Ο Ουιλιάμ-Αντόλφ Μπουγκερό (William Adolphe Bouguereau, Λα Ροσέλ, 30 Νοεμβρίου 1825 – 19 Ο Ουιλιάμ-Αντόλφ Μπουγκερό (William Adolphe Bouguereau, Λα Ροσέλ, 30 Νοεμβρίου 1825 – 19 Αυγούστου 1905) ήταν καταξιωμένος Γάλλος ακαδημαϊκός και ζωγράφος του 19ου αιώνα. Εξύμνησε το γυναικείο γυμνό σώμα με τεχνική αρτιότητα, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα μια καλυμμένη μυθολογική θεματολογία.
Τα έργα των ακαδημαϊκών ζωγράφων, ως «μεγάλες μυθολογικές μηχανές» (grandes machines mythologiques), ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις του κοινού της εποχής τους και συνδύαζαν, όπως γράφει ο ιστορικός τέχνης Έντουαρντ Λούσι-Σμιθ, «την ερωτική διέγερση με την ευπρέπεια». Ο καλλιτέχνης που εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλον τη φιληδονία του 19ου αιώνα ήταν ο Μπουγκερό. Ο πίνακάς του «Νύμφες και Σάτυρος» (1873) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του ύφους του. Στο ίδιο ύφος είναι και η μυθολογική σύνθεσή του «Οι Ορειάδες» (1902), όπου απεικονίζονται ερεθισμένοι ερωτικά σάτυροι να παρακολουθούν μια ομάδα από αέρινες γυμνές νύμφες.
Η οικογένεια του ήταν έμποροι λαδιού, και προοριζόταν να ακολουθήσει και αυτός την οικογενειακή επιχείρηση, αλλά με την βοήθεια του ρωμαιοκαθολικού ιερέα θείου του, ο οποίος τον έφερε κοντά με την βίβλο και με τις κλασσικές μυθολογίες, έπεισε την οικογένεια του να τον αφήσει να φοιτήσει σε σχολείο, όπου και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον από νωρίς για τις τέχνες. Τελικά ο Πατέρας του πείστηκε από έναν πελάτη του και τον άφησε να πάει στην σχολή καλών τεχνών École des Beaux-Arts (Εκόλ ντε μπό-´αρτ) στην πόλη Μπορντό.
Στην σχολή κέρδισε το πρώτο βραβείο σε ένα διαγωνισμό σκίτσου, με την απεικόνιση του Αγίου Ρόκκου. Ακόμα εκείνη την περίοδο για να βγάζει χρήματα σχεδίαζε ετικέτες για μαρμελάδες.
Τελικά μετακόμισε στο Παρίσι και πήγε στην αντίστοιχη σχολή École des Beaux-Arts, μετά από την παραγγελία που του έγινε από την τοπική ενορία, για να κάνει τα πορτρέτα κάποιων μελών τις και την οικονομική βοήθεια της θείας του. Στο Παρίσι για να συμπληρώσει τις γνώσεις του, έκανε μαθήματα ανατομίας, αρχαιολογίας και παραδοσιακών στολών. Πήγε στο στούντιο του Φρανσουά-Έντουαρτ Πικότ, όπου και διδάχθηκε ζωγραφική με ελαιοχρώματα στο ακαδημαϊκό στυλ.
Σε ηλικία 26 ετών το 1850, κέρδισε το βραβείο Prix De Rome (βραβείο της Ρώμης) με τον πίνακα “Η Ζηνοβία βρίσκεται από βοσκούς στις όχθες του Αράξη”. Το βραβείο του ήταν να πάει γα ένα χρόνο στην Ιταλία, στην villa medici (βίλα Μέντιτσι), όπου διδάχθηκε τις τεχνικές των καλλιτεχνών της αναγέννησης, όπως και για τις Ελληνικές, Ρωμαϊκές αλλά Ετρουσκικές αρχαιότητες. Επίσης διδάχθηκε κλασική φιλολογία, η οποίο τον επηρέασε σημαντικά στην επιλογή των θεμάτων που θα απεικόνιζε στο υπόλοιπο της ζωής του.
Σε ολόκληρη την καριέρα του ακολουθούσε αυστηρά τις παραδοσιακές ακαδημαϊκές τεχνικές, και έκθετε κάθε χρόνο τα έργα του στο Paris Salon (Σαλόν). Μία από τις πρώτες κριτικές που δέχθηκε ήταν η εξής,
“Ο Κύριος Μπουγκερό έχει φυσικό ένστικτο και γνώση για το (ανθρώπινο) περίγραμμα. Η ