ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΡΑΝΤΟ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ

Το πιο φημισμένο μουσείο της Ισπανίας, το Πράντο [Museo Nacional del Prado], ανοίγει μία νέα υπερμοντέρνα πτέρυγα κόστους 152.000.000 ευρώ, η οποία αποτελεί τη μεγαλύτερη επέκταση στην ιστορία του. Στο νέο τμήμα που σχεδίασε ο Ισπανός αρχιτέκτονας Ραφαέλ Μονέο θα φιλοξενεί έργα τέχνης, τα οποία δεν μπορούσαν να «βρουν στέγη» στο Μουσείο παλαιότερα λόγω έλλειψης χώρου. Στο νέο χώρο θα τοποθετηθούν περίπου 400 πίνακες, οι οποίοι θα πλαισιώσουν τους 1.000 περίπου πίνακες που αποτελούν τη μόνιμη συλλογή του Πράντο.

Σύμφωνα με το αναπληρωτή διευθυντή του Μουσείου, Γκαμπριέλ Φινάλντι, «είναι η πιο σημαντική επέκταση που έγινε ποτέ στο Πράντο. Προσθέτει περίπου το μισό χώρο από αυτόν που είχε το μουσείο μέχρι σήμερα. Μας παρέχει χώρο για εκθέσεις, εστιατόρια, χώρος αποθήκευσης εκθεμάτων, αλλά και άλλες υπηρεσίες προς το κοινό». Το Μουσείο Πράντο υποδέχεται περίπου 2.000.000 επισκέπτες ετησίως και φιλοδοξεί, πλέον, να ανεβάσει τον αριθμό αυτόν στα 3.000.000. Την επόμενη χρονιά θα γίνει η ανάπλαση του όμορου παλατιού «Cason del buen retiro» και σε αυτό θα δημιουργηθεί ένα κέντρο μελέτης. Αργότερα, το στρατιωτικό μουσείο θα γίνει και αυτό μέρος του Μουσείου Πράντο.

The lobby, top, of a new extension helps upgrade the Prado.

By MICHAEL KIMMELMAN

The New York Times, Published: October 31, 2007

MADRID — For many years, the Prado was almost a secret in plain sight. Years of Spanish isolation, neglect under Franco, then institutional incompetence, compounded the impression of narcolepsy. Melancholy reports of leaks in the ceiling, or yet another director promising change before evaporating, overshadowed the odd loan exhibition. Save for busloads of Japanese tourists, the world simply seemed to pass the Prado by. Truth be told, it was nice. While every other museum concocted Monet blockbusters and fancy new buildings by celebrity architects to name after trustees and satisfy the bean counters who judge success by the number of visitors through the turnstiles rather than by the quality and care of the collection, the Prado stuck with Velázquez and Goya and Titian and Tintoretto in rooms of increasingly shabby grandeur. Before such pictures, nothing else really mattered.[συνέχεια στους NYT]

Κωνσταντινούπολη - αχ!

