ΔΡΩΜΕΝΑ: ΕΝΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ένας τρόπος γνωστοποίησης για την κυκλοφορία ενός εντύπου είναι κι αυτός που κάνω εδώ τώρα. Να ενημερώσω τουλάχιστον από τα μπλογκ που διαχειρίζομαι ότι τα "Δρώμενα", ένα θεατρικό περιοδικό, σοβαρό και με ιστορία, επιζητεί να πάρει τη θέση του. Κι από Δευτέρα, στα κεντρικά βιβλιοπωλεία.

Ανανεωμένο, δυναμικό, αισθητικά ωραίο και ενημερωμένο το θεατρικό περιοδικό ΔΡΩΜΕΝΑ μπαίνει ξανά ζωντανό και μάχιμο στη θεατρική ζωή του τόπου. Μια απόφαση ήταν το νέο τεύχος να ξεκινήσει την αρίθμηση από την αρχή: τεύχος 01, Φθινόπωρο 2007. Πλούσια ύλη με άρθρα, μελέτες, συνεντεύξεις, ιστορικές αναδρομές, σχόλια, ειδήσεις σχολιασμένες, βιβλία …

Το βασικό «ατού» του τεύχους είναι η μελέτη με τίτλο ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΠΕΡΕΤΤΑ: ΕΝΑ ΑΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΤΟ ΕΙΔΟΣ του διδάσκοντος Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Μανώλη Σειραγάκη, ο οποίος και σημειώνει: Παρά τα 100 χρόνια παρουσίας της στο ελληνικό θέατρο, η Οπερέττα δεν έχει γίνει ποτέ αντικείμενο συστηματικής μελέτης σε αντίθεση με τα υπόλοιπα θεατρικά είδη. Η εμμονή ως σήμερα σε ανεκδοτολογικά άρθρα και αποσπάσματα απομνημονευμάτων που συναντάμε ακόμη και στα προγράμματα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μάς αναγκάζει να την αντιμετωπίζουμε σαν ένα γραφικό φαινόμενο που έχει εξαφανιστεί οριστικά κι όχι σαν ένα δυναμικό θεατρικό είδος που, ανεξάρτητα από την αμφίβολη ποιότητα των σημερινών του επιβιώσεων, σημάδεψε βαθιά το ελληνικό θέατρο και τον Κινηματογράφο…

Αφιέρωμα στην ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ «ΤΕΧΝΗΣ», 28 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ. Νικηφόρος Παπανδρέου: Το ζήτημα είναι πώς θα κάνουμε πολλούς τους μυημένους… Δημήτρης Ναζίρης: Τα μισά της χρόνια μαζί μου τα πέρασε. Έφη Σταμούλη: Αυτό είναι το μυστικό… Τρεις μαρτυρίες: Νίκος Χουρμουζιάδης, Ιωάννα Μανωλεδάκη, Απόστολος Βέττας. Οι παραστάσεις 1979-2005.

Συνέντευξη του Αμερικανού δημοσιογράφου Mel Gussow με τον Harold Pinter: «Τείνω να αντιμετωπίζω το κοινό ως εχθρό μου…». Με αφορμή το ανέβασμα του έργου του Παλιοί Καιροί στο Μπρόντγουεϊ, σε σκηνοθεσία Peter Hall. Συνέντευξη. Μετάφραση: Μαριάννα Καλλιά, επιμέλεια μετάφρασης: Λίλα Τρουλινού.

Kείμενο καθηγητή Georges Banu με τίτλο «Έξοδοι κινδύνου», που είναι ο πρόλογος από το ομώνυμο βιβλίο του Le théâtre, sorties de secours : essais critiques (Eκδόσεις: Aubier)., σε μετάφραση της Μάγιας Λυμπεροπούλου.

Άρθρο του Norman R. Shapiro με τίτλο «Η φάρσα ή Γέλιο χωρίς δεύτερη σκέψη». Η Φάρσα, αυτό το τόσο απαιτητικό θεατρικό είδος, το πιο απαιτητικό μάλιστα –ρωτήστε ακόμη και τους καλύτερους σκηνοθέτες αν δεν το πιστεύετε– υπήρξε, από τον Μεσαίωνα, ένα από τα πιο αγαπημένα θεατρικά είδη στη Γαλλία, όπου, σύμφωνα με μια ετυμολογία της λέξης, την ίδια λέξη χρησιμοποιούσαν και για τη γέμιση στη μαγειρική. Έτσι, μικρά κωμικά κομμάτια χρησιμοποιούντο σαν «γέμιση» ανάμεσα σε μεγάλα, συνήθως σοβαρά έργα για την απαραίτητη ανακούφιση. Όμως, αν στα μέσα του 20ού αιώνα, η γαλλική φάρσα ένιωσε την ανάγκη να νομιμοποιήσει την ύπαρξή της, δανειζόμενη τα στολίδια του υπαρξισμού και του παραλόγου και το angst τους, όπως για παράδειγμα έκαναν οι διάφοροι, Ionesco, Adamov και Arrabal, για να ονομάσουμε μερικούς από τους πιο διάσημους εκφραστές εκείνης της γενιάς, οι ειδήμονες της φάρσας κατά την εποχή της ακμής της, έναν αιώνα νωρίτερα και βάλε, δεν ένιωθαν καμιά τέτοια υποχρέωση… Μετάφραση: Χριστίνα Παπαδάκη.

