους συνδέει. Τα έργα, όπως και οι καλλιτέχνες, είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους. Συνδέονται όμως μ' ένα εσωτερικό αισθητικό πλέγμα - άλλοτε ολοφάνερο, άλλοτε καλά κρυμμένο πίσω από τις εικόνες - που τους επιτρέπει να συνυπάρχουν (χωρίς απαραιτήτως να ταυτίζονται), να συγκρούονται δημιουργικά και ενίοτε να αλληλοσυμπληρώνονται. Οι έξι καλλιτέχνες παρουσιάζουν έργα διαφόρων μεγεθών και υλικών (μολύβια, λάδια, ακρυλικά).

ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ: Αναδρομική Αχιλλέα Δρούγκα

Αντιπροσωπευτικές δημιουργίες (140 έργα) της 40χρονης εικαστικής πορείας του Αχιλλέα Δρούγκα, περιλαμβάνει η έκθεση που εγκαινιάζεται σήμερα (8μμ), στην Εθνική Πινακοθήκη. Πρόκειται για αναδρομική παρουσίαση, που ξεκινά με χαρακτικά της δεκαετίας του '70 και φτάνει στις μέρες μας, με πρόσφατη ζωγραφική. Οπως ανέφερε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου η διευθύντρια της Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα, «η ζωγραφική του Αχιλλέα Δρούγκα ταιριάζει στη φύση και το ελληνικό φως. Η καθαρότητα των χρωμάτων δίνει διαύγεια στα έργα του. Στη ζωγραφική του υπάρχει ένας διαρκής διάλογος του παρελθόντος με το παρόν. Μια συνομιλία με το παρόν, που ζωντανεύει την αρχαιότητα». «Στην παρουσίαση των έργων», σημείωσε η επιμελήτρια της έκθεσης Μαρία Κατσανάκη, «ακολουθήσαμε όσο μπορούσαμε ένα χρονικό νήμα, αλλά τελικά τα έργα ομαδοποιούνται με βάση το θέμα τους: νεκρές φύσεις, πορτρέτα, μυθολογικά θέματα, συνθέσεις εμπνευσμένες από την Αθήνα κ.ά.». Την έκθεση (διάρκεια έως τις 31/8), συνοδεύει καλαίσθητος κατάλογος.

Η ζωγραφική του Αχιλλέα Δρούγκα

Ο Αχιλλέας Δρούγκας φαίνεται να συμμερίζεται την άποψη που διατύπωσε ο Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι στην πραγματεία του Περί Ζωγραφικής το 1435: «Η ζωγραφική είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο». Συχνά μάλιστα ο νεότερος καλλιτέχνης ζωγραφίζει ψευδαισθησιακά και το ίδιο το κάδρο ή τοποθετεί πετάσματα και κουρτίνες που κάνουν ακόμη πιο αληθοφανές το θέαμα που μας αποκαλύπτεται πίσω από το πλαίσιο. Νεκρές φύσεις με ολόδροσα φυτά και άνθη, φρούτα και καρποί μέσα σε διάφανα, στίλβοντα ή λευκά νεοκλασικά σκεύη, παραδείσια πουλιά και άγρια ζώα απεικονίζονται με αμίμητη τεχνική τελειότητα που τους χαρίζει μια υπερβατική παρουσία, μια αίσθηση αιωνιότητας. Από το τέλος της δεκαετίας του ΄80 ο ζωγράφος ανακαλύπτει τη γοητεία του αρχαίου κόσμου, που έκτοτε συγκατοικεί στις συνθέσεις του με στοιχεία και μορφές της σύγχρονης ζωής. Η συμπαράθεση αυτή, άλλοτε ειρηνική, άλλοτε ειρωνική, φορτίζει την εικόνα με αλληγορικό ή μεταφορικό νόημα.

Τι κράτησε τελικά ο έλληνας ζωγράφος από τα ρεύματα που κυριαρχούσαν στο διεθνές καλλιτεχνικό προσκήνιο γύρω στη δεκαετία του ΄70, όταν διαμόρφωνε το προσωπικό του ύφος; Η ποπ αρτ του έδωσε την ελευθερία να συμπαραθέτει συχνά με ειρωνικό τρόπο σύγχρονα καταναλωτικά αντικείμενα πλάι σε αρχαία ή βιβλικά θέματα ή ακόμη να εισάγει πραγματικά αντικείμενα μέσα στη ζωγραφική σύνθεση, δημιουργώντας έτσι μια διεγερτική αμφισημία. Ο φωτορεαλισμός (hyper-realism) εξάλλου τον ενθάρρυνε να ζωγραφίζει τα αντικείμενα με αληθοφάνεια, που δεν στηρίζεται ωστόσο αποκλειστικά στη φωτογραφία, γιατί ο Δρούγκας μελετά τη σύνθεσή του εκ του φυσικού, ρυθμίζοντας με το βλέμμα και το πνεύμα αυτό που επιθυμεί να δηλώσει, να απορρίψει ή να υποδηλώσει στις εικόνες του.

Οι συνθέσεις του Αχιλλέα Δρούγκα είναι κλασικές. Ο ζωγράφος σκηνοθετεί τα μοτίβα του με ζυγισμένη και ελεγχόμενη ακρίβεια. Η ζωγραφική διαδικασία είναι αργή, ενσωματώνει τη διάρκεια μέσα στην ίδια την ποιητική τού έργου. Ολα στις συνθέσεις του Δρούγκα είναι τελεσίδικα όπως στη χαρακτική, την άλλη τέχνη που σπούδασε και θεραπεύει ο καλλιτέχνης. Εκεί το καλέμι «πληγώνει», χαράζει το υλικό χωρίς περιθώριο μεταμέλειας. Η αβρή κίνηση των λεπτών πινέλων που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος ψηλαφεί τις αδιόρατες διακυμάνσεις του φωτός πάνω στην επιφάνεια των αντικειμένων εναλλάσσοντας την υφή τους, παράγοντας ποικίλους «ήχους» και ρυθμούς, που βιώνονται από το βλέμμα του θεατή καθώς εξερευνά την εικόνα. Το φως κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωγραφική του Αχιλλέα Δρούγκα. Είναι ένα φως αιθέριο, πνευματικό, ένα φως που διαχέεται και τυλίγει σ΄ ένα αβρό μαγνάδι τα αντικείμενα αποκλείοντας τις έντονες σκιές. Μέσα σ΄ αυτό το έκπλαγο φως, τα πράγματα, τα σχήματα, τα χρώματα αποκτούν την πλατωνική τους καθαρότητα. Ο Δρούγκας δεν νοθεύει ποτέ το χρώμα με αναμείξεις, δεν χρησιμοποιεί ποτέ το κιαροσκούρο. Για αυτό είναι λάθος να παραλληλίζεται με τον άρχοντα του κιαροσκούρο, τον Καραβάτζιο. Το φως του είναι ελληνικό στην πιο πνευματική του υπόσταση. Είναι το φως που ύμνησαν οι ελληνολάτρες ποιητές: ο Σολωμός, ο Σικελιανός, ο Ελύτης. Η ζωγραφική του Δρούγκα μάς αποκαλύπτει έναν κόσμο διαυγή, αιχμηρό και πάμφωτο, έναν ιδανικό τόπο όπου βασιλεύει η σιωπή, η γαλήνη, η ενατένιση.

Από την αρχή της δεκαετίας του ΄90 ένα θέμα που έμελλε να έχει διάρκεια στη ζωγραφική του καλλιτέχνη κάνει την εμφάνισή του: η απολιθωμένη λευκή νεκρή φύση, όπου όμως εισάγεται πάντα ένα χρωματικό σήμα ζωής. Αυτές οι νεκρές φύσεις είναι σαν να κρατούν κρυμμένο το νόημα της ζωγραφικής του καλλιτέχνη. Συμβολίζουν τον ακίνητο χρόνο, τη ζωή που γίνεται μνήμη, τον χρόνο που παύει να ρέει και μεταστοιχειώνεται σε αιωνιότητα. Αυτή ακριβώς είναι η πεμπτουσία της τέχνης του Δρούγκα. Αντικείμενα και μορφές αποσπώνται από την οικεία καθημερινότητά τους και μ΄ ένα μαγικό άγγιγμα του χρωστήρα μεταμορφώνονται, χάνουν τον επεισοδιακό τους χαρακτήρα, μνημειώνονται και μεταβάλλονται σε υπερχρονικά σύμβολα μιας άλλης πραγματικότητας. Η τέχνη του Αχιλλέα Δρούγκα στο βάθος της είναι ένας διαλογισμός πάνω στον χρόνο, στη φθορά και στην υπέρβασή της μέσα από τη δημιουργία, μέσα από την ομορφιά.

