Κάθε προηγούμενο ρεκόρ δημοπρασίας έργου τέχνης έσπασε το
έργο «Γυναίκες του Αλγερίου, Εκδοχή Ο» του Πάμπλο Πικάσο, που αγοράσθηκε
έναντι 179,4 εκατομμυρίων δολαρίων στη Νέα Υόρκη, ύστερα από φρενήρη
διεκδίκηση, διάρκειας μόλις 11 λεπτών.
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Το έργο
«Γυναίκες του Αλγερίου, Εκδοχή Ο» του Πάμπλο Πικάσο, έσπασε χθες κάθε
προηγούμενο ρεκόρ δημοπρασίας, εξασφαλίζοντας 179,4 εκατ. δολάρια στη
Νέα Υόρκη, με μικρό γλυπτό του Αλμπέρτο Τζιακομέτι να σπάει και αυτό το
ρεκόρ γλυπτικής, με 141,3 εκατ. δολάρια.
Το λάδι του Πικάσο, το οποίο διακρίνεται για τα έντονα, προκλητικά του χρώματα και αποτελεί νεύμα του ζωγράφου στον κυβισμό, αλλά και το κίνημα των «φοβ», δεν αποτελούν παρά χαρακτηριστικά ενός έργου από σειρά 15 εκδοχών, βασισμένων στο έργο του Εζέν Ντελακρουά «Γυναίκες του Αλγερίου στο Σαλόνι τους». Το έργο του Πικάσο είναι, επίσης, φόρος τιμής αφενός στον μεγάλο δάσκαλο Ανρί Ματίς, λίγους μήνες μετά τον θάνατό του το 1955, αλλά και αφετέρου σύνθημα στήριξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Αλγερινών ενάντια στον γαλλικό αποικιακό ζυγό που μόλις είχε ξεσπάσει.
Η κούρσα αυτή στις τιμές έργων τέχνης, με πορτρέτο δύο γυναικών από την
Ταϊτή του Πολ Γκογκέν να πουλιέται νωρίτερα φέτος έναντι 300 εκατ.
δολαρίων σε ιδιωτική συναλλαγή, κάνει πολλούς να μιλούν για «φούσκα»
στην αγορά τέχνης.
Μιλώντας στην «Washington Post», ο οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, ο άνθρωπος που προέβλεψε την κρίση του 2008, λέει: «Οι προβλέψεις κατάρρευσης για μία αγορά σαν αυτή της τέχνης είναι δύσκολη υπόθεση. Ενα έργο τέχνης δεν είναι μετοχή ή ομόλογο, δεν έχει απόδοση ή μέρισμα και δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος υπολογισμού της αξίας του. Αυτό, όμως, κάνει την αγορά τέχνης πιο ευάλωτη σε ξαφνικές μεταβολές».
Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο κύριος χαμένος από την κούρσα αυτή είναι τα δημόσια μουσεία που αδυνατούν πλέον να ανταγωνισθούν τους βαθύπλουτους ιδιώτες συλλέκτες. Η αδυναμία αυτή σημαίνει ότι το κοινό δεν θα μπορέσει πια να δει από κοντά τα αριστουργήματα αυτά, ενώ ο θρίαμβος των δημοπρατών και των κροίσων αφήνει τον κόσμο φτωχότερο.
Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται ολοένα και πιο συχνά, με ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης ζωγραφικής, όπως πολλές ελαιογραφίες του Φράνσις Μπέικον, του Εντβάρ Μουνχ και γλυπτά του μεγάλου Τζιακομέτι να έχουν καταλήξει να κοσμούν ιδιωτικές κατοικίες ή ακόμη χειρότερα, να βρίσκονται αποθηκευμένα σε απρόσιτα θησαυροφυλάκια.
Το λάδι του Πικάσο, το οποίο διακρίνεται για τα έντονα, προκλητικά του χρώματα και αποτελεί νεύμα του ζωγράφου στον κυβισμό, αλλά και το κίνημα των «φοβ», δεν αποτελούν παρά χαρακτηριστικά ενός έργου από σειρά 15 εκδοχών, βασισμένων στο έργο του Εζέν Ντελακρουά «Γυναίκες του Αλγερίου στο Σαλόνι τους». Το έργο του Πικάσο είναι, επίσης, φόρος τιμής αφενός στον μεγάλο δάσκαλο Ανρί Ματίς, λίγους μήνες μετά τον θάνατό του το 1955, αλλά και αφετέρου σύνθημα στήριξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Αλγερινών ενάντια στον γαλλικό αποικιακό ζυγό που μόλις είχε ξεσπάσει.
Μιλώντας στην «Washington Post», ο οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, ο άνθρωπος που προέβλεψε την κρίση του 2008, λέει: «Οι προβλέψεις κατάρρευσης για μία αγορά σαν αυτή της τέχνης είναι δύσκολη υπόθεση. Ενα έργο τέχνης δεν είναι μετοχή ή ομόλογο, δεν έχει απόδοση ή μέρισμα και δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος υπολογισμού της αξίας του. Αυτό, όμως, κάνει την αγορά τέχνης πιο ευάλωτη σε ξαφνικές μεταβολές».
Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο κύριος χαμένος από την κούρσα αυτή είναι τα δημόσια μουσεία που αδυνατούν πλέον να ανταγωνισθούν τους βαθύπλουτους ιδιώτες συλλέκτες. Η αδυναμία αυτή σημαίνει ότι το κοινό δεν θα μπορέσει πια να δει από κοντά τα αριστουργήματα αυτά, ενώ ο θρίαμβος των δημοπρατών και των κροίσων αφήνει τον κόσμο φτωχότερο.
Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται ολοένα και πιο συχνά, με ορισμένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης ζωγραφικής, όπως πολλές ελαιογραφίες του Φράνσις Μπέικον, του Εντβάρ Μουνχ και γλυπτά του μεγάλου Τζιακομέτι να έχουν καταλήξει να κοσμούν ιδιωτικές κατοικίες ή ακόμη χειρότερα, να βρίσκονται αποθηκευμένα σε απρόσιτα θησαυροφυλάκια.
No comments:
Post a Comment