Στο ΦΑΚΕΛΩΜΑ, ο θεατρικός συγγραφέας Γιώργος Μανιώτης [«Ως βλαξ πίστεψα ότι αυτό πoυ έχει την μεγαλύτερη αξία είναι η ζωή…»] απαντά σε 65 ερωτήσεις του Νίκου Λαγκαδινού.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Σπανδωνής, κάνει ,μια ιστορική αναδρομή στη θεατρική Αθήνα των αρχών του αιώνα με τίτλο «Nικόλαος Σπανδωνής, H Aθήνα μας ή πώς μια θεατρική παράσταση πυροδότησε την επανάσταση του 1909 στο Γουδί»!

Ο δήμαρχος της Αγίας Βαρβάρας Αττικής Λάμπρος Μίχος, του οποίου η δραστηριότητα έχει αλλάξει και το πολιτιστικό τοπίο του δήμου του, γράφει για «Το θέατρο και το παράδειγμα του Δήμου της Αγίας Βαρβάρας». Κι ένα μικρό αφιέρωμα στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Αγίας Βαρβάρας, την οποία διευθύνει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Παπαγιάννης.

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ: Tο ελληνικό έργο, Εθνικό Θέατρο, Η συναρπαστική γοητεία της Αντιγόνης, Η επικράτηση της Αντιγόνης, Ερμήνευσαν Αντιγόνη, Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Η μικροκομματική λογική, Η ελληνική διανόηση, Οι δεξιοτέχνες της αερολογίας, Οι πλαστικές σακούλες, Για το υπουργείο Πολιτισμού Επιχορηγήσεις ή ποιος ξέχασε ανοιχτές τις βρύσες!, Επιχορηγήσεις δια βίου;, Το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο κ.ά.

Στις ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Νέο ξεκίνημα, Αναζητούμε φίλους, Σε καλοπροαίρετους αναγνώστες, Η αλλαγή στο Εθνικό, Οφειλή στον Βασίλη Ζιώγα, ΟΙ καρεκλοκένταυροι των ΜΜΕ, Ο Τζούλιαν Σνάμπελ, La Fenice της Βενετίας, Δημήτρης Σπάθης, Τα Δρώμενα στο Πανεπιστήμιο, Bωμός γνωστός από τον «Oιδίποδα», Ύστερα από 2.300 χρόνια!, Ξεχασμένο στη μοίρα του το αρχαίο θέατρο της Μήλο, Ύστερα από 2.300 χρόνια, Αποκαλύφθηκε το αρχαίο θέατρο Αχαρνών, Πρόβλημα με τις επιχορηγήσεις!, Αρχαίο θέατρο και στην Κεφαλονιά, Το ΣΕΗ συνταράσσεται, Το ΕΝΤΥΠΟ πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου, Το κόστος του Ελληνικού Φεστιβάλ, Ευτυχισμένες μέρες στην Επίδαυρο!, Ο Μάριος Πλωρίτης, O Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Ο Νίκος Συνοδινός, Ο Νίκος Τσεκούρας, The Lady from Dubuque του Έντουαρντ Άλμπι, Ο (και δικός μας) Χάρολντ Πίντερ, Στα 101 της πατά ξανά το σανίδι της σκηνής, Τα ΔΡΩΜΕΝΑ στα χέρια των φίλων…

ΒΙΒΛΙΑ. Γιάννης Εμίρης: Ό,τι γεννιέται… πεθαίνει! (Βασίλης Γκουρογιάννης «Ο θίασος των Αθηναίων»). Λεία Βιτάλη: Πάντρεμα αφηγηματικού και θεατρικού λόγου (Αντώνης Σιμιτζής «Δρόμοι της οργής»). Ιωάννα Λαγκαδινού: Εξαιρετικά δημοσιεύματα. Τα αφιερώματα της «Καθημερινής».

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ: Τα βρώμικα χέρια: Σημεία των καιρών: στη Γαλλία, όπως και αλλού, η εποχή μας μοιάζει να είναι η εποχή της κατάλυσης των μύθων των προηγούμενων δεκαετιών. Υπάρχει πολύ μίσος στην ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα που αποπνέει δυσοσμία…Από τα θύματα της τάσης αυτής ήταν και ο Σαρτρ, μαζί με τη σύντροφό του, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Τρικυμία από χαρτί: Τα “Βιβλία του Προσπέρου”, ήταν ο τίτλος της ταινίας του Πίτερ Γκριναγουέι που είχε προβληθεί στο φεστιβάλ Βενετίας – μια ταινία που αποτελούσε ελεύθερη απόδοση της Τρικυμίας του Σέξπιρ, ή μάλλον παράφρασή της, όπως ισχυρίζονταν πολλοί.

Μια μοναδική συνάντηση: Η θαυμαστή νουβέλα του Χένρι Τζέιμς Μέσα στο κλουβί διηγείται τη ζωή μιας γυναίκας που εργάζεται σ’ ένα τηλεγραφείο και που ζει μάσα από τη ζωή των άλλων – έτσι όπως τη βλέπει να περνάει μέσα από τα κείμενα των τηλεγραφημάτων που φτάνουν στα χαρτιά της. Αυτό το θέμα, σε μετάφραση και θεατρική απόδοση από τον Έντσο Σιτσιλιάνο, είχε διαλέξει ο Λούκα Ρονκόνι για τις παραστάσεις που έδωσε πριν μερικά χρόνια στην Περούτζια.

Η κόλαση των λέξεων: Ο (κατά τα άλλα συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων) Μπότο Στράους θεωρείται – και είναι – από τους πιο πολυπαιγμένους συγγραφείς της Ευρώπης, μαζί με τον Χάινερ Μίλερ. Η αιτία: επειδή καταγγέλλει την κοινωνία μας που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο πέλαγος του καταναλωτισμού, όπου αναζητεί τη χαρά δίχως να τη βρίσκει.