Η ομορφιά ως έννοια, ως λέξη, μοιάζει σήμερα αναχρονιστική, ξεπερασμένη. Ο καλλιτέχνης που τολμά να την υπηρετήσει κινδυνεύει να κατηγορηθεί ως ακαδημαϊκός και να απορριφθεί από το σύστημα. Χρειάζεται να διαθέτει θάρρος και αντοχή. Ο Αχιλλέας Δρούγκας πορεύτηκε αταλάντευτα στην οδό που είχε χαράξει αψηφώντας τις σειρήνες. Το κοινό του, οι οπαδοί του καλύτερα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και πέρα απ΄ τον Ατλαντικό, τον ακολούθησαν με προσήλωση και πίστη.

Η κυρία Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα είναι καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης, διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης.

• της ΜΑΡΙΝΑΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗ-ΠΛΑΚΑ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Δημοσθένης Κοκκινίδης: Tα πινέλα μου κόλλησαν στον θάνατο

• Ο ζωγράφος Δημοσθένης Κοκκινίδης εστιάζει τη νέα δουλειά του σε μεταφυσικά ερωτήματα

Ενας ύμνος στη συνύπαρξη, τη συμβίωση, τη συμπόρευση. Στην πρόσφατη ενότητα της δουλειάς του, που παρουσιάζεται από αύριο στο Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, ο Δημοσθένης Κοκκινίδης αποτίει φόρο τιμής σε ό,τι τον συντρόφευσε: τη ζωγραφική και τη σύζυγό του Πέπη Σβορώνου, η οποία αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια σοβαρά προβλήματα υγείας. Ζευγάρι στη ζωή αλλά και στην τέχνη, έχουν διανύσει μαζί μακρά πορεία. Με τρυφερότητα, στωικότητα και θάρρος, ο καλλιτέχνης προσπαθεί να υπερβεί τον φόβο του θανάτου. Δίνει στα έργα του τον τίτλο «Συνέχεια» και αποτυπώνει στον καμβά τον ίδιο και τη συμβία του σε νεαρή ηλικία. Ο τέως πρύτανης της ΑΣΚΤ και διακεκριμένος διανοούμενος αφήνει πίσω του τα κοινωνικοπολιτικά θέματα που τον απασχόλησαν επί μακρόν και εστιάζει σε μεταφυσικά ερωτήματα. Μιλάει στην «Κ» για τη δυσκολία του αποχαιρετισμού, την απουσία της εικαστικής παιδείας στην Ελλάδα, τη σύγχρονη Αριστερά και την κατάσταση στην τέχνη σήμερα.

Μισός αιώνας συμβίωσης

• Ποιο είναι το θέμα της τελευταίας σας έκθεσης;

– Η έκθεση αυτή είναι μια δοξολογία για το ζευγάρι, έναν άνδρα και μια γυναίκα. Το πιο αρχέγονο και ιερό πράγμα του κόσμου. Είχα την τύχη να ζήσω την εμπειρία της συμβίωσης ακέραια. Μισόν αιώνα. Είναι μια κινητήρια δύναμη που σε ωθεί να κάνεις πράγματα. Εγώ ζωγραφίζω. Βγάζω εικόνες που ήδη υπάρχουν μέσα μου, σαν παλινδρόμηση μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, της ζωής και του θανάτου. Ζωγραφίζω για να αντιμετωπίσω το αναμενόμενο, το βέβαιον, δηλαδή το τέλος.

• Η ζωγραφική ήταν ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να αποχαιρετίσετε τη σύντροφό σας;

– Από τότε που αρρώστησε η Πέπη, εδώ και πέντε χρόνια, κόλλησε η σκέψη μου σε αυτό το θέμα. Λες και κόλλησαν τα πινέλα μου. Συζητούσαμε συχνά, ποιος θα φύγει πρώτος και συνήθως με τη φράση αυτή ξεκινούσε η πλάκα μεταξύ μας. Οταν είσαι τόσα χρόνια με έναν σύντροφο, στο τέλος γίνεσαι ένα. Δεν θρηνείς μόνο τη γυναίκα σου, αλλά τον καλύτερο φίλο σου, τον συγκάτοικό σου.

• Γιατί στα έργα σας απεικονίζετε εσάς και την Πέπη σε νεαρή ηλικία;

– Ο Σεφέρης λέει «η μνήμη όπου και να την αγγίξεις, πονεί». Η φράση που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι «σε ζωγραφίζω, σε ανασταίνω». Εχω την ανάγκη να κρατήσω στη ζωή μνημονικές εικόνες, οι οποίες όμως με πληγώνουν. Δεν αντέχω να βλέπω ούτε φωτογραφίες του παρελθόντος ούτε να πηγαίνω στο εξοχικό μας στη Μήλο.

• Σε κάποια έργα εμφανίζεται και ο Χάροντας με τη μορφή ενός νέου άνδρα και όχι ως μια απειλητική παρουσία...

– Είναι μια αντίδραση στο δράμα. Ηθελα να αποδώσω τον Χάροντα ως υπαινικτική σιωπηλή φιγούρα, να μην κραυγάζει. Εχω συμβιβαστεί με την ιδέα. Τόσα χρόνια ζω με τον θάνατο δίπλα μου. Τον έχω πάνω από τη στέγη μου. Η σύζυγός μου είναι ακόμα μελλοθάνατη. Ο φόβος των νεκρών με έχει τρομάξει από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε υπήρχε το έθιμο να τους ξενυχτάνε στο σπίτι. Ηταν ένας τρόπος εξοικείωσης. Μια μεγάλη παράδοση του ανθρώπινου γένους, που δυστυχώς έχει χαθεί στην κοινωνία μας.

Η γνωριμία με την Πέπη

• Πώς γνωριστήκατε;

– Την πρωτοείδα στο Νέο Φάληρο. Τόσο η γυναίκα μου όσο και η αδελφή της ήταν πανέμορφες και από καλή οικογένεια. Το είδος της γυναίκας που νόμιζες ότι δεν θα γυρίσει ποτέ να σε κοιτάξει. Ξανασυναντηθήκαμε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Η μεταξύ μας σχέση δημιουργήθηκε αργότερα, όταν ο καθηγητής του Πολυτεχνείου, αρχιτέκτων Παύλος Μυλωνάς μας έστειλε στη Μυτιλήνη για να μελετήσουμε τη λαϊκή τέχνη.

• Τι άνθρωπος ήταν η Πέπη;

– Η Πέπη ήταν η εστία μου. Είχε οξύτατη ματιά, εγγενή παιδεία. Στη ζωγραφική της άφηνε το συναίσθημα να ρέει. Στην καθημερινότητα και στην οργάνωση της ζωής μας, είχε τετράγωνη λογική. Αλληλοσυμπληρωνόμασταν. Κάθε μεσημέρι συζητούσαμε για τέχνη. Εγώ ήμουν τρυφερός, διότι πάντα μου άρεσε η ζωγραφική της. Εκείνη ήταν πιο αυστηρή και αυτό με βοήθησε πολύ στη δουλειά μου.

• Τι κάνει μια συμβίωση να μακροημερεύει;

– Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις. Οι συμβιβασμοί. Στη δική μου εποχή βέβαια ήταν και κάτι άλλο. Εξαιτίας της μεγάλης ανέχειας, η ζωή ήταν καθημερινή μάχη. Η δεκαετία του ’50 ήταν από τις πιο δύσκολες περιόδους στην Ελλάδα, με φασισμό και κυνήγι αριστερών. Σήμερα δύσκολα στεριώνει ζευγάρι. Υπάρχει διάλυση.