Η Μπιενάλε άλλαξε την Κωνσταντινούπολη. Σε αυτήν τη 10η διοργάνωση το βάρος πέφτει στη νεότερη «δυτική» Τουρκία και στον εκσυγχρονισμό της. Της Μαργαριτας Πουρναρα (Η Καθημερινή, 27/10/2007). Στο βιβλίο του για την Κωνσταντινούπολη, ο Ορχάν Παμούκ μιλάει συχνά για ένα είδος μελαγχολίας που γεννιέται στις όχθες του Βοσπόρου. Την ονομάζει «H­z­n». Είναι αδύνατον να μην τη νιώσεις παρατηρώντας τους φτωχοντυμένους ψαράδες να στέκονται ακίνητοι στις γέφυρες με τα καλάμια τους, τις μαντιλοφορεμένες Τουρκάλες με ένα παιδί στο χέρι και το άλλο στην αγκαλιά, τα αυτοκίνητα που σχηματίζουν ασάλευτες ουρές για ώρες ολόκληρες. Στην Ιστικλάλ, εκατοντάδες περαστικοί δημιουργούν αίσθημα ασφυξίας και στο Σουλταναχμέτ οι τουρίστες καταδιώκονται από ενοχλητικούς επίδοξους ξεναγούς με αντίτιμο ένα μικρό φιλοδώρημα. Ολα, κάτω από έναν μολυβένιο ουρανό. Μέσα στην πανσπερμία των ανθρώπων, οι αφίσες της Μπιενάλε Κωνσταντινούπολης μοιάζουν με ειρωνική υπόμνηση: Ποιον θα μπορούσε να ενδιαφέρει η τέχνη σε μια μεγαλούπολη που όλοι πασχίζουν για την επιβίωση; Η διοργάνωση έκλεισε φέτος 20 χρόνια ζωής διαμορφώνοντας ένα διαφορετικό προφίλ. Αφησε (οριστικά;) πίσω της την παρουσίαση έργων σε εμβληματικούς χώρους όπως το Γερεμπατάν, την Αγία Σοφία και το Ντολμαμπαχτσέ και μετακόμισε σε νεότερα αλλά ιδιαίτερα συμβολικά κτίρια: το Πολιτιστικό Κέντρο Ατατούρκ στο Ταξίμ που θυμίζει ανατολικογερμανική σοσιαλιστική αρχιτεκτονική και κινδυνεύει να απαλοτριωθεί, την αγορά υφασμάτων, της οποίας οι μέρες μπορεί επίσης να είναι μετρημένες, τους γνωστούς χώρους δίπλα στο μουσείο Ιστανμπούλ Μοντέρν, το παλιό εργοστάσιο ηλεκτρισμού Σεντραλισταμπούλ δίπλα στο πανεπιστήμιο Μπίλγκι που έχει γίνει μουσείο και ένα εκπαιδευτικό κέντρο στην ασιατική πλευρά...

Ο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο και η Ελλάδα: Ταξίδι μέσα από τη μνήμη

Στις 31 Οκτωβρίου εγκαινιάζεται η έκθεση «Ο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο και η Ελλάδα: Ταξίδι μέσα από τη μνήμη», η οποία θα διαρκέσει έως τις 6 Ιανουαρίου 2008. Εκτίθενται 35 έργα ζωγραφικής και γλυπτικής, όπως «Η Άποψη της Αθήνας», «Ο ποιητής και ο ζωγράφος», «Ο Αστρολόγος», «Η αρμονία της μοναξιάς», «Ο άσωτος υιός», «Το χέρι του Δία και οι εννέα Μούσες», «Μυστηριακός διάλογος» και «Ορφέας», θα παρουσιαστούν με κύριο άξονα τη σχέση του ντε Κίρικο με το πνεύμα της Ελλάδας και τους μύθους της. Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Ίδρυμα Giorgio e Isa de Chirico της Ρώμης και τον Πολυχώρο Πολιτισμού Αθηναϊς που παρουσίασε πρόσφατα τα έργα του καλλιτέχνη για πρώτη φορά στην Αθήνα.

Πέθανε ο Αμερικανός ζωγράφος Ρ. Μ. Κιτάζ

Η σχεδιαστική του ικανότητα ήταν απαράμιλλη. Οι κριτικοί τον συνέκριναν με τον Ντεγκά. Ο Ρόναλντ Μπρούκς Κιτάζ (γνωστός ως R.B. Kitaj) έφυγε από τη ζωή προχθές σε ηλικία 75 ετών. Αμερικανός ζωγράφος, ο οποίος υιοθέτησε από μικρή ηλικία την Αγγλία σαν μόνιμη βάση του, ο εβραϊκής καταγωγής Κιτάζ σπούδασε στη Βιέννη (1951-54) και στην Οξφόρδη (1957-59).

Το 1960 γράφτηκε στο Βασιλικό Kολέγιο Τέχνης του Λονδίνου (RCA). Εκεί συναντήθηκε με τον Ντέιβιντ Χόκνει με τον οποίο συνδέθηκε στενά· ο ένας άσκησε σημαντική επίδραση στον άλλο. Γρήγορα αναδείχθηκε σε μία από τις κεντρικές φιγούρες της ποπ εικαστικής σκηνής του Λονδίνου. Οι πίνακές του είναι κυρίως εικονοκλαστικοί και πλούσιοι σε λογοτεχνικές και άλλες νοητικές συνδηλώσεις και αναφορές, ενώ το ύφος του αντλεί αναμφισβήτητα πολλά στοιχεία από την εικονιστική παράδοση της δυτικής τέχνης και ειδικότερα από τον Ντεγκά και τον Ματίς. Το έργο του περιλαμβάνει ακόμα μία σειρά από αξιόλογα σχέδια και μεγάλης συχνά κλίμακας έργα σε παστέλ.