Ο Μπαρταμπάς, ο άνθρωπος που τον έλεγαν Άλογο: Μιας και το ρίξαμε στις αναμνήσεις, και μια «ιππική όπερα» που είχε ανέβει πριν μερικά χρόνια στη Γαλλία. Ανακατεύοντας μουσική και άλογα, γρηγοριανά τραγούδια και τραγούδια των Βερβέρων, σκιαγραφούσε δυο διαφορετικούς πολιτισμούς. Η παράσταση είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία – και είχαν παρελάσει από εκεί ο Πολάνσκι, η Μαντόνα, ο Κερκ Ντάγκλας, ο Ηλίας Καζάν κ.ά

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ:«ΕΙΜΑΙ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ»

Τρεις μεγάλες εκδηλώσεις διοργανώνει το Μουσείο Μπενάκη για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ζωγράφου και ποιητή Νίκου Εγγονόπουλου (1907-1985). Πρόκειται για την αναδρομική έκθεση «Είμαι ζωγράφος και ποιητής», στο κτίριο της οδού Πειραιώς 138. Την κυκλοφορία δίγλωσσης μνημειακής έκδοσης - πρώτου επιστημονικού καταλόγου (έρευνα Κατερίνα Περπινιώτη - Αγκαζίρ) που περιλαμβάνει όλη την εικαστική του δημιουργία και το συνέδριο στις 23, 24/11 (αμφιθέατρο Μουσείου Μπενάκη, Πειραιώς), με τίτλο «Νίκος Εγγονόπουλος: ο ζωγράφος και ο ποιητής».

Στην έκθεση (έως 20/1) περιλαμβάνονται 150 έργα του δημιουργού, αντιπροσωπευτικά της θεματικής του και των πολλών και διαφορετικών τεχνικών, που κατά καιρούς τον απασχόλησαν. Επίσης, παρουσιάζονται - για πρώτη φορά - τα κοστούμια για τις παραστάσεις του «Ελληνικού Χοροδράματος», που μαζί με τις σκηνογραφικές μακέτες εικονογραφούν τη θεατρική δημιουργία του. Την έκθεση συμπληρώνουν ποιήματα, πεζά και οι πρώτες εκδόσεις των ποιητικών συλλογών του.

Στο συνέδριο, την πρώτη ημέρα, οι ομιλητές (Νίκη Λοϊζίδη, Νίκος Δασκαλοθανάσης, Νίκος Μουτσόπουλος, Σωτήρης Σόριγκας, Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος κ.ά.) θα μιλήσουν για τον εικονοποιό και ζωγράφο Εγγονόπουλο, ενώ τη δεύτερη μέρα θα εξεταστεί το ποιητικό έργο του, από τους: Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου, Ρένα Ζαμάρου, Ανδρέα Μπελεζίνη, Ελλη Φιλοκύπρου κ.ά.

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΚΑΚΑΡΟΥΧΑ

Η ατομική έκθεση «Το Ημερολόγιο της Κούβας» του Χάρη Κακαρούχα, μια παραγωγή του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, παρουσιάζεται στον 17ο Φεστιβάλ του Μήνα Φωτογραφίας της Μπρατισλάβα (Σλοβακία) έως τις 02 Δεκεμβρίου 2007, στη Galeria mesta Bratislavy (διεύθυνση: Panska 19, τηλ. +421/2/54432160 ).

Ο Χάρης Κακαρούχας μέσα από τη δουλειά του στην Κούβα αναζητούσε να παρουσιάσει έναν τόπο που ζει στον μύθο. Το έργο του αποτελεί ένα προσωπικό του ημερολόγιο, αφηγούμενος, χωρίς να αναλύει ή να σχολιάζει τα άτομα που επιλέγει να φωτογραφήσει στο οικείο περιβάλλον τους. Συνθέτει πορτρέτα από ανθρώπους όλων των ηλικιών που τους παρουσιάζει σε φυσικές στάσεις, ενώ παράλληλα στρέφει τη ματιά του σε κοινότοπα στοιχεία των χώρων, όπως απλωμένα πολύχρωμα υφάσματα, αέρινες γάζες, εικόνες κρεμασμένες σε φθαρμένους τοίχους, πολύχρωμες ταπετσαρίες κα.

Στα 41 φωτογραφικά έργα του κυρίαρχο ρόλο παίζει και το χρώμα, το οποίο πέρα από μια αισθητική εμπειρία, συνιστά έναν τρόπο κατανόησης του τρόπου που αισθάνθηκε και κατανόησε την εμπειρία αυτή ο δημιουργός. Η έκθεση διοργανώνεται από το Μ.Φ.Θ., το FOTOFO Foundation, τη Galeria mesta Bratislavy, καθώς και με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας (Γενική Διεύθυνση Σύγχρονου Πολιτισμού, Διεύθυνση Εικαστικών, Τμήμα Φωτογραφίας). Η έκθεση παρουσιάζεται σε επιμέλεια της Νίνας Κασσιανού, ιστορικού τέχνης.