• Γιατί νοσεί η εικαστική μας παιδεία;

– Είναι αδύνατον να θέλουμε να διδάξουμε ζωγραφική στα παιδιά, όταν ανοίγουν την τηλεόραση και βλέπουν χιλιάδες χρώματα, σχήματα, δράση. Εκεί υπάρχει το σύμπαν. Στο γυμνάσιο μαθαίνουν να σχεδιάζουν ανοησίες τύπου Μπαουχάους. Θα ήταν καλύτερο να τα βγάλουμε έξω στο δρόμο, στην πόλη. Να εξασκήσουν το βλέμμα στην ομορφιά και την ασχήμια, να αποκτήσουν αισθητική συναίσθηση. Να σχηματίσουν συνείδηση πολίτη. Μόνον έτσι μπορούν να κατανοήσουν την τέχνη. Ομως, οι νέοι σήμερα είναι τυφλοί. Εκπαιδεύουν τη ματιά και το μυαλό τους μέσω της εικονικής πραγματικότητας των υπολογιστών.

• Ησαστε αρκετά χρόνια πρύτανης στη ΑΣΚΤ. Πιστεύετε ότι η Σχολή κάνει καλά τη δουλειά της; Πολλοί από τους αποφοίτους δεν σταδιοδρομούν τελικά...

– Στενοχωριέμαι που βλέπω τόσους ζωγράφους στην αγορά. Πώς θα ζήσουν; Πόσοι πια να αγοράσουν τα έργα τους; Οσο οι νέοι καλλιτέχνες πηγαίνουν στο εξωτερικό για σπουδές, τόσο πιο πολύ δεν γίνεται αποδεκτή η δουλειά τους από το κοινό. Η υποδοχή του έργου στη χώρα μας πάσχει. Η ελληνική κοινωνία και κατ’ επέκταση η ελληνική αγορά είναι συντηρητικές. Ακόμα δεν έχουμε συμφιλιωθεί με την αφηρημένη τέχνη. Το αγοραστικό κοινό προσελκύεται από μια ζωγραφική που κολακεύει το γούστο των αγοραστών. Οσο για κάποιους που έχουν κάνει το ταλέντο τους βιοτεχνία, θα τους βάλει στη θέση τους η ιστορία.

Τα εμπορικά φουστάνια

• Εσείς γνωρίσατε τεράστια εμπορική επιτυχία με τα φουστάνια που ζωγραφίζατε μαζί με τη σύζυγό σας. Αυτό δεν σας επηρέασε;

– Κατάφερα να εξελιχθώ στη ζωγραφική διότι δεν βιοπορίστηκα από αυτήν. «Μην περιμένετε να ζήσετε από τη ζωγραφική. Να ζήσετε από τις εφαρμοσμένες τέχνες», έλεγα και στους φοιτητές μου. Από το 1962 έως το 1980 κάναμε τα περίφημα φουστάνια, τα οποία λειτουργούσαν ως ζωγραφικός καμβάς. Το πρωί ασχολούμασταν με αυτά και το βράδυ ζωγραφίζαμε. Κερδίζαμε πολλά χρήματα. Ετσι κατάφερα κι έκανα τις ενότητες της χούντας («Των δε Κακών Μνήμη» και οι «Ταυτότητες») και του Βιετνάμ («Πόλεμος – Βία»), που ήταν αντιεμπορικές. Τα φουστάνια επηρέασαν τη ζωγραφική, μας καθάρισαν την παλέτα.

Η έκθεση «Συνέχεια» παρουσιάζεται από τις 27/4 έως τις 30/5 στο Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή (Γρ. Αυξεντίου 1& Κασσαβέτη 18, Κηφισιά) σε επιμέλεια Ελένης Αθανασίου.

«Εκτός πραγματικότητας, η σύγχρονη Αριστερά»

• Γιατί σταματήσατε να κάνετε πολιτικά έργα το ’80;

– Ημουν και είμαι αριστερός, αλλά δεν εντάχθηκα ποτέ σε κόμματα ή πολιτικά σχήματα. Οταν ήρθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, απογοητεύτηκα. Τον ήξερα προσωπικά τον Παπανδρέου. Ηδη το 1980, με τις «Διαμαρτυρίες», είχα βγάλει τίτλους όπως «Αδιέξοδο». Είχα συνειδητοποιήσει ότι όλος αυτός ο αγώνας στη μεταπολίτευση δεν θα διόρθωνε τα πράγματα. Διέβλεπα ότι δεν υπήρχε καμιά δύναμη με την ορθή λογική που χρειαζόταν για να φτιάξει την κατάσταση στην Ελλάδα.

• Η δική σας γενιά είχε ιδεαλισμό. Πού χάθηκε το όραμα;

– Σε μια χώρα χωρίς παιδεία, η πολιτική συνείδηση είναι επικαιρική, επιφανειακή. Η στροφή προς το ΠΑΣΟΚ ήταν η ανάγκη για αλλαγή, αλλά δεν είχαμε καταλάβει τι θα γινόταν αργότερα. Οι αριστεροί είχαν μεγαλύτερη συνείδηση και πιο βαθιά σκέψη. Εβγαιναν όμως και αυτοί από ένα απολυταρχικό δόγμα. Αργησαν να καταλάβουν ότι ο σταλινισμός ήταν φούσκα.

• Είσαστε ευχαριστημένος από την Αριστερά σήμερα;

–Και βέβαια όχι. Η Αριστερά περνάει παντού κρίση, είναι εκτός πραγματικότητας. Πληρώνει παλιές αμαρτίες και ιδεολογίες, τα κατάλοιπα του ολοκληρωτισμού. Οι αρχές μου παραμένουν αριστερές, με τα πρόσωπα έχω αντιρρήσεις. Είναι επικριτικά ενός συστήματος σκέψης, με απαρχαιωμένη διαλεκτική, χωρίς να καταθέτουν πρόταση. Οταν με το πάτημα ενός κουμπιού στον υπολογιστή αγοράζεις μετοχές και καταστρέφεις την οικονομία σε κάποιο μακρινό μέρος του πλανήτη, ήρθε η ώρα να αλλάξει η σκέψη των αριστερών. Αλλιώς, δεν μιλούν την ίδια γλώσσα με τον κόσμο.

«Η τέχνη σήμερα είναι θέαμα»

• Πώς βλέπετε την κατάσταση στην τέχνη σήμερα;

– Η σύγχρονη παγκόσμια τέχνη είναι η τέχνη του θεάματος. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος μπορούσε να επεμβαίνει στην ύλη. Αυτή η δεξιότητα έχει εξαφανιστεί πια. Μια έξυπνη ιδέα με φτωχή πραγμάτωση, προσωπικά δεν μου αρκεί. Γιατί λ.χ. είναι τέχνη ένας καρχαρίας στην φορμόλη; Μια νεκροκεφαλή με διαμάντια; Ενα άλογο κρεμασμένο από την οροφή; Γιατί θεωρείσαι καλλιτέχνης όταν κόβεις πάγους στην Ανταρκτική με το λέιζερ; Γιατί χρίεσαι δημιουργός αν σοκάρεις και είσαι τρομολάγνος; Ο κόσμος της τέχνης δεν λειτουργεί πλέον για το μεγαλείο της αλλά για την εμπορία της, όπως έχει πει και ο Γκόμπριχ. Ιστορικοί τέχνης, κριτικοί και δημοσιογράφοι εργάζονται για να προωθήσουν μόνο το καινούργιο, χωρίς αξιολόγηση. Η τέχνη άρχισε να κατρακυλά τη δεκαετία του ’60, όταν ο Γουόρχολ δήλωσε καθαρά ότι τον ενδιέφερε μόνο το χρήμα. Βέβαια, τους θεμέλιους λίθους της καταστροφής τους έβαλε ο Ντισάν.

Ποιος είναι

Ο Δημοσθένης Κοκκινίδης γεννήθηκε το 1929 στον Πειραιά. Φοίτησε στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή και ύστερα στην ΑΣΚΤ στο εργαστήριο του Γ. Μόραλη. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας τέχνης α» (1962 - 1967) και της «Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση μέσω της Τέχνης» (1976 - 1981). Εκλέγεται καθηγητής και εν συνεχεία χρημάτισε πρύτανης της ΑΣΚΤ για αρκετά χρόνια. Από το 1962 έως και το 1980 ασχολήθηκε πέραν της ζωγραφικής και με τις εφαρμοσμένες τέχνες. Μερικές από τις γνωστότερες ενότητες της δουλειάς του είναι: «Συνοικίες - Κυκλάδες» (1960 - 1964), «Πόλεμος - Βία» (1964 - 1967), «Των δε Κακών Μνήμη» (1967 - 1968), «Ταυτότητες» και «Μητρότητες» (1968 - 1974) και «Διαμαρτυρίες» (1974 - 1981) και «Θάλασσες» (1981 - 1987).