R. B. Kitaj. (American, born 1932). The Ohio Gang. 1964. Oil and graphite on canvas, 6' 1/8" x 6' 1/4" (183.1 x 183.5 cm). Philip Johnson Fund. © 2007 R. B. Kitaj

Οι γονείς του ήταν άθεοι, αλλά ο ίδιος ανέπτυξε ενδιαφέρον για του ιουδαϊσμό κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Λονδίνο. Προβληματικές υπήρξαν οι σχέσεις του με τον Τύπο και την κριτική. Οταν η δεύτερη γυναίκα του πέθανε ξαφνικά στα 46 της χρόνια από ανεύρυσμα στον εγκέφαλο κατηγόρησε τους κριτικούς για το θάνατό της.

Οι χαμένες βλεφαρίδες της Μόνα Λίζα

Τον βασάνιζαν κρυμμένα μυστικά και τα βρήκε: πινελιά από μια τρίχα στο αριστερό φρύδι, μια κουβέρτα και λαμπερά χρώματα. Πιθανόν ξεθώριασε η μπογιά ή έγινε αδέξιος καθαρισμός, υποστηρίζει γάλλος μηχανικός...

Ο διάσημος πίνακας του Λεονάρντο ντα Βίντσι που εκτίθεται στο Λούβρο. Ο γάλλος μηχανικός Πασκάλ Κοτ, αφού το επεξεργάστηκε με κάμερα υψηλής ευκρίνειας, ανακοίνωσε την περασμένη Τετάρτη ότι βρήκε πώς ήταν το πρωτότυπο πορτρέτο

Είχε άραγε φρύδια και βλεφαρίδες η Μόνα Λίζα; Και αν είχε, τι απέγιναν;

Τα βασανιστικά αυτά ερωτήματα σχετικά με την τριχοφυΐα της αινιγματικής κυρίας άφησαν πολλές νύχτες άγρυπνο τον γάλλο μηχανικό και εφευρέτη Πασκάλ Κοτ. Ωσπου τα κατάφερε. Την περασμένη Τετάρτη ο Κοτ ανακοίνωσε κατά τη διάρκεια ειδικής συνέντευξης Τύπου ότι βρήκε αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύουν πως όταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ζωγράφισε το πρωτότυπο πορτρέτο δεν παρέλειψε να προικίσει το βλέμμα της Μόνα Λίζα με βλέφαρα και φρύδια.

Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε αφού εξέτασε τον πίνακα με μια κάμερα υψηλής ευκρίνειας που σχεδίασε ο ίδιος. Η κάμερα αυτή επεξεργάστηκε ψηφιακά μια εικόνα 240 εκατομμυρίων πίξελ χρησιμοποιώντας 13 φίλτρα φωτός, όπως υπέρυθρες και υπεριώδεις ακτίνες. Το αποτέλεσμα ήταν το πρόσωπο της Μόνα Λίζα μεγεθυσμένο 24 φορές. Και εκεί ο Κοτ βρήκε τα στοιχεία που έψαχνε πυρετωδώς: μια πινελιά από μία τρίχα πάνω από το αριστερό φρύδι. «Αν μια μέρα κατάφερνα να βρω μία μόνο τρίχα από το φρύδι, θα είχα την απόδειξη ότι αρχικά ο Ντα Βίντσι είχε ζωγραφίσει βλεφαρίδες και φρύδια» είπε ο Κοτ.