Το FOTOFO Foundation διοργανώνει κάθε χρόνο το Φεστιβάλ του Μήνα Φωτογραφίας της Μπρατισλάβα από το 1992, οπότε και συστήθηκε. Η Μπρατισλάβα έγινε ένα σημαντικό σημείο συνάντησης φωτογράφων από την Ανατολή και τη Δύση, παρουσιάζοντας κάθε χρόνο περισσότερες από 40 εκθέσεις καλλιτεχνών από διαφορετικές χώρες από όλο τον κόσμο, ενώ παράλληλα διοργανώνονται workshops, portfolio, conferences, φιλμ review σχετικά με τη φωτογραφία κα. Οι εκθεσιακοί χώροι που χρησιμοποιούνται δεν είναι μόνο γκαλερί και μουσεία, αλλά και υπαίθριοι χώροι, ώστε να επιτευχθεί μεγαλύτερη επαφή με το ευρύτερο κοινό. Το πρόγραμμα του φεστιβάλ επικεντρώνεται σε μια συστηματική παρουσίαση στον τομέα της φωτογραφίας στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Από το 1995 το FOTOFO Foundation εκδίδει το μοναδικό Ευρωπαϊκό περιοδικό αφιερωμένο στις τάσεις της φωτογραφίας στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Το ‘IMAGO’ εκδίδεται δύο φορές τον χρόνο στην αγγλική γλώσσα. Το 2005 ιδρύθηκε το Central European House of Photography, ως μέρος του FOTOFO Foundation, με σκοπό τη συγκέντρωση πληροφοριών για την ιστορία και τις εξελίξεις στην τέχνη της φωτογραφίας στην περιοχή τους. (Από το δελτίο τύπου του ΥΠΠΟ)

«ΓΕΝΕΘΛΙΟΣ ΤΟΠΟΣ»

Έκθεση παρουσιάζει τα πρωτότυπα έργα που δημιουργήθηκαν για την εικαστική έκδοση με θέμα «Γενέθλιος Τόπος», η οποία πραγματοποιείται με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων λειτουργίας της Alpha Trust, στο Μουσείο Μπενάκη, Κτήριο οδού Πειραιώς, από 15/11/2007 έως 18/11/2007.

Για τις ανάγκες της έκδοσης-έκθεσης η Alpha Trust απευθύνθηκε σε 65 διακεκριμένους Έλληνες καλλιτέχνες που διαπραγματεύτηκαν το συγκεκριμένο θέμα με διαφορετικούς τρόπους. Άλλωστε ο «Γενέθλιος Τόπος» μπορεί δυνητικά να αποτελέσει ανεξάντλητο θέμα σχεδιασμού και εικαστικών προτάσεων, να αντιμετωπιστεί κυριολεκτικά, με έμφαση στο ζήτημα της εντοπιότητας και της περιγραφικής μνήμης, ή μεταφορικά, ως συναισθηματικός τόπος, παιδική ηλικία, τοπίο μνήμης ή δημιουργίας, πεδίο αυτογνωσίας, επανεξέταση του έσω κόσμου, επαναπροσέγγιση ενός δυνητικού προορισμού, –προσωπικού ή παγκόσμιου, αρχή και κατάληξη ενός ταξιδιού.

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης των έργων, θα διενεργηθούν πωλήσεις, με ζητούμενο ένα ποσοστό των εσόδων (τα υπόλοιπα έσοδα ανήκουν στους καλλιτέχνες), να διατεθεί υπέρ των σκοπών του Μουσείου Μπενάκη (Τομέας Αρχείων-Εκδόσεων) και της Γενναδείου Βιβλιοθήκης της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών, σημαντικότατους φορείς Πολιτισμού του τόπου μας, με τους οποίους η Alpha Trust συνδέεται στενά. Επιμέλεια έκδοσης και έκθεσης: Ίρις Κρητικού.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Εισαγωγικό Σεμινάριο Καλλιτεχνικής φωτογραφίας από τον Πλάτωνα Ριβέλλη. Αθήνα Μουσείο Μπενάκη - Κεντρικό κτήριο, μέχρι 11/6/2008. Το σεμινάριο απευθύνεται σε όσους ενδιαφέρονται για τη φωτογραφία -είτε έχουν ασχοληθεί παλαιότερα είτε όχι- και θα έχει διάρκεια επτά μηνών (Νοέμβριος 2007-Ιούνιος 2008). Η διδασκαλία περιλαμβάνει ένα τεχνικό μέρος που αφορά στη λήψη και την εκτύπωση ασπρόμαυρων και έγχρωμων φωτογραφιών (μηχανές, φακοί, φωτισμός, φωτομέτρηση, σκοτεινός θάλαμος, στοιχεία ψηφιακής τεχνικής), καθώς και ένα καλλιτεχνικό με θέματα ιστορίας και αισθητικής της φωτογραφίας. Στις θεωρητικές παραδόσεις θα προβληθούν 5.000 διαφάνειες από επιλεγμένα έργα 150 φωτογράφων που θα δώσουν το έναυσμα για συζητήσεις και αναλύσεις. Συζητήσεις και κρίσεις θα πραγματοποιούνται σχετικά με τις λήψεις των μελών του σεμιναρίου μόνο στις περιπτώσεις που αυτό είναι επιθυμητό. Το σεμινάριο θα πραγματοποιείται κάθε Τετάρτη, 17:30-22:00. Διοργάνωση: Φωτογραφικός Κύκλος σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη.