• Συνέντευξη στη Μαργαριτα Πουρναρα

Αντρέας Καραγιάν: «Λυπάμαι που δεν άγγιξα ποτέ τον πατέρα μου»

• Ο ζωγράφος Αντρέας Καραγιάν «ζωγραφίζει» με λέξεις τη ζωή του από τα ’60s μέχρι σήμερα

Αυτή τη φορά ο ζωγράφος Αντρέας Καραγιάν άφησε στην άκρη τα πινέλα, το καβαλέτο και τους μουσαμάδες και καταπιάστηκε με λέξεις. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, στο βιβλίο του «Η αληθής ιστορία» «ζωγράφισε» τα παιδικά του χρόνια σε μιαν αστική Λευκωσία της δεκαετίας του ’50 διαφορετική από τη σημερινή, αλλά και τις αναζητήσεις του ίδιου ως έφηβου: τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, τη σεξουαλική αφύπνιση, τις ενοχές, τον πρώτο έρωτα... Κι αν στους πίνακές του αποτυπώνει κυρίως ανδρικές φιγούρες, συνομιλώντας με το ύφος του Τσαρούχη, στο βιβλίο του κυριαρχούν οι γυναικείες.

Μέσα από τις σελίδες του γνωρίζουμε την προσωπική και την οικογενειακή του ιστορία, αλλά και την ιστορία των προσώπων που τον επηρέασαν, που αγάπησε, που στάθηκαν για κάποιο λόγο σημαντικά για την πορεία του. Και σκιτσάρει τη διαδρομή του: από την οδό Ουζουνιάν στη Λευκωσία, στην Αθήνα της δεκαετίας του ’60 κι από ’κει στην Ευρώπη. Μια διαδρομή η οποία, ομολογεί ότι, είχε διαφορετικές εκφράσεις, «παρεκκλίσεις», τολμηρές επιλογές, συγκρούσεις.

Τον συναντήσαμε στην Αθήνα, μία από τις τρεις πόλεις που ζει (οι άλλες είναι η Λευκωσία και η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου) και μιλήσαμε για πολλά, αφού δεν έχει πρόβλημα να μοιραστεί με τον συνομιλητή του τα πάντα. Ο Ανδρέας Καραγιάν ομολογεί ότι πάντα τον συγκινούσαν οι λέξεις. Οτι ανακάλυψε διηγήματά του, γραμμένα όταν πήγαινε Γυμνάσιο. Στην πορεία, αυτή του την αγάπη την καλλιέργησε μέσω της δημοσιογραφικής κριτικής, αφού από το 1978 ώς το 2004 έκανε κριτική εικαστικών, θεάτρου και κινηματογράφου στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος». «Ζούσα μέσα σε βιβλία, μεγάλωνα με βιβλία, περπατούσα στο δρόμο μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Μεγαλώνοντας σαν ένα παιδί που αισθανόταν διαφορετικό από τα άλλα, μέσα σε μια κοινωνία στις νόρμες της οποίας δεν μπορούσε να προσαρμοστεί και βλέποντας ότι γίνεται ευάλωτο, ο μοναδικός τρόπος για να διασωθεί ήταν να γίνει καλύτερο από τους άλλους.

• Περιγράφετε την Κύπρο της δεκαετίας του ’50 και όλα μοιάζουν σήμερα ειδυλλιακά. Ηταν πράγματι έτσι;

– Δεν είναι ειδυλλιακά. Τα καταγράφω όπως τα έζησα. Υπάρχει όμως, πράγματι, μια μελαγχολική τρυφερότητα. Αλλωστε, οι περισσότερες ιστορίες τελειώνουν με θάνατο. Απέφυγα τα μελοδραματικά στοιχεία ή τις ψευτογλυκερότητες. Πρώτα απ’ όλα είναι ένας εξορκισμός καταστάσεων που έμεναν μετέωρες. Και όσο μεγαλώνει κανείς, θέλει να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα. Ηθελα να πω ό,τι με βασάνισε και να ξαναζωντανέψω όλους αυτούς τους ανθρώπους που έφυγαν και νόμιζαν ότι δεν θ’ αφήσουν τίποτα πίσω τους. Τους έδωσα τη δυνατότητα να ξαναζήσουν. Στην ηλικία μου πια, βλέποντας τα πράγματα προς τα πίσω, το χιούμορ και ο σαρκασμός σώζει καταστάσεις που διαφορετικά θα ήταν πολύ τραγικές.

• Πότε σας αναγνώρισε ο Θεοφανίδης, ο πραγματικός σας πατέρας;

Λίγες μέρες πριν πεθάνει. Πέθανε το 1996 την ίδια μέρα με τη μάνα. Είναι συγκλονιστικό. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν ένας οικογενειακός φίλος. Ηταν ένα τραγικό ιψενικό τρίγωνο και ποτέ δεν κατάφερα να μάθω αν ήξερε ο ένας για τον άλλον ή αν είχαν δημιουργήσει μια ισορροπία για χάρη των παιδιών. Η μάνα μου ήταν μια συγκλονιστική γυναίκα. Προσπάθησε ενάντια σ’ όλες τις συμβατικότητες της εποχής της να πολεμήσει με τα συναισθήματά της αλλά να κρατήσει και την αξιοπρέπειά της. Στο βιβλίο μου κυριαρχούν γυναίκες που έκαναν ακριβώς αυτό: πάλεψαν για την αξιοπρέπειά τους. Εχω κρατήσει πολλά πράγματα από τη μάνα μου στη Λευκωσία. Ξέρεις, δεν φεύγουν οι άνθρωποι είναι πάντα εκεί μαζί σου. Σε κάθε στροφή νομίζω ότι τη βλέπω. Οχι τον πατέρα μου. Αυτός ήταν μια τραγική φιγούρα. Μοναξιασμένος και τραγικός. Και τώρα λυπάμαι που δεν τον άγγιξα ποτέ μου αυτόν τον άνθρωπο.

• Πώς θυμάστε την κοινή ζωή με τους Τούρκους;

– Ηταν πολύ φυσική σχέση. Αλλά οι Τούρκοι ήταν για μας η υπηρέτρια, ο νυχτοφύλακας, ο εργάτης... Εκτός από τη φίλη της μάνας μου, την Εμεττέ. Αυτή ήταν σαν εμάς, οικογένεια. Χωριστήκαμε το 1963, όταν οι Τούρκοι πήγαν στο γκέτο.

• Στην Κύπρο πώς υποδέχτηκαν το βιβλίο;

– Πάρα πολύ καλά, δεν το περίμενα. Οσοι ήταν 50 - 60 συγκινήθηκαν πάρα πολύ γιατί ξαναείδαν τις εποχές της νιότης τους. Οσο για τη νέα γενιά, είδαν στις σελίδες του τα προβλήματα του έφηβου, γιατί δεν είναι μόνο προσωπικά μου θέματα. Τα αντιμετωπίζει ο κάθε έφηβος που ξυπνάει η σεξουαλικότητά του και αναζητεί τη σχέση ανάμεσα στο αρσενικό και το θηλυκό ή μιαν άλλη έκφραση του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας. Είναι η αναζήτηση μας ταυτότητας, κι ενός παραδείσου. Στο πρώτο μέρος είναι ένα παιδί που βλέπει τα πράγματα με μια γοητεία και μια έκπληξη. Στο δεύτερο μέρος, που γράφω τώρα, είναι ένας άνθρωπος που φιλοσοφεί πια τα πράγματα, τη σχέση του με τους ανθρώπους. Τελικά, νομίζω ότι ο κόσμος μού πιστώνει κάτι σημαντικό: την ειλικρίνειά μου. «Λες τα πιο τολμηρά πράγματα, αλλά η ειλικρίνειά σου, αφοπλίζει», μου είπε κάποιος.

Το παιδί με το κόκκινο μπαλόνι

• Αν δεν είχατε φύγει για το εξωτερικό, πιστεύετε ότι δεν θ’ ακολουθούσατε τη διαδρομή που τελικά πήρατε;

– Οχι. Επαιξε σημαντικό ρόλο το εξωτερικό, έπαιξαν σημαντικό ρόλο διάφοροι άνθρωποι που συνάντησα στη ζωή μου, όπως η γυναίκα μου. Εζησα στο Λονδίνο την εποχή των χίπις και της αμφισβήτησης που όλα και όλοι λέγανε: Ανοιξε τον εαυτό σου, κάνε πειράματα με τη σεξουαλικότητά σου, τους έρωτές σου, τους γύρω σου, την τέχνη σου... Εχω υπάρξει πολύ επαναστατικός σε περιόδους της ζωής μου. Εχω γράψει άρθρα για τον φεμινισμό, τη σεξουαλικότητα, για όλα τα ταμπού που συναντούσα. Αποφεύγω τη λέξη ομοφυλοφιλία γιατί δεν πιστεύω ότι αντιστοιχεί με κάτι. Οταν λες μια λέξη καθορίζεις πράγματα, ενώ εγώ ποτέ δεν μπορούσα να καθορίσω τον εαυτό μου. Πέρασα έρωτες και με τα δύο φύλα με το ίδιο πάθος.

• Η μητέρα σας γνώριζε τις επιλογές σας;

– Ολες οι μητέρες ξέρουν τι είναι ο γιος τους. Απλώς δεν το συζητάνε. Η γυναίκα έχει μια κατανόηση και ευαισθησία που οι άνδρες δεν την έχουν.

• Εκτός από τη μητέρα σας ποιες άλλες γυναίκες σας καθόρισαν;

– Η γυναίκα μου, και με πλήγωσε πολύ που δεν ήθελε να βάλω στο βιβλίο το αληθινό της όνομα. Αλλά σεβάστηκα την επιθυμία της. Ηταν μια πολύ σημαντική παρουσία σ’ όλα τα πράγματα. Ομως κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι έπρεπε να μπω στα σκοτάδια του εαυτού μου. Αν δεν γινόταν αυτό δεν θα ωρίμαζα ποτέ. Θα ήμουν ένα παιδάκι μ’ ένα κόκκινο μπαλόνι που θα έτρεχε τραγουδώντας εδώ κι εκεί. Χρειαζόταν όμως κάποια στιγμή να τρυπήσω το μπαλόνι για να δω ό,τι άλλο υπήρχε μέσα του.

• Info: Το βιβλίο του Ανδρέα Καραγιάν «Η αληθής ιστορία» (εκδ. Καστανιώτης) παρουσιάζεται την ερχόμενη Τετάρτη, 29 Απριλίου στις 8 μ.μ. στο Σπίτι της Κύπρου (Ηρακλείτου 10). Θα μιλήσουν ο συγγραφέας Μένης Κουμανταρέας, ο δημοσιογράφος Γιάννης Τζαννετάκος, ο ζωγράφος Γιώργος Νικολαΐδης και ο ζωγράφος Πέτρος Ζουμπουλάκης. Αποσπάσματα θα διαβάσει ο συγγραφέας.

• Συνέντευξη στην Ολγα Σελλα

Περί ... χαρακτικής

Στο «Μουσείο Βάσω Γ. Κατράκη - Εικαστικό Κέντρο Χαρακτικής» στο Αιτωλικό, εγκαινιάζεται στις 30/4 έκθεση με έργα σπουδαστών, αλλά και αποφοίτων του Εργαστηρίου Χαρακτικής της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Το «Μουσείο Βάσω Κατράκη» στο Αιτωλικό

Η δημιουργική πνοή της κορυφαίας μας χαράκτριας Βάσως Κατράκη, συναντά την καλλιτεχνική κατάθεση της νεότερης γενιάς. Στο «Μουσείο Βάσω Γ. Κατράκη - Εικαστικό Κέντρο Χαρακτικής» στο Αιτωλικό, εγκαινιάζεται στις 30/4 έκθεση με έργα σπουδαστών, αλλά και αποφοίτων του Εργαστηρίου Χαρακτικής της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η έκθεση παρουσιάζεται στο χώρο περιοδικών εκθέσεων του Μουσείου, που από το 2006 αποτελεί μια φιλόξενη αγκαλιά για περισσότερα από 500 έργα της χαράκτριας και ζωγράφου Βάσως Κατράκη. Διοργανώνεται από το Εργαστήριο Χαρακτικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ - που φέτος συμπληρώνει έντεκα χρόνια ζωής, με δασκάλους τους: Ξενή Σαχίνη και Μανόλη Γιανναδάκη - και το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, σε συνεργασία με το «Μουσείο Βάσω Γ. Κατράκη».

Η έκθεση περιλαμβάνει μελέτες και προτάσεις των σπουδαστών, μαυρόασπρα ή χρωματικά χαρακτικά, μονότυπα ή αντίτυπα, που έχουν παραχθεί με τεχνικές της ανάγλυφης φόρμας χάραξης (ξυλογραφία, χάραξη σε λινόλεουμ, ή σε ειδικές πλάκες προκατασκευασμένης ξύλινης επιφάνειας MDF) και της βαθιάς φόρμας χάραξης πάνω σε μεταλλικές πλάκες χαλκού ή τσίγκου (ξηρή χάραξη, οξυγραφίες με όλες τις τεχνικές, όπως γραμμικές διατυπώσεις, τεχνικές της ακουατίντα, της ζάχαρης, του μαλακού βερνικιού). Επίσης, περιλαμβάνει μεικτές τεχνικές, αλλά και λιθογραφίες σε πέτρα ή σε ειδικούς τσίγκους αλουμινίου, πειραματισμούς σε πλεξιγκλάς, κολλαγραφίες, κ.ά. Τέλος, οι σπουδαστές χρησιμοποιούν και τη σύγχρονη τεχνολογία (υπολογιστές) για τις τεχνικές της φωτοχάραξης σε ειδικούς φωτοπολυμερικούς τσίγκους και για τις ηλεκτρονικές εκτυπώσεις.

Οπως σημειώνει ο Μανόλης Γιανναδάκης «Στις μέρες μας, η χαρακτική διέπεται από τις βασικές αρχές της εικαστικής σκέψης και πράξης, ώστε να διατηρεί τις συγγένειές της τόσο με τη ζωγραφική (σχέδιο, χρώμα), όσο και με τη γλυπτική (ανάγλυφη χάραξη) ή ανάπτυξη στο χώρο έργων από χαρτί ή άλλα υλικά στις τρεις διαστάσεις...».

«Η χαρακτική για πολύ καιρό έπαιξε έναν αναπαραγωγικό ρόλο, βοηθώντας με τις τεχνικές της τη ζωγραφική να πολλαπλασιάσει τις εικόνες που δημιουργήθηκαν μέσω της λειτουργίας της», αναφέρει ο Ξενής Σαχίνης. «Ετσι είχε μείνει μακριά από την πλαστική έρευνα εφόσον είχε περιορισμένο αντικειμενικό σκοπό. Τώρα, όμως, εδώ και έναν σχεδόν αιώνα, έχει απαλλαχθεί από αυτόν το βρόχο και δίνει τις δικές της λύσεις και προτάσεις σε προβλήματα που αφορούν την εικαστική σκέψη γενικότερα και όχι μόνο την ίδια...». Η έκθεση θα λειτουργεί έως 28/6.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

24/12/2006

-- Κορυφαία ερμηνεύτρια της ανθρώπινης τραγωδίας

21/6/2006

-- Μουσείο Βάσως Κατράκη

26/9/1998

-- Εφ' όλης της τέχνης της

24/5/1998

-- Φιλόξενη στέγη της χαρακτικής

23/5/1998

-- Στέγη χαρακτικής δημιουργίας

Συναίσθημα και άρτια τεχνική

Εργα του Βασίλη Καζάκου στη Λάρισα

«Βασίλης Καζάκος, χαρακτική», είναι ο τίτλος της έκθεσης, που παρουσιάζεται στους εκθεσιακούς χώρους της Δημοτικής Πινακοθήκης Λάρισας - Μουσείο Γ. Ι. Κατσίγρα. Εκτίθενται χαρακτικά έργα του σημαντικού μας δημιουργού, που «έφυγε» από κοντά μας τον Αύγουστο του 2006, σε ηλικία 61 χρόνων. Η έκθεση φιλοξενεί αντιπροσωπευτικά δείγματα της δουλειάς του, από τα φοιτητικά του χρόνια έως και τις τελευταίες του δημιουργίες.