Πού πήγαν όμως οι βλεφαρίδες αυτές; Πιθανότατα η μπογιά ξεθώριασε ή έγινε κάποια αδέξια προσπάθεια καθαρισμού του πίνακα. «Αν κοιτάξετε με προσοχή το μάτι της,μπορείτε να δείτε ξεκάθαρα ότι οι ρωγμές γύρω από τα μάτια έχουν ελαφρώς εξαφανιστεί,γεγονός το οποίο ίσως οφείλεται στο ότι ένας επιμελητής ή συντηρητής καθάρισε το μάτι και ίσως αφαίρεσε τις βλεφαρίδες» λέει ο Κοτ. Η μαγική κάμερα του Κοτ τον οδήγησε και σε άλλα πολύτιμα συμπεράσματα. Οπως, π.χ., ότι τα δάχτυλα του αριστερού χεριού της «Μόνα Λίζα» είχαν αρχικά ζωγραφιστεί σε ελαφρώς διαφορετική θέση απ΄ ό,τι στο τελικό πορτρέτο. Ο Κοτ υποστηρίζει ότι αυτή η αλλαγή θέσης οφειλόταν στην κουβερτούλα που κρατούσε το μοντέλο. Στη σημερινή ξεθωριασμένη εικόνα η κουβέρτα είναι σχεδόν σβησμένη, αλλά η κάμερα την εντόπισε. «Χιλιάδες ζωγράφοι είχαν αντιγράψει αυτή τη στάση του χεριού, αλλά χωρίς να ξέρουμε τι σημαίνει.Η πραγματική αιτιολόγηση αυτής της θέσης του καρπού είναι να κρατάει την κουβέρτα στο στομάχι της. Είναι μια σπουδαία ανακάλυψη».

Τέλος, η ψηφιακή «αναπαλαίωση» του πίνακα δείχνει όλα τα πρωτότυπα χρώματα όπως ήταν όταν το πορτρέτο ήταν καινούργιο.

Οι αποχρώσεις του δέρματος του μοντέλου του Λεονάρντο εμφανίζονται με ζεστό ροζ και ο ουρανός πίσω της με ένα λαμπερό μπλε, πολύ διαφορετικό από το πρασινογκρί που καλύπτει το έργο σήμερα. Αυτή η σκούρα πατίνα είναι το αποτέλεσμα 500 ετών γήρανσης, σύμφωνα με τον Κοτ. [Το Βήμα, Παρασκευή, 19 Οκτωβρίου 2007]

Υπάρχουν και όρια!

Ο "καλλιτέχνης" Vargas έκθεσε ένα σκυλί αδέσποτο κακοποιημένο σαν έργο τέχνης και δεν του έδωσαν να φαει και να πιει και ψόφησε στην έκθεση!!! Η χώρα διάλεξε αυτόν για την μπιενάλε!!

bienalcostarica@gmail.com , info@madc.ac.cr

Dear Sir/Madam,
It has come to our attention that an "artist" from Costa Rica, named Guillermo Habacuc Vargas, put a starved dog as a work of art, didnʼt let anyone to give him food or water and he let the dog die there. We were also informed that this “artist” was chosen to represent his country in the "Bienal Centroamericana Honduras 2008".This man is not an artist at all, in fact he is a criminal and he should be punished for his disgusting action. What could art have to do with torturing an innocent and unprotected animal and letting it starve to death?
Please exclude Mr. Vargas from "Bienal Centroamericana Honduras 2008" and any other artistic event. Please do whatever you can to stop his barbaric action and provide the police with any information you have on this so saddening act so that he will be prohibited and punished as he deserves.
Kind regards,

Όποιος θέλει, μπορεί να στείλει και κατευθείαν στην υπουργό Πολιτισμού:

Ministra
María Elena Carballo
221 3806
Fax 221 1759
mcarballo@mcjd.go.cr
gretana@mcjd.go.cr


Viceministra de Cultura
Aurelia Garrido
222 5003
Telefax 257 8770
Viceministra_cultura@mcjd.go.cr


Viceministra de Juventud
Karina Bolaños
Telefax 256 8315
juventud@mcjd.go.cr

Programa:
Dirección General de Cultura
Adriana Collado
221 2022/ 255 3093
Fax 233 1967
dircultura@mcjd.go.c

«Καιρός να γεμίσουμε τα κενά του Μουσείου»

Ο νέος υπουργός Πολιτισμού ξέχασε τη Μελίνα Μερκούρη, όπως επισημαίνει η γενική γραμματέας του Ιδρύματος «Μελίνα Μερκούρη» Μανουέλλα Παυλίδου. Και το Βρετανικό Μουσείο κάνει πως ξέχασε ότι υπάρχει πια ένα ατράνταχτο επιχείρημα για τον επαναπατρισμό των γλυπτών του Παρθενώνα, όπως φαίνεται από χθεσινό δημοσίευμα του «Γκάρντιαν».