THE GREEKS. ART TREASURES FROM THE BENAKI MUSEUM

The Greeks. Art Treasures from the Benaki Museum, Athens Λισαβόνα, Πορτογαλία, Μουσείο Calouste Gulbenkian (μέχρι 6/1/2008). Η έκθεση περιλαμβάνει 157 σπάνια έργα από τις συλλογές του Μουσείου Μπενάκη, που αναδεικνύουν την αδιάσπαστη συνέχεια και συνοχή του ελληνισμού από τα βάθη της προϊστορίας ως τα κλασικά και ελληνιστικά χρόνια, από τη ρωμαϊκή περίοδο ως το τέλος της βυζαντινής εποχής, και από τους αιώνες της ξενοκρατίας ως την επαναστατική αφύπνιση του 1821 και την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Ο επισκέπτης της έκθεσης θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μαζί με την διαδρομή της ελληνικής τέχνης και τις ιστορικές περιπέτειες της Ελλάδας, όπως τις εκπροσωπούν αντιπροσωπευτικά έργα οκτώ σχεδόν χιλιετιών. Η έκθεση προσφέρει μια συμπυκνωμένη εικόνα του πλούτου της ελληνικής τέχνης και ιστορίας και μαρτυρεί τις προσπάθειες που καταβάλλει το Μουσείο Μπενάκη για τη διεθνοποίηση των πολιτιστικών αγαθών, καθώς και τη βούληση του να αναμεταδώσει, όχι μόνο μέσα στη χώρα του, αλλά και στο εξωτερικό, τα μηνύματα των επιτευγμάτων του ελληνικού πολιτισμού. Την έκθεση συνοδεύει ένας επιστημονικός, πλούσια εικονογραφημένος κατάλογος. Μετά από τη Λισαβόνα, η έκθεση προβλέπεται να ταξιδέψει μέσα στον ίδιο χρόνο στον Καναδά και στη συνέχεια το 2009 στη Χιλή. Διοργάνωση: Μουσείο Μπενάκη σε συνεργασία με το Μουσείο Calouste Gulbenkian

ΤΟΠΟΙ. ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ, ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ, ΕΝΑ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Έργο του Νίκου Εγγονόπουλου

Μέχρι 25/11/2007 θα είναι ανοιχτή στο Μουσείο Μπενάκη, Κτήριο οδού Πειραιώς, η έκθεση «ΤΟΠΟΙ. Μια έκθεση, μια προσέγγιση, ένα μουσείο, μια ιστορία». Η σύγχρονη τέχνη στην Ελλάδα μέσα από τις συλλογές του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Η έκθεση παρουσιάζει μια επιλογή από έργα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών της συλλογής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (ΜΜΣΤ), σε μια σειρά από ενότητες-τόπους.

Οι τόποι αυτοί έρχονται να αναδιοργανώσουν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους τα διάφορα σύνολα και τις δωρεές που δημιούργησαν το ΜΜΣΤ και να δώσουν μια ευρεία νοητική διάσταση και μια συνολική ανάγνωση του Μουσείου και της συλλογής του. Η έκθεση προτείνει μια αναθεώρηση της μουσειολογικής πρότασης και άποψης που στοχεύει την καλύτερη δυνατή ανάδειξη των μόνιμων συλλογών και την παρουσίαση των έργων και των χώρων. Τα θεματικά ή μονογραφικά σύνολα, που θα παρουσιαστούν στο Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο οδού Πειραιώς, Κεντρικό Κτήριο) και την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, καθώς και σε μερικούς ακόμη χώρους της Αθήνας, αποτελούν περίπου το ένα τέταρτο από τα 1600 έργα που αριθμεί η συλλογή του μουσείου μέχρι σήμερα.

Η έκθεση και η έκδοση που την συνοδεύει ανοίγουν ένα πεδίο συσχετισμών και μια ζωντανή συλλογή τόπων με στόχο να εντοπίσουν απόψεις, λειτουργίες και έννοιες που ενεργοποιούν κι αναδεικνύουν το εύρος των δυνατοτήτων και των σχέσεων που συνιστά ένα μουσείο κι η συλλογή του μέσα στους χρόνους και μέσα στους χώρους. Την έκθεση επιμελείται ο ιστορικός τέχνης και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΜΜΣΤ Ντένης Ζαχαρόπουλος.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΙΑΣ ΠΟΛΗΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ!

Αυτό το καταπληκτικό μωσαϊκό της Αθήνας, με τις μύριες όσες φυλές βρήκαν αποκούμπι στην ελευθερία της κι απολαμβάνουν τον ήλιο και τις χαρές της, αποτυπώνεται στις φωτογραφίες της έκθεσης «City Streets / Οι δρόμοι της πόλης». Είναι αλήθεια ότι η πληθυσμιακή σύνθεση της ελληνικής πρωτεύουσας άλλαξε μέσα σε ελάχιστα χρόνια. Αφού βλέπει κανείς ορισμένες περιοχές να κατοικούνται σχεδόν αποκλειστικά από ξένους. Θα έχει πλάκα να γίνουν… «γκέτο» και μετά να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα που «έβγαλαν» πρόεδρο της Γαλλίας τον Σαρκοζί! Τώρα, κατά πόσο οι ξένοι μετανάστες αποτελούν δυναμικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας, αυτό είναι ένα ζήτημα που χωράει πολλή κουβέντα.

