ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΡΑΝΤΟ ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ

Το πιο φημισμένο μουσείο της Ισπανίας, το Πράντο [Museo Nacional del Prado], ανοίγει μία νέα υπερμοντέρνα πτέρυγα κόστους 152.000.000 ευρώ, η οποία αποτελεί τη μεγαλύτερη επέκταση στην ιστορία του. Στο νέο τμήμα που σχεδίασε ο Ισπανός αρχιτέκτονας Ραφαέλ Μονέο θα φιλοξενεί έργα τέχνης, τα οποία δεν μπορούσαν να «βρουν στέγη» στο Μουσείο παλαιότερα λόγω έλλειψης χώρου. Στο νέο χώρο θα τοποθετηθούν περίπου 400 πίνακες, οι οποίοι θα πλαισιώσουν τους 1.000 περίπου πίνακες που αποτελούν τη μόνιμη συλλογή του Πράντο.

Σύμφωνα με το αναπληρωτή διευθυντή του Μουσείου, Γκαμπριέλ Φινάλντι, «είναι η πιο σημαντική επέκταση που έγινε ποτέ στο Πράντο. Προσθέτει περίπου το μισό χώρο από αυτόν που είχε το μουσείο μέχρι σήμερα. Μας παρέχει χώρο για εκθέσεις, εστιατόρια, χώρος αποθήκευσης εκθεμάτων, αλλά και άλλες υπηρεσίες προς το κοινό». Το Μουσείο Πράντο υποδέχεται περίπου 2.000.000 επισκέπτες ετησίως και φιλοδοξεί, πλέον, να ανεβάσει τον αριθμό αυτόν στα 3.000.000. Την επόμενη χρονιά θα γίνει η ανάπλαση του όμορου παλατιού «Cason del buen retiro» και σε αυτό θα δημιουργηθεί ένα κέντρο μελέτης. Αργότερα, το στρατιωτικό μουσείο θα γίνει και αυτό μέρος του Μουσείου Πράντο.

The lobby, top, of a new extension helps upgrade the Prado.

By MICHAEL KIMMELMAN

The New York Times, Published: October 31, 2007

MADRID — For many years, the Prado was almost a secret in plain sight. Years of Spanish isolation, neglect under Franco, then institutional incompetence, compounded the impression of narcolepsy. Melancholy reports of leaks in the ceiling, or yet another director promising change before evaporating, overshadowed the odd loan exhibition. Save for busloads of Japanese tourists, the world simply seemed to pass the Prado by. Truth be told, it was nice. While every other museum concocted Monet blockbusters and fancy new buildings by celebrity architects to name after trustees and satisfy the bean counters who judge success by the number of visitors through the turnstiles rather than by the quality and care of the collection, the Prado stuck with Velázquez and Goya and Titian and Tintoretto in rooms of increasingly shabby grandeur. Before such pictures, nothing else really mattered.[συνέχεια στους NYT]