Τα παρουσιαζόμενα, για πρώτη φορά, σχέδιά του, ενσωματώνουν μια ξεχωριστή ιστορία το καθένα. Ο Θεόδωρος Παπαγιάννης για το «Σχέδιο», μεταξύ άλλων, λέει: «Την αγάπη για το σχέδιο που αρχίζει από τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια, τη χρωστώ σε μεγάλο βαθμό στο δάσκαλο μου Γιάννη Παππά, όπως και την αγάπη για τη δουλειά. Διψασμένος για μάθηση και γνώση, για περιπέτεια, άρπαξα ό,τι πήγαινε πιο πολύ στην ιδιοσυγκρασία μου. Το σχέδιο μου χαρίζει συχνά μεγάλες συγκινήσεις, είναι ο καλύτερός μου σύνδεσμος με τη φύση και μέσα από αυτό γίνεται η μετάγγιση νέου αίματος στη δουλειά μου. Σχεδιάζοντας πολλές φορές έκανα ατέλειωτα ταξίδια στα "όνειρά" μου. Επανέφερα μνήμες από το παρελθόν. Το παιχνίδισμα της γραμμής έπαιρνε τη μορφή μιας γοητευτικής περιπέτειας. Αγαπώ το σχέδιο γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να εμβαθύνω στη ζωή και τη φύση. Σχεδιάζοντας ανθρώπους, φυτά, ζώα, κολόνες, αγάλματα, βουνά ή λόφους, δημιούργησα σιγά-σιγά το κεφάλαιο που τροφοδοτεί τη γλυπτική μου και την ανανεώνει...»
Εχοντας φιλοτεχνήσει περισσότερα από 500 σχέδια, το Μάη του 2010, εκδόθηκε ένας κατάλογος με τίτλο «Σχέδια», όπου ο γλύπτης επεσήμαινε: «"Το σχέδιο είναι η εντιμότητα της τέχνης", είχε πει ο Ingres. Τη φράση αυτή άκουσα για πρώτη φορά όταν πρωτομπήκα στο Α' Εργαστήριο Γλυπτικής της ΑΣΚΤ, από τον δάσκαλο Γιάννη Παππά, όπως και το ότι "ο καλλιτέχνης δημιουργεί με το μολύβι στο χέρι", ή ότι "το σχέδιο είναι κυρίως υπόθεση της γλυπτικής". Ολα αυτά τυπώθηκαν καλά στο μυαλό μου. Κάθε βδομάδα ο δάσκαλος μας ζητούσε σχέδια και μεις που πήγαμε στη Σχολή για ν' ακούσουμε τους δασκάλους, δεν παραλείπαμε να γεμίζουμε τα ντοσιέ μας και να του τα πηγαίνουμε. Σ' ένα από τα διαλείμματα, όταν κατέβαινε το μοντέλο, τα ξαπλώναμε στο πάτωμα του εργαστηρίου και γινόταν κριτική. Με τη συμμετοχή όλων των σπουδαστών λεγόντουσαν, ίσως, τα καλύτερα πράγματα. Σίγουρα η τακτική αυτή του δασκάλου μας μ' έκανε να ζω διαρκώς μ' ένα μολύβι στο χέρι. Κατέγραφα με ταχύτητα όλα τα συμβάντα της ζωής μου. Ο,τι με εντυπωσίαζε, ό,τι τραβούσε την προσοχή μου. Με τα χρόνια έγινε πάθος, ατελείωτη ευχαρίστηση, γι' αυτό όπου βρεθώ, προσπαθώ να αποτυπώσω γρήγορα στο χαρτί τις συγκινήσεις μου, να δω τι μ' ενδιαφέρει εικαστικά. Αυτό πραγματικά τροφοδοτεί τη γνώση και την ευαισθησία μου. Γεμίζει τη ζωή μου με εικόνες και σχήματα που ανατροφοδοτούν τη δουλειά μου. Τελικά αυτά είναι η προίκα μου».
Στον πρώτο κατάλογο σχεδίων του, περιέλαβε πορτρέτα μαθητών, οικείων, συγχωριανών, φίλων του. Στον δεύτερο τόμο - κατάλογο της έκθεσης «Γλυπτική και Σχέδια» περιλαμβάνονται και πορτρέτα καθηγητών της ΑΣΚΤ. Για τα σχέδια αυτά ο Θ. Παπαγιάννης σημειώνει:
«Με πολλά από τα πρόσωπα αυτά με συνδέουν χρόνια φιλίας, κάποιοι έχουν φύγει ήδη από τη ζωή». Τα σχέδια αυτά έγιναν πάνω στις σελίδες με τα θέματα των ημερησίων διατάξεων στις συνεδριάσεις των καθηγητών της ΑΣΚΤ. «Χρησιμοποιούσα το πίσω μέρος που ήταν λευκό, γιατί λυπόμουν τόσο χαρτί να το πετάξω. Δεν μου πήγαινε αυτή η σπατάλη κι έτσι προσπάθησα να το αξιοποιήσω. Σ' αυτά τα πρώτα σχέδια δεν υπάρχει χρώμα, δηλαδή κατακάθια του καφέ, που χρησιμοποιούσα αργότερα. Είναι σχέδια με μολύβι, προσεκτικά καμωμένα. Φυσικά κανένας απ' τους εικονιζόμενους δεν πόζαρε. Απλώς βρισκόταν στο πεδίο οράσεώς μου γύρω απ' το ίδιο τραπέζι που ήμαστε καθισμένοι. Προσπαθούσα γρήγορα να κλέψω κάτι ενδιαφέρον απ' τα χαρακτηριστικά τους, να μεταφέρω στο χαρτί κάτι απ' την προσωπικότητά τους, όποτε αυτό ήταν εφικτό. Πέραν των σχεδίων των καθηγητών, υπάρχουν και αρκετά διοικητικοί υπαλλήλων, όπως και σχέδια συγχωριανών μου, που συστηματικά τα τελευταία χρόνια γίνονται στα καφενεία του χωριού, ανάμεσα στα χωρατά και τα περιπαικτικά σχόλια...»
No comments:
Post a Comment