Οπωσδήποτε κάτι αλλάζει αλλά αναρωτιέται κανείς για τα προβλήματα (με την καλή έννοια και μην πάει ο νους σε ρατσιστικά και άλλα παρόμοια…) που σωρεύονται καθημερινά κι έχουν σχέση με άστεγο πληθυσμό, με διακίνηση ναρκωτικών, με νοσοκομεία γεμάτα, με βρομιά και δυσωδία σε ορισμένα στέκια, με συνάλλαγμα που φεύγει κατευθείαν (π.χ. στην Αλβανία), με ανθρώπους που πρέπει να συντονιστούν με την όποια δική μας πρόοδο γιατί είναι μερικές φορές που νιώθουμε ότι ξαναγυρίσαμε στη δεκαετία του πενήντα, με τους κουτσούς, κουλούς, στραβούς και άλλους "ανάπηρους" στα σταυροδρόμια κκαι τα φανάρια, και… και…

Οι εικόνες της έκθεσης «City Streets / Οι δρόμοι της πόλης» είναι τα περαστικά βλέμματα ανθρώπων με διαφορετικές προελεύσεις -και κατευθύνσεις- πάνω στην πόλη που ζουν. Είναι αφορμές να δούμε την πόλη που θα ζήσουμε αύριο. Δεκατέσσερις νέοι φωτογράφοι ταξίδεψαν για δεκατέσσερις μήνες στους δρόμους της Αθήνας με σκοπό να αποτυπώσουν μέσα από τον φακό τη δική τους εικόνα για τη ζωή σε μια πόλη που συνεχώς αλλάζει. Παράλληλα, μαθητές διαφορετικών εθνικοτήτων από δέκα σχολεία του Νομού Αττικής, κατέγραψαν στιγμές της δικής τους καθημερινότητας στις γειτονιές, στο σπίτι, στο σχολείο.

Την επιλογή των φωτογραφιών της έκθεσης και του καταλόγου, τα φωτογραφικά εργαστήρια καθώς και την καλλιτεχνική διεύθυνση του προγράμματος υπογράφει ο φωτογράφος Νίκος Οικονομόπουλος,. Την επιστημονική επιμέλεια είχε η ανθρωπολόγος Ναντίνα Χριστοπούλου, ενώ τα σχολικά φωτογραφικά εργαστήρια συντόνισε ο φωτογράφος Καμίλο Νόλλας. Οι φωτογράφοι που συμμετέχουν στην έκθεση είναι οι: Εμμανουέλα Αργυροπούλου, Μαρία Βιδάλη, Βαγγέλης Γεώργας, Αχιλλέας Ζάβαλλης, Βανέσσα Ζωχιού, Ιωάννα Κατσαρού, Αναστασία Κουρμπέλα, Φώτης Ματσούκας, Μαρίνα Νικόλοβα, Χρύσα Ποσνακίδου, Γιάννης Σίμος, Χρήστος Στεφάνου, Ένρι Τσανάι, Νεμάτ Χασάν.

Η έκθεση «City streets/Οι Δρόμοι της Πόλης» διοργανώνεται στο πλαίσιο ομώνυμου προγράμματος που αποτελεί πρωτοβουλία του British Council και του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής πολιτικής (Ι.ΜΕ.ΠΟ) και έχει στόχο να ενθαρρύνει τον ανοιχτό διαπολιτισμικό διάλογο και να ενισχύσει την έννοια της κοινωνικής συνοχής και τον σεβασμό του δικαιώματος στην διαφορά. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 13 Ιανουαρίου και στη συνέχεια θα μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και τις Βρυξέλλες. Εγκαίνια Τρίτη, 13 Νοεμβρίου, στις 8.00 μ.μ. στο Μέγαρο Εϋνάρδου, Αγίου Κωνσταντίνου 20 (δίπλα στο Εθνικό Θέατρο)

ΤΖΟΥΛΙΟ ΚΑΪΜΗ

Σαν άγιος, σαν παιδί και σαν Εβραίος... Εκατόν δέκα χρόνια συμπληρώθηκαν από τη γέννηση του Ελληνα Εβραίου από την Κέρκυρα, λαογράφου, ζωγράφου και ιστορικού της τέχνης, Τζούλιο Καΐμη. Με την ευκαιρία ο ζωγράφος Τάσος Μαντζαβίνος και ο φωτογράφος Μισέλ Φάις διασταυρώνουν τα βλέμματά τους στα έργα και τις ημέρες του μνημειώδους πεζοπόρου και αφηγητή, στο πλαίσιο της έκθεσης με τίτλο «Αυτοπροσωπογραφία ενός άλλου», που ξεκινά στις 13 Νοεμβρίου στο χώρο τέχνης «24» και θα διαρκέσει μέχρι τις 8 Δεκεμβρίου... (ΒΛΕΠΕ: Ελευθεροτυπία, 8/11/2007).

Henri Matisse

Matisse, Henri, The Girl with Green Eyes. 1908. Oil on canvas, 26 x 20 in. (66 x 50.8 cm.). San Francisco Museum of Modern Art

Γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1869, στο Le Cateau, Picardy, της Γαλλίας και πέθανε στις 3 Νοεμβρίου 1954, στη Νίκαια. Το πλήρες όνομά του ήταν Henri-Émile-Benoît Matisse και θεωρήθηκε ως ο σημαντικότερος Γάλλος ζωγράφος του 20ού αιώνα. The leader of the Fauvist movement around 1900, Matisse pursued the expressiveness of colour throughout his career. His subjects were largely domestic or figurative, and a distinct Mediterranean verve presides in the treatment. Matisse, whose parents were in the grain business, displayed little interest in art until he was 20 years old.

Henri Matisse, Self-Portrait in a Striped T-Shirt. 1906. Oil on canvas. Statens Museum for Kunst, Κοπεγχάγη, Δανία

From 1882 to 1887 he attended the secondary school in Saint-Quentin; after a year of legal studies in Paris, he returned to Saint-Quentin and became a clerk in a law office. He began to sit in on an early-morning drawing class at the local École Quentin-Latour, and, in 1890, while recovering from a severe attack of appendicitis, he began to paint, at first copying the coloured reproductions in a box of oils his mother had given him. Soon he was decorating the home of his grandparents at Le Cateau. In 1891 he abandoned the law and returned to Paris to become a professional artist... [Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ] Δείτε κι αυτό: a text from "The Shock of the New", by Robert Hughes

ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΤΑΙ Η ΤΕΧΝΗ!

Monet, Femmes au jardin à Ville-d’Avray, 1866

Βανδαλισμοί έργων τέχνης, το τίμημα της ελευθερίας

Τον μήνα Οκτώβρη, κατά τη διάρκεια της επονομαζόμενης για τους Παριζιάνους Λευκής Νύχτας, όπου εκατοντάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους μέχρι το ξημέρωμα, μια ομάδα από εισβολείς παραβίασε το Μουσείο Ορσέ [Musée d'Orsay] στο Παρίσι και άνοιξε μια τρύπα σε έναν πίνακα του Μονέ. Στη συνέχεια, πληροφορούμαστε ότι στη σκοτεινή και άλλοτε βουκολική πανεπιστημιακή πόλη Λουντ στη νότια Σουηδία μια ομάδα από βανδάλους, κρατώντας λοστούς και τσεκούρια, όρμησε μέσα σε μια γκαλερί καταστρέφοντας αρκετές, φανερά τολμηρές, φωτογραφίες του Αμερικανού φωτογράφου Αντρες Σεράνο. Ενώ λοιπόν, οι χούλιγκαν του Παρισιού πιάστηκαν στα πράσα από τις κάμερες ασφαλείας του μουσείου, η συμμορία των Σουηδών προχώρησε ένα βήμα παραπέρα προβάλλοντας την εγκληματική πράξη της στην ιστοσελίδα του Υοu-Tube.

Τα νέα αυτά με έκαναν να σταματήσω την επόμενη μέρα στο Μουσείο Βασίλισσα Σοφία για να ελέγξω την «Γκερνίκα» του Πικάσο. Η απειλή βίας στην Ισπανία δεν είναι κάτι καινούργιο, πριν από μερικά χρόνια η ανατίναξη τρένων από μουσουλμάνους τρομοκράτες προξένησε τον θάνατο πολλών ανθρώπων, ενώ καθημερινή είναι η απειλή από τους Βάσκους εξτρεμιστές. Με έκπληξη, λοιπόν, διαπίστωσα ότι ένας απλός στύλος και ένας διακριτικός συναγερμός χωρίζουν το κοινό από τη διάσημη τοιχογραφία του Πικάσο, που απεικονίζει τον γερμανικό βομβαρδισμό της παλιάς βασκικής πόλης Γκερνίκα το 1936. Ο πίνακας κατέχει εξέχουσα θέση σε μια μεγάλη γκαλερί με έργα του Πικάσο, καθένα από τα οποία θα μπορούσε να αποτελεί στόχο, εάν υποθέσουμε ότι οι τρομοκράτες προωθούν ανάλογες πράξεις.

Η περιπέτεια της Γκερνίκα

Πριν από 26 χρόνια, όταν ο πίνακας μεταφέρθηκε από τη Νέα Υόρκη στην Μαδρίτη, τοποθετήθηκε σε ένα τεράστιο γυάλινο αλεξίσφαιρο κλουβί σε ένα παράρτημα του Μουσείου Πράντο, όπου στρατιώτες φρουρούσαν το έργο- διεθνές σύμβολο κατά του φασισμού. Ο ίδιος ο Πικάσο επιθυμούσε την επιστροφή του στην Ισπανία μονάχα μετά την αποχώρηση του στρατηγού Φράνκο. Η έκθεσή του στο Πράντο προκαλούσε σοκ, ο πίνακας έδειχνε να ασφυκτιά, καθώς ήταν σχεδόν αδύνατο για κάποιον να τον δεί. Πριν από μερικά χρόνια ο πίνακας μεταφέρθηκε από το Πράντο στο Βασίλισσα Σοφία, ελευθερωμένος πλέον από τη γυάλινη φυλακή του. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν μου άρεσε η «Γκερνίκα». Η υψηλή φιλοδοξία του έργου επισκιάζει τα αισθήματα που προσπαθεί να αποδώσει, ενώ παραφουσκώνει τον κυβισμό.

Ο χρόνος όμως του προσθέτει δόξα, καθώς πλήθος συρρέει να το θαυμάσει, έχοντας πλέον την ευκαιρία ακόμα και να το ακουμπήσει. Η απόσταση ανάμεσα στο κοινό και το έργο μικραίνει και αυτό φαίνεται πως είναι το τίμημα και η αρετή της δημοκρατικής κοινωνίας. Διατρέχουμε τον κίνδυνο κάποιος τρελός να προσπαθήσει να το εκμεταλλευτεί, παραβιάζοντας τον ανοιχτό χώρο, τον οποίο εμείς θεωρούμε αξία του δημοκρατικού ιδεώδους. Μέρος της γοητείας ενός μουσείου τέχνης, πέρα από την όψη του, είναι το γεγονός ότι προϋποθέτει εμπιστοσύνη - έχουμε τη δυνατότητα να σταθούμε δίπλα σε έργα τέχνης που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν τον πολιτισμό, κολακεύοντας εμάς ότι τα προστατεύουμε.

Οι ισχυρισμοί ότι τα μουσεία μοιάζουν με χώρους ακατάδεχτους όπου τα έργα τέχνης φυλάσσονται σαν ιερά κειμήλια δεν είναι τελείως αβάσιμοι, όμως δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι οι άνθρωποι επισκέπτονται τα μουσεία για να έρθουν σε επαφή με το αίσθημα πως σαν κοινωνία έχουμε αποφασίσει τι έχει διαρκή αξία. Η Γαλλία δέχτηκε σειρά επιθέσεων σε έργα τέχνης, μεταξύ των οποίων, η ανάρμοστη πράξη μιας καλλιτέχνιδος ονόματι Σαμ Ρίντι τον περασμένο Ιούλιο στην Αβινιόν. Η Ρίντι άφησε σημάδι από κραγιόν σε έναν λευκό πίνακα του Αμερικανού καλλιτέχνη Σι Τσούμπλι, λέγοντας ότι βελτίωσε τον πίνακα. Ο συνήγορος της Ρίντι υποστήριξε ότι την παρέσυρε το πάθος. Ο δικηγόρος όμως του ιδιοκτήτη του πίνακα ανταπάντησε λέγοντας ότι «στην αγάπη πρέπει να συναινούν και οι δύο».

Απομακρύνεται η «Μόνα Λίζα»

Ομολογουμένως συγκινητικό, όμως η εναλλακτική σε μια ανοικτή κοινωνία δεν μπορεί να είναι αυτό που συμβαίνει στο Μουσείο του Λούβρου με τη «Μόνα Λίζα». Κάθε χρόνο φαίνεται να απομακρύνεται όλο και περισσότερο πίσω από το γυαλί. Εργο - σταθμός για τους τουρίστες που συρρέουν και έμβλημα των χειρότερων φόβων μας, το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει με την «Γκερνίκα». Η αναζήτηση μιας ενιαίας θεωρίας όσον αφορά τον βανδαλισμό αποτελεί σίγουρα δέλεαρ, όμως τα κίνητρα όσων επιτίθενται στην τέχνη είναι τόσο ανομοιογενή όσο τα έργα που αποτελούν τον στόχο τους. Συνήθως, δεν πρόκειται για φαρσέρ αλλά για υποστηρικτές ενός υποτιθέμενου σκοπού... [Τhe New York Times, Η Καθημερινή]

Χρήστος Θεοφίλης: Το πορτρέτο του Dorian Gray

Η αίθουσα τέχνης «Έκφραση- Γιάννα Γραμματοπούλου», εγκαινιάζει την Τρίτη, 20 Νοεμβρίου, την έκθεση ζωγραφικής- κατασκευών του Χρήστου Ν. Θεοφίλη με τίτλο «Το πορτρέτο του Dorian Gray-έκθεση αφιερωμένη στον Δημήτρη Ποταμίτη». Ο Θεοφίλης μετά από δεκαοχτώ χρόνια εικαστικής απουσίας (τελευταία ατομική 1989-Τρίτο μάτι) επανατοποθετείται στην έννοια του πορτρέτου ως εύθραυστη ύλη.

Ο σκηνοθέτης, Β. Αναστασίου, αναφέρει για τη δουλειά του εικαστικού: «Ο Χρήστος Θεοφίλης κατόρθωσε να ανακαλύψει την πεμπτουσία αυτού του ακριβού κειμένου και να δημιουργήσει τις εσωτερικές εκφράσεις χωρίς την απαραίτητη εικόνα. Το ανεικονικό του πράγματος στην τέχνη του Θεοφίλη, ερευνά μ’ έναν τρόπο εκβάθυνσης, αναφύοντας ανέκδοτες εκφράσεις της υπόστασης του περίφημου ήρωα. Η ποιητική έκφραση και το λογοτεχνικό σώμα του έργου του Ουάιλντ του χρησίμευσαν ως οδηγοί αξιών και εκφράσεων, ώστε να στοχάζεται πάνω στη μετέωρη πραγματικότητα της ανθρώπινης φύσης.

Ο χρόνος καταργείται στα μικρά αυτά έργα του Θεοφίλη, εγκλωβίζεται ανάμεσα στις εκρήξεις των χρωμάτων του και στις διαφάνειες τις οποίες δημιουργεί η τεχνοτροπία του. Πνευματικός περισσότερο παρά εξπρεσιονιστής, αναδίνεται μέσα από αυτά τα έργα. Επαναφέρει De profundis την πεμπτουσία την οποία οραματιζόταν ο ζωγράφος του πορτραίτου. Η σκοτεινή πλευρά των έργων θα έλεγε κανείς πως χαρακτηρίζει το εωσφορικό, ενώ η έκρηξη των χρωμάτων μέσα από το σκοτάδι τοποθετείται απέναντι στην ωραιότητα.»

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα εκτίθεται και το συλλεκτικό αριθμημένο λεύκωμα (1-100 εκδόσεις Άσπρο-Μαύρο , Σεπτέμβριος 2002) με τον τίτλο «εικονογράφηση ενός πορτραίτου», αφιέρωμα στα εκατό χρόνια θανάτου του Όσκαρ Ουάιλντ με είκοσι ζωγραφιές και δύο λινέλεουμ του Χρήστου Ν. Θεοφίλη και σε κείμενα-σκέψεις γι’αυτή την έκδοση των: Βασίλη Αναστασίου (σκηνοθέτη), Μάνου Βερναρδάκη (Univeristé d’ Angers), Δημήτρη Ποταμίτη, (ηθοποιού), Πάρη Τακόπουλου (συγγραφέα). Το λεύκωμα παρουσιάζεται πέντε χρόνια μετά την έκδοση του.

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή 11.00 – 2.00, 6.00 – 9.00. Σάββατο: 11.00 – 2.00. Κυριακή και Δευτέρα κλειστά. Βαλαωρίτου 9α, Αθήνα, 10671, τηλ. 210 3607598, fax: 210 3607546, email: info@ekfrasi-art.gr