Ο Β. Καζάκος ανήκει στις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης ελληνικής χαρακτικής. Μιας τέχνης, που επί σειρά ετών υπηρέτησε με σεμνότητα ως καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (Β' Εργαστήριο Χαρακτικής). Η γενέτειρά του - τα Γιάννενα - με το τοπίο και τα μνημεία της, υπήρξε σε όλη την καλλιτεχνική του δημιουργία πηγή έμπνευσης και σημείο αναφοράς. Πιο γνωστή δουλειά του, η χαρακτική ενότητα με τα ποδήλατα. Στα έργα του, με θέματα παραδοσιακούς οικισμούς, εσωτερικούς χώρους και νεκρές φύσεις, επανέρχεται συνεχώς το θέμα του ποδηλάτου, είτε με τη μορφή των μηχανολογικών του εξαρτημάτων, είτε με φτερά ως σύμβολο παιδικών προσδοκιών και ανάμνηση ανέμελων εποχών. Ο δημιουργός εκφράζεται με παραλλαγές των ίδιων θεμάτων σε διαφορετικούς χρωματικούς τόνους και μεταδίδει πάντα μιαν ατμόσφαιρα που βρίσκεται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.

Το παραστατικό και αφηγηματικό έργο του χαρακτηρίζεται από συναισθηματική έμπνευση και άρτια τεχνική εκτέλεση. Η ονειρική ατμόσφαιρα, τα παιχνίδια και ο φωτισμός, καθώς και οι συμβολικές παραπομπές, οι άυλες μορφές των έργων του, μας ταξιδεύουν σε κόσμους μακρινούς και οικείους, σε γνώριμα βιώματα και συναισθηματικές διαδρομές. Στο πλαίσιο της δημιουργικής σχέσης που είχε ο Β. Καζάκος με την τέχνη του, δεν έπαψε ποτέ να δοκιμάζει, να ερευνά και να ανακαλύπτει. Παρέμεινε πάντα εραστής τόσο της ζωγραφικής, όσο και της χαρακτικής, όπως μαρτυρούν τα έργα του, οι δεκάδες υδατογραφίες, τα εκατοντάδες σχέδια, τα πάμπολλα λάδια και τα άπειρα χαρακτικά. Δημιουργίες, που παρουσιάστηκαν σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και κοσμούν ιδιωτικές συλλογές και Πινακοθήκες Δήμων (Αθηναίων, Ρόδου, Ιωαννίνων, Φλώρινας).

Γεννημένος στα Γιάννενα το 1945, πήρε τα πρώτα μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής κοντά στον πατέρα του, Γεώργιο Καζάκο, και τον Πάνο Σαραφιανό. Σπούδασε χαρακτική με δασκάλους τον Κωνσταντίνο Γραμματόπουλο, τον Νίκο Νικολάου στην ΑΣΚΤ Αθηνών, ενώ ταυτόχρονα παρακολούθησε μαθήματα σκηνογραφίας στο εργαστήριο του Βασίλη Βασιλειάδη. Το 1968 πήρε το τρίτο βραβείο ζωγραφικής νέων του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός».

Την έκθεση συνοδεύει καλαίσθητο λεύκωμα με την αναδρομική εργασία του ζωγράφου - χαράκτη. Το εικαστικό έργο του Βασίλη Καζάκου, τόσο ως προς τη διατύπωση του εικαστικού του λόγου, όσο και ως προς τις τεχνικές της χαρακτικής, παρουσιάζεται για πρώτη φορά αποτυπωμένο σ' αυτήν την έκδοση των 350 σελίδων, στην οποία περιλαμβάνεται ένας μεγάλος αριθμός έργων του καλλιτέχνη, από τα πρώιμα έργα της περιόδου 1965-1974, τα ερωτικά, τους τροχούς, τα λούνα παρκ, τα φτερωτά ποδήλατα, τις Κυριακές, τα σπίτια στο Κάστρο, τα μπαρ, καθώς και αυτοπροσωπογραφίες. Επίσης, για πρώτη φορά, δημοσιεύονται τα έργα ζωγραφικής του Καζάκου (λάδια, υδατογραφίες, σχέδια) μαζί με τα χαρακτικά του: βαθυτυπίες σε πλεξιγκλάς, βαθυτυπίες σε ξύλο, ξυλογραφίες, καθώς και πρωτότυπες σημειώσεις του καλλιτέχνη. Τέλος, υπάρχουν διάσπαρτα αποσπάσματα από τις λιγοστές συνεντεύξεις που είχε δώσει ο δημιουργός. Στόχος της έκδοσης είναι να γνωρίσει το ευρύ κοινό την καλλιτεχνική πορεία του, από το ξεκίνημα έως και τις τελευταίες αναζητήσεις, καθώς και τις άγνωστες πτυχές του έργου του. Τα έσοδα της έκδοσης θα διατεθούν για το υπό ίδρυση Μουσείο «Βασίλης Καζάκος», σε διατηρητέο κτίριο στο ιστορικό κέντρο της πόλης των Ιωαννίνων. Την έκθεση και έκδοση επιμελήθηκε η ιστορικός Τέχνης Λουίζα Καραπιδάκη.

Η. ΜΟΡΤΟΓΛΟΥ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

14/1/2009

-- Εικαστική αναδρομή

10/2/2002

-- Ζωγραφικά τοπία «ψυχής»

10/9/1999

-- Φθινόπωρο με εικαστικά

18/10/1998

-- Εικαστικές διαδρομές

Προσωπική εικαστική γραφή Τη νέα εικαστική του δημιουργία (2002 - 2008) παρουσιάζει ο ζωγράφος Βαγγέλης Δημητρέας

Προσωπική εικαστική γραφή

Τη νέα εικαστική του δημιουργία (2002 - 2008) παρουσιάζει (7/5 - 30/5) ο ζωγράφος Βαγγέλης Δημητρέας στην αίθουσα τέχνης «έκφραση - γιάννα γραμματοπούλου» (Βαλαωρίτου 9α). Τα θέματά του είναι συνήθως ανθρώπινες μορφές, που αντιμετωπίζονται με την τεχνική του λαδιού, με σινική μελάνη, αλλά και με μεικτή τεχνική.

Με προσωπική γραφή, θεωρητικό οπλισμό, με σπάνιο ήθος και σεμνότητα, ο Β. Δημητρέας στην εικαστική του διαδρομή καταθέτει ένα έργο που διακρίνεται για τον κοινωνικό και ιδεολογικό προβληματισμό, αντανακλώντας τις πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις της εποχής μας. Η τέχνη του στοχεύει στην ευαισθητοποίηση, την έντιμη μαρτυρία, την κοινωνικοποίηση, την κριτική στάση και τη διαμαρτυρία - καταγγελία.

Οπως σημειώνει για το έργο του σε ένα σύντομο διάλογο με τον Χρήστο Θεοφίλη (που επιμελείται την έκθεση): «Η όποια "κοσμοθέαση" του καλλιτέχνη απαιτεί μια διαρκή αναζήτηση, θα μπορούσα ίσως να πω, βασανιστική έρευνα για να στηριχτεί μορφοπλαστικά, για να κατακτηθεί η αξιοπιστία της φόρμας, και αυτό δεν οδηγεί αναγκαστικά σε έναν άδειο φορμαλισμό».

«Χωρίς να έχω την πρόθεση να προτείνω αξιολογικές κρίσεις», αναφέρει ο Χρ. Θεοφίλης, «θέλω να σημειώσω τις διαρκείς μεταπλάσεις, τις συνθετικές αλλαγές, κάποτε και τη διάλυση της φόρμας και τη χαρακτηριστική χρήση του μαύρου χρώματος σε πολλά έργα του Β. Δημητρέα. Νομίζω ότι έχουμε ένα ύφος πυκνό και ιδιαζόντως προσωπικό. Θα τολμούσα να πω ότι διακρίνω μια συγγένεια "στάσης" με τον Γ. Χαλεπά, τον Π. Σαραφιανό και τον Γ. Σκλάβο. Ο ίδιος αναφέρεται συχνά στον Γκόγια και τον Καραβάτζιο μεταξύ άλλων».

