Πριν από λίγο καιρό, σε μια συνέντευξη στη «Suddeeutche Ζeitung», μου ζητήθηκε να σκεφτώ τους πιο εμβληματικούς πίνακες της ευρωπαϊκής τέχνης και να κατονομάσω τις γυναίκες που θαύμαζα περισσότερο. Αντ΄ αυτού έκανα κάτι πολύ πιο πεζό, είπα τα ονόματα εκείνων τις οποίες θα ήθελα να καλέσω σε δείπνο. Ανέφερα την «Κυρία με την ερμίνα» του Λεονάρντο ντα Βίντσι και τη «Βασίλισσα Ούτα» του Νάουμπουργκ. Εκτοτε πολλοί Γερμανοί μού έχουν στείλει φωτογραφίες και βιβλιαράκια για την Ούτα, και πρέπει να πω ότι είναι ωραίο το να ανάγεις σε είδωλο μια γυναίκα η οποία πέθανε πριν από σχεδόν μία χιλιετία και, παρ΄ όλα αυτά, οι άνθρωποι να σου στέλνουν τη φωτογραφία της.
Το άγαλμα της Ούτα (έζησε τον 11ο αιώνα αλλά η μορφή της απαθανατίστηκε σε γλυπτό γύρω στο 1250) έχει σχεδόν τη μορφή μιας στήλης και βρίσκεται στον Καθεδρικό Ναό του Νάουμπουργκ. Εχει αναπαραχθεί άπειρες φορές γιατί αποτέλεσε ένα είδος ειδώλου για τον νεορομαντικό παγγερμανισμό. Η εικόνα αυτή είναι τόσο ισχυρή (και ομολογώ ότι αυτό μόλις το έμαθα από το βιβλίο για το οποίο πρόκειται να μιλήσω στη συνέχεια) ώστε η ναζιστική προπαγάνδα την εκμεταλλεύθηκε ως το πρότυπο της αρίας καλλονής. Και λυπάμαι γι΄ αυτό.
Η «Κυρία με την ερμίνα» του Λεονάρντο ντα Βίντσι
Ως αφοσιωμένος θαυμαστής καθετί μεσαιωνικού, λατρεύω την Ούτα και θα εξακολουθήσω να τη λατρεύω επειδή έχει πραγματικά ένα πολύ ωραίο πρόσωπο. Δεν γνωρίζουμε πολλά για το υπόλοιπο σώμα της, γιατί η Ούτα δεν απεικονίζεται γυμνή σαν μία από τις παλιές ελληνικές Αφροδίτες - μεσογειακή και ελαφρώς ψυχρή-, αλλά στέκεται ενάρετη και υπεροπτική «με το ωραίο πρόσωπό της πλαισιωμένο από μια ταινία που τονίζει το οβάλ σχήμα του, τα χείλη της κάπου ανάμεσα σε κλειστά και μισάνοιχτα, το διάδημά της με τα κρίνα, τον πτυχωτό μανδύα με τον όρθιο γιακά που σφίγγει στο σώμα της με μια κίνηση που μοιάζει ίσως περισσότερο ανήσυχη παρά αυτοκρατορική».[περισσότερα... © ΤΟ ΒΗΜΑ, Τhe Νew Υork Syndicate]
No comments:
Post a Comment