«Ολοι γνωρίζουν ότι η Μελίνα Μερκούρη είχε σκοπό της ζωής της τη δημιουργία του Νέου Μουσείου Ακρόπολης. Ας το μάθει και ο κ. Λιάπης», τονίζει σε ανακοίνωσή του το Ιδρυμα «Μελίνα Μερκούρη». Στη φωτογρ. η Μελίνα στο Βρετανικό Μουσείο μπροστά στα Μάρμαρα του Παρθενώνα

Η μεταφορά των αρχαιοτήτων από την Ακρόπολη προς το Νέο Μουσείο, ως προάγγελος της έναρξης λειτουργίας του το 2009, είναι μια στιγμή που κάνει όλους μας να σκεφτούμε τη Μελίνα. Ή μάλλον σχεδόν όλους μας. Οπως επισημαίνει, με δόσεις οργής και πικρίας, σε δήλωσή της η γενική γραμματέας του Ιδρύματος «Μελίνα Μερκούρη», Μανουέλλα Παυλίδου, «σε μια εποχή που η διεκδίκηση των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο φαινόταν αδιανόητη, η Μελίνα Μερκούρη την έκανε σκοπό ζωής. Οπως σκοπός ζωής ήταν για κείνη η δημιουργία του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Ολοι το γνωρίζουν αυτό. Ολοι εκτός από τον νέο υπουργό Πολιτισμού, που ούτε προχθές ούτε σε άλλη ευκαιρία την έχει αναφέρει». Και καταλήγει: «Ας ελπίσουμε ότι τώρα που ο κ. Λιάπης ενημερώνεται για την αποπεράτωση του Νέου Μουσείου θα ενημερωθεί και για κείνη που "έθεσε τα θεμέλιά του"». Εχει απόλυτο δίκιο.

Απόλυτο δίκιο έχει όμως και ο, σύμμαχός μας εξαρχής στο θέμα του επαναπατρισμού των Γλυπτών του Παρθενώνα, «Γκάρντιαν», όταν επισημαίνει πως «το Βρετανικό Μουσείο δεν μπορεί πλέον να ισχυριστεί ότι οι Ελληνες είναι ανίκανοι να φυλάξουν τα μάρμαρα. (...) Είναι καιρός να γεμίσουμε τα κενά, που εκείνοι τόσο εύστοχα διατήρησαν στο νέο τους μουσείο».

Ο,τι εμείς λέμε μεταξύ μας, ο «Γκάρντιαν» το κάνει θέμα. Το Νέο Μουσείο ισχυροποιεί το επιχείρημά μας για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα. Το δηλώνει ρητώς στον «Γκάρντιαν» και η Ελέν Κιούμπιτ εκ μέρους της Βρετανικής Επιτροπής για τον Επαναπατρισμό των Γλυπτών: «Το Νέο Μουσείο θα επιτρέψει στα γλυπτά να παρουσιαστούν ως ενιαίο έργο τέχνης».

Δυστυχώς, στο ίδιο δημοσίευμα η εκπρόσωπος του Βρετανικού Μουσείου Χάνα Μπούλτον απαντά ότι «το Νέο Μουσείο δεν αλλάζει τίποτε». Και διατυπώνει το δικολαβίστικο επιχείρημα: «Στην Ελλάδα τα Γλυπτά διηγούνται την ιστορία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Εδώ τα βλέπουμε σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο». Ενας λόγος παραπάνω να θυμηθούμε τη Μελίνα, που θα απαντούσε καταλλήλως. [Ν.Χατζ., Ελευθεροτυπία, 17/10/2007]

Φωτογραφίες του Καμίλο Νόλλα από παλιά καπνεργοστάσια

Μέχρι τις 4 Νοεμβρίου θα παραμείνει ανοιχτή η έκθεση "ΚΑΠΝΟΜΑΓΑΖΑ: Αινίγματα, Τάξη και Κενότητα" του Καμίλο Νόλλα, στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας - Μέγαρο Εϋνάρδου (Αγίου Κωνσταντίνου 20 & Μενάνδρου, Ομόνοια.