Ο Β. Δημητρέας, ομότιμος καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, γεννήθηκε το 1934 στο Μελίσσι Κορινθίας. Από το 1958 έως το 1963, σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Ι. Μόραλη. Από το 1967 έως το 1975 εργάστηκε στο Παρίσι, όπου, παράλληλα με τη ζωγραφική του, παρακολούθησε μαθήματα Κοινωνιολογίας της Τέχνης. Δίδαξε στο Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών, στη Σχολή Βακαλό και αργότερα στην ΑΣΚΤ ως ειδικός επιστήμονας και λέκτορας. Από το 1985 έως το 2002, εργάστηκε ως καθηγητής ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Υπήρξε μέλος της «Ομάδας Τέχνης Α» και του «Κέντρου Εικαστικών Τεχνών». Συμμετείχε επίσης στην «Ομάδα για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη», ενώ ήταν ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας Τέχνης 4++». Μέχρι σήμερα, παρουσίασε τη δημιουργία του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

30/10/2008

-- «Εξάσκηση» βιωματικής μνήμης

29/1/2005

-- μία έκθεση

16/1/2005

-- Διερευνώντας τον τρισδιάστατο χώρο

11/1/2005

-- Εικαστικές προσκλήσεις

27/1/1998

-- Δεύτερη ατομική

Γελοιογραφίας λάμψη και κόψη...

• Γελοιογραφικό λεύκωμα του σκιτσογράφου του «Ρ» Κώστα Γρηγοριάδη

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο σκιτσογράφος, όπως ο δημοσιογράφος, στρέφει καθημερινά τη «ματιά» και το πενάκι του σε «έργα και ημέρες» του ανθρώπινου, κοινωνικού και, προπάντων, του πολιτικού βίου, ντόπιου και διεθνούς. Εύστοχα, λοιπόν, ο πολύ αγαπητός συνάδελφος - σκιτσογράφος του «Ριζοσπάστη» Κώστας Γρηγοριάδης τιτλοδότησε το νέο λεύκωμα γελοιογραφιών του «Σκίτσα και ...Ημέρες» (εκδόσεις «Greekartoon»). Στις 143 σελίδες του λευκώματος ανθολογεί δεκάδες πολιτικές γελοιογραφίες του (τρεις γελοιογραφίες για κάθε μια από τις 23 θεματικές ενότητες που επέλεξε), δημοσιευμένες σχεδόν όλες στον «Ρ», και στις τελευταίες 15 σελίδες θεματικές ενότητες σκιτσογραφικών κόμικς.

Τι σημαίνει γελοιογραφία; Σημαίνει ζωγραφική ή πλαστική αναπαράσταση, με παραμορφωτικό τρόπο, οποιουδήποτε γελοίου, καταγέλαστου: είτε ανθρώπου, είτε γεγονότος, είτε πράγματος.

Ο Κώστας Γρηγοριάδης, όμως, «διάλεξε τον πιο δύσκολο από τους γελοιογραφικούς δρόμους, που είναι ο πολιτικά και ιδεολογικά συνεπής, αυτόν της ταξικής αγωνιστικότητας και πάλης. Που σημαίνει ότι υποτάσσει την έμπνευση και πειθαρχεί την αισθητική άποψη, τασσόμενος σ' έναν ανώτερο της υποκειμενικής έκφρασης και ικανοποίησης. Που σημαίνει εκλαΐκευση της σάτιρας, χωρίς απώλεια του βάρους της είδησης», υπογραμμίζει, μεταξύ άλλων, η Λιάνα Κανέλλη, προλογίζοντας το λεύκωμα. Ευχόμενη «το πενάκι του να νικήσει, κι εμείς μαζί του, όλες τις φρικτές πραγματικότητες, όλες τις αποτρόπαιες πράξεις της εξουσίας εναντίον του λαού, η βαρβαρότητα να ηττηθεί σύντομα», η Λ. Κανέλλη χαρακτηρίζει τη γελοιογραφική δημιουργία του Κ. Γρηγοριάδη «τροχιοδεικτικό μνήμης, άνθος καλού που κόσμησε το εύφορο έδαφος του "Ριζοσπάστη" σε ώρες μάχης κι ώρες ανάπαυσης, μετά λόγου και σχεδίου γνώσεως».

Γρηγοριάδης Κώστα

Η γελοιογραφία, φύσει και θέσει, αποτελεί ένα «πειραχτήρι», που - υπομειδιώντας, περιγελώντας, εμπαίζοντας, χλευάζοντας οτιδήποτε κωμικό, φαιδρό, ρεζίλικο, αξιοπεριφρόνητο - εξωθεί τον αποδέκτη της στο γέλιο. Η γελοιογραφία μάς κάνει να γελάμε για πράγματα που θα 'πρεπε να κλαίμε... Ο γελοιογράφος, εκφράζοντας το κοινό αίσθημα, με το πενάκι του, βγάζει το «άχτι» του για κάθε στραβό κι ανάποδο και το γελοιογραφικό πενάκι σαν «τσίμπημα» βελόνας «ξυπνά» την προσοχή μας, οξύνει την αντίληψη και την κρίση μας.

Η πολιτική γελοιογραφία, όμως, και μάλιστα σε μια μαχόμενη για τα δίκια του λαού εφημερίδα όπως είναι ο «Ριζοσπάστης», δεν είναι απλώς «πειραχτήρι» που κάνει «καλαμπουράκι». Είναι κάτι πολύ σοβαρότερο. Είναι - και του Κώστα Γρηγοριάδη είναι - «ανυπότακτη» πολιτικο-ιδεολογικά έκφραση και δημιουργία, με την οποία ο αποδέκτης της νιώθει να παίρνει μιαν «εκδίκηση» για οτιδήποτε γελοίο, βλαπτικό, άθλιο της πολιτικής εξουσίας και της κοινωνικής πραγματικότητας. Δημιουργία «μάχης», που - διά του σαρκασμού - φτύνοντας κατάμουτρα στο φορέα της ασχήμιας, του κακού, του παραλόγου, της ψευδολογίας, της αγυρτείας, αποτυπώνοντας, συμπυκνώνοντας, αποκαλύπτοντας, καταγγέλλοντας καίρια και ευθύβολα την αλήθεια, διεγείρει τη σκέψη, την κρίση ...και την οργή μας για τα «έργα» και τις «ημέρες» των συμφερόντων του μεγάλου - ντόπιου και πολυεθνικού - κεφαλαίου και των πολιτικών υπηρετών του, που προκαλούν μύρια όσα βάσανα στους εργαζόμενους, στον τόπο και το λαό μας, αλλά και σε άλλους, δεινοπαθούντες από τον ιμπεριαλισμό, λαούς.

Γρηγοριάδης Κώστας

Μεταξύ των 23 θεματικών ενοτήτων, που απασχόλησαν γελοιογραφικά τον Κ. Γρηγοριάδη, είναι οι εξής: Οικονομία, Ακρίβεια, Χρηματιστήριο, Υγεία, Εργασιακό, Ιδιωτικοποιήσεις, Ασφαλιστικό, Παιδεία, Περιβάλλον, Αγρότες, Εκκλησία, Εξωτερική πολιτική, Κυπριακό, αλλά και τα Βαλκάνια, η Παλαιστίνη, το Ιράκ και, βέβαια, η νεοταξική τρομοκρατία.

