Φινάλε για τον καλλιτέχνη που ζωγράφιζε με αίμα, σπλήνα και άμμο (01/11/2005).
H παγκόσμια τέχνη έχασε έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της μεταπολεμικής γενιάς, τον Nοnda (Νώντα Παπαδόπουλο), που πέθανε στα 83 του. Ένας από τους τέσσερις Έλληνες που κατάφεραν να μπουν στην περίφημη Ecole de Paris (της Σχολής του Παρισιού, που περιελάμβανε τους καλλιτέχνες οι οποίοι θεωρούνταν νέες δυνάμεις της εποχής όπως οι Πικάσο, Μπρακ, Καντίνσκι, Σαγκάλ...), ο Nonda σπούδασε στην Ελλάδα κοντά στον Σπύρο Βικάτο, ξεσήκωσε την πρώτη «θύελλα» της καριέρας του το 1952 όταν οι ερωτικοί πίνακές του, στον «Παρνασσό», προκάλεσαν σκάνδαλο, με αποτέλεσμα να τους «ντύσει» με αληθινά φύλλα συκής.
Ζωγράφιζε με κάρβουνο και αίμα σπλήνας στις αγορές του Παρισιού την εποχή που μέσω του ζωγράφου και χαράκτη Δημήτρη Γαλάνη γνωρίζει τον Νίκο Καζαντζάκη και τον Πικάσο, ενώ το 1960 ήταν ο πρώτος που παρουσίασε τη δουλειά του κάτω από τις αψίδες της Pont Neuf, αναβιώνοντας την παράδοση των δημοσίων εκθέσεων του 18ου αιώνα, για τρία ολόκληρα χρόνια.
Οι στιγμές ρεαλισμού αλλά και εξπρεσιονισμού με επιρροές από τον συμβολισμό, τον κυβισμό, τον σουρεαλισμό, ακόμα και την πρωτόγονη τέχνη, τα ακρυλικά χρώματα, στα οποία μυήθηκε στη Νέα Υόρκη, αλλά και τα παράδοξα υλικά που υιοθέτησε (αίμα, βαμβάκι, άμμος), δεν ήταν αρκετά για να εκφράσουν τις αναζητήσεις του, γι' αυτό και στράφηκε στη μνημειακή γλυτπική από τσιμέντο.
H παγκόσμια τέχνη έχασε έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της μεταπολεμικής γενιάς, τον Nοnda (Νώντα Παπαδόπουλο), που πέθανε στα 83 του. Ένας από τους τέσσερις Έλληνες που κατάφεραν να μπουν στην περίφημη Ecole de Paris (της Σχολής του Παρισιού, που περιελάμβανε τους καλλιτέχνες οι οποίοι θεωρούνταν νέες δυνάμεις της εποχής όπως οι Πικάσο, Μπρακ, Καντίνσκι, Σαγκάλ...), ο Nonda σπούδασε στην Ελλάδα κοντά στον Σπύρο Βικάτο, ξεσήκωσε την πρώτη «θύελλα» της καριέρας του το 1952 όταν οι ερωτικοί πίνακές του, στον «Παρνασσό», προκάλεσαν σκάνδαλο, με αποτέλεσμα να τους «ντύσει» με αληθινά φύλλα συκής.
Ζωγράφιζε με κάρβουνο και αίμα σπλήνας στις αγορές του Παρισιού την εποχή που μέσω του ζωγράφου και χαράκτη Δημήτρη Γαλάνη γνωρίζει τον Νίκο Καζαντζάκη και τον Πικάσο, ενώ το 1960 ήταν ο πρώτος που παρουσίασε τη δουλειά του κάτω από τις αψίδες της Pont Neuf, αναβιώνοντας την παράδοση των δημοσίων εκθέσεων του 18ου αιώνα, για τρία ολόκληρα χρόνια.
Οι στιγμές ρεαλισμού αλλά και εξπρεσιονισμού με επιρροές από τον συμβολισμό, τον κυβισμό, τον σουρεαλισμό, ακόμα και την πρωτόγονη τέχνη, τα ακρυλικά χρώματα, στα οποία μυήθηκε στη Νέα Υόρκη, αλλά και τα παράδοξα υλικά που υιοθέτησε (αίμα, βαμβάκι, άμμος), δεν ήταν αρκετά για να εκφράσουν τις αναζητήσεις του, γι' αυτό και στράφηκε στη μνημειακή γλυτπική από τσιμέντο.
No comments:
Post a Comment