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης και το Ελληνικό Κεντρο Φωτογραφίας, στο πλαίσιο του 14ου Μήνα Φωτογραφίας που φέτος λειτουργεί υπό τον γενικό τίτλο “Ανάμεσα στις Μνήμες και το Μέλλον”, παρουσιάζουν την ατομική έκθεση του Καμίλο Νόλλα “Καπνομάγαζα”. Στην έκθεση, που είναι παραγωγή της Διάδρασης και συμπαραγωγή με το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, παρουσιάζονται 50 έγχρωμες φωτογραφίες, απο τα καπνεργοστάσια του Αγρινίου, του Βόλου, της Καβάλας, της Δράμας και της Ξάνθης (Σεπτέμβριος 2003 - Ιανουάριος 2007).

Ο Καμίλο Νόλλας φωτογραφίζει τη βιομηχανική κληρονομιά που άφησε το εμπόριο του καπνού στην Ελλάδα. Σήμερα τα περισσότερα καπνεργοστάσια, εγκαταλελειμμένα, απωθημένα απο τη συνείδηση των πόλεων, λησμονημένα απο τους κατοίκους και αγνοημένα απο τους δημόσιους θεσμούς μοιάζουν με κυριολεκτικούς “μη τόπους”. Αν ήθελε κανείς να συμπεριλάβει σε μια τάξη το τι αντιπροσωπεύουν, θα έλεγε ότι διαθέτουν όλα τα χαρακτηριστικά του “βιομηχανικού ασυνειδήτου”. Δηλαδή, εκτός απο τη φορτισμένη και αδρή υλικότητά τους, διαθέτουν ένα ψυχικό εκτόπισμα, έναν αδιόρατο “ψυχικό χώρο” που εκφράζει μια σειρά κλονισμένες ενορμήσεις νεωτερικότητας: όλες εκείνες τις απωθήσεις, τις συμπυκνώσεις και τις μεταθέσεις που καθόρισαν τις σύγχρονες πόλεις.

Οι φωτογραφίες του Καμίλο Νόλλα φανερώνουν διακριτικά, ότι οι χώροι αυτοί διατηρούν ένα είδος διακεκομμένης ζωής αλλά πάνω απ΄ όλα καταγράφουν το “βιομηχανικό ασυνείδητο” των ελληνικών πόλεων που δεν έγινε ποτέ συνείδηση. Απαθανατίζουν τους χώρους με εικόνες που προκαλούν συναισθήματα περιέργειας, έκπληξης, μυστηρίου, μελαγχολίας, ακόμη και οίκτου και λησμονιάς καλώντας τον θεατή σε περισσυλογή.

Οι φωτογραφίες του αποτυπώνουν σχέσεις χώρου σαν ενδείξεις, σαν ίχνη, σαν αποκαϊδια του χρόνου. Φωτογραφίζοντας σε εσωτερικούς χώρους και εκμεταλλευόμενος κυρίως το φυσικό φως και τις σκιές που αυτό δημιουργεί, ο Νόλλας μοιάζει να παγιδεύει στο φίλμ τον “αέρα που αναπνέουν” οι κενοί, επιβλητικοί και γεμάτοι ιστορία χώροι. Οι φωτογραφίες του Καμίλο Νόλλα που παρουσιάζονται στην έκθεση καθώς και ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό απο τις καπναποθήκες παρουσιάζονται στο λεύκωμα “Καπνομάγαζα” (Εκδ. Καστανιώτη, Μάιος 2007). Το λεύκωμα περιλαμβάνει κείμενα του Γιώργου Τζιρτζιλάκη, της Μαρίας Ρεντετζή και του Θανάση Μουτσόπουλου.

Ο Καμίλο Νόλλας γεννήθηκε στο Παρίσι το 1968. Σπούδασε φωτογραφία στη Λιέγη, στη Λυών και στην Αθήνα. Από το 1992 εργάζεται ως ανεξάρτητος φωτογράφος και ως δάσκαλος φωτογραφίας. Έχει συνεργασθεί με έντυπα και ηλεκρονικά μέσα, με εκδοτικούς οίκους, με δημόσιους και ιδιωτικούς οργανισμούς. Ως δάσκαλος φωτογραφίας εργάζεται στη Λαϊκή Επιμόρφωση του Δήμου Αθηναίων και στο κοινό πρόγραμμα city streets, του British Council και του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής (ΙΜΕΠΟ).