Οι γελοιογραφίες του Κ. Γρηγοριάδη χαρακτηρίζονται από περίσσεια εικαστικής ικανότητας, αλλά με λιτή εκφραστικότητα, με φαντασία, με ήθος, με γερό πολιτικό «ένστικτο», με διαυγή πολιτική «ματιά» και κρίση, με ευθύβολη σαρκαστική ειρωνεία, αλλά και με αίσθηση του μέτρου και σεβασμό στην ανθρώπινη ιδιότητα. Η γελοιογραφική δημιουργία του Κ. Γρηγοριάδη είναι «καυστική αλλά όχι δηλητηριώδης, εύστοχη αλλά όχι εξοντωτική», όπως σωστά επισημαίνει η Λ. Κανέλλη. Αλλοτε με την εξπρεσιονιστική ή σουρεαλιστική έμφασή της, άλλοτε με τον αφαιρετικό συμβολισμό και ρεαλισμό της, αποκαλύπτει το ύποπτο, το άδηλο, το πρόδηλο, το πολύπλευρο, το κρυμμένο και συχνά περιπεπλεγμένο κακό. Ψάχνει τον «πυρήνα», το βάθος, την ουσία του ανθρώπινου, του κοινωνικού, του πολιτικού γεγονότος. Του ανθρώπινου, κοινωνικού, πολιτικού φαινομένου, επιφαινομένου και των συνεπειών τους. Μελαγχολεί στην αρχή, θυμώνει στη συνέχεια και έπειτα σκιτσάροντας, με λιτές, αλλά πολύ χαρακτηριστικές γραμμές, «επιτίθεται» στο ...στόχο του, καθιστώντας το σκίτσο του «καθρέφτη» γεγονότων και προσώπων της ελληνικής και διεθνούς επικαιρότητας. Διεγερτικό «τροφό» τής ολοένα και πιο αναγκαίας, πιο ζωτικής, σκέψης, κρίσης, συνείδησης και πράξης μας, ώστε να εκλείψει η σημερινή βάρβαρη, άθλια, ολέθρια, αλλά και σε όλους τους τομείς ...γελοιωδέστατη πολιτική.

Γι' αυτό και η πολιτικά μαχόμενη για το καλό του λαού γελοιογραφία μπορεί να έχει τη λάμψη και κόψη του ατσαλιού...

Γρηγοριάδης Κώστας

Γρηγοριάδης Κώστας

• Αριστούλα ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Σάββατο 18 Απρίλη 2009 - Κυριακή 19 Απρίλη 2009

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

19/1/2003

-- Σκιτσογραφικόν... ακμαιότατον

19/1/2003

-- Τα «γιατί» και τα «διότι»

24/4/2002

-- Δηλητηριωδώς... «Ωραίαι γελοιογραφίαι»

16/4/1995

-- Το "βαρύ πυροβολικό" των Ελλήνων γελοιογράφων

16/4/1995

-- Το "βαρύ πυροβολικό" των Ελλήνων γελοιογράφων

Πρεμιέρα για το Μουσείο Καλύμνου

Το πανέμορφο και διάσημο άγαλμα της «Κόρης της Καλύμνου», που δύο ψαράδες από το ακριτικό νησί «ψάρεψαν» με τα δίχτυα τους, βρήκε τη μόνιμη πλέον θέση του στο καινούργιο Αρχαιολογικό Μουσείο της Καλύμνου που εγκαινιάζεται αύριο από το γενικό γραμματέα του υπ. Πολιτισμού κ. Θοδωρή Δραβίλλα. Τo Αρχαιολογικό Μουσείο βρίσκεται στην πρωτεύουσα του νησιού, την Πόθια, στη συνοικία της Αγίας Τριάδος. Τα εκθέματα του Μουσείου καλύπτουν μια μακρά περίοδο της Ιστορίας του νησιού, από την 5η χιλετία π.Χ. μέχρι και την κατάληψη της Καλύμνου από τους Οθωμανούς το 1523.

Μουσείο με Πικάσο, Βαν Γκογκ, Ροντέν

• ΝΕΟΚΛΑΣΙΚΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΘΑ ΣΤΕΓΑΣΕΙ ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ
  

• Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης φαίνεται πως αποκτά - επιτέλους- η Αθήνα, καθώς η πολυθρύλητη και πολύτιμη συλλογή του Βασίλη και της Ελίζας Γουλανδρή βρίσκει στέγη. Ο κύβος ερρίφθη και το ίδρυμα Γουλανδρή κατέληξε στο νεοκλασικό κτίριο της οδού Ερατοσθένους 13 στο Παγκράτι, δίπλα στα σκαλάκια του Αγίου Σπυρίδωνα, για να στεγάσει το μουσείο.

• Οι διαδικασίες της αγοράς έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί και σύντομα αναμένεται να αρχίσουν οι εργασίες ώστε το ερειπωμένο σήμερα κτίριο να μεταμορφωθεί σε μουσείο που θα στεγάσει τα περισσότερα από 500 αριστουργήματα- όπως των Πικάσο, Βαν Γκογκ, Μπρακ, Ροντέν, Γκογκέν, Ντεγκά, Τζακομέτι. Τα σχέδια προβλέπουν να διατηρηθεί μόνο το κέλυφος του κτιρίου, ενώ εσωτερικά θα αναδιαμορφωθεί πλήρως, ώστε να ανταποκριθεί στις σύγχρονες μουσειολογικές ανάγκες και να αποκτήσει συνθήκες ασφαλείας.

• Αν και εντυπωσιακό, το νεοκλασικό- που αποτελείται από ισόγειο, δύο ορόφους και δώμα σε δύο επίπεδα- δεν φέρεται ύστερα από τις σχετικές μετατροπές να διαθέτει τον απαιτούμενο εκθεσιακό χώρο. Γι΄ αυτό το Ίδρυμα προσανατολίζεται στην αγορά ακόμη μίας μονοκατοικίας, πίσω από το νεοκλασικό, για την έκθεση ικανού αριθμού (όχι όμως του συνόλου) της συλλογής.

• Η επιλογή της θέσης δεν έγινε τυχαία, καθώς θεωρείται πως βρίσκεται στον άξονα των μουσείων, δεδομένου πως σχετικά κοντά είναι το Ωδείο Αθηνών που στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Βυζαντινό, το Κυκλαδικό, το Μπενάκη, η Εθνική Πινακοθήκη και οι εκθεσιακοί χώροι του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Ωστόσο βρίσκεται σε μια γειτονιά με χαρακτήρα περισσότερο μικροαστικό σε σχέση με τα υπόλοιπα μουσεία, κάτι που ενδεχομένως έρχεται σε αντίθεση με τη μεγαλοαστική φυσιογνωμία που έχει επιδείξει το Ίδρυμα και οι ιδρυτές του.
• Χάνει όμως έτσι η Αθήνα την ευκαιρία να αποκτήσει ένα κτίριο με την υπογραφή του Ι. Μ. Πέι, δεδομένου ότι ο αρχιτέκτονας είναι ήδη υπέργηρος και ο κατάλληλος χώρος δεν έχει βρεθεί ακόμη για την ανέγερση μουσείου με βάση τα σχέδιά του; Όχι, υποστηρίζουν καλά πληροφορημένες πηγές. «Το Ίδρυμα θεωρεί την επιλογή του Παγκρατίου προσωρινή. Θα είναι απώλεια για την Ελλάδα να χαθούν τα σχέδια του Πέι. Το θέμα είναι να δοθεί από το κράτος κατάλληλος χώρος. Έγινε πρόταση για το Ελληνικό, αλλά αν δεν προχωρήσει η κατασκευή Μητροπολιτικού Πάρκου, δεν έχει νόημα η ανέγερση ενός απομονωμένου μουσείου».

• Η αγορά του νεοκλασικού γεννά ερωτήματα για το μέλλον των σχεδίων Πέι. Όχι μόνο λόγω της ρήσης «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», αλλά και διότι θεωρείται μεγάλο το κόστος ανακατασκευής του νεοκλασικού που είναι εγκαταλελειμμένο εδώ και χρόνια, οπότε πιθανόν να μην υπάρχουν αρκετά επιπλέον κονδύλια για την ανέγερση εξ αρχής μουσείου βάσει των σχεδίων του Πέι.

Για την ιστορία

• 1992. Παραχωρείται κατά κυριότητα στο Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή οικόπεδο στην οδό Ρηγίλλης, για την ανέγερση Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης
• 1997. Αρχίζουν οι εκσκαφές και βρίσκεται το Λύκειο του Αριστοτέλη 1998.Παραχωρείται οικόπεδο 12 στρεμμάτων στην οδό Ριζάρη
• 2002. Το Συμβούλιο της Επικρατείας κρίνει παράνομη την παραχώρηση της δημόσιας έκτασης στο Ίδρυμα
• 2006. Σχέδιο για προσωρινή στέγαση σε κτίριο στη συμβολή των οδών Αρδηττού και Μάρκου Μουσούρου ναυαγεί

• Της Μαίρης Αδαμοπούλου, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Ματιές στον κόσμο

This summary is not available. Please click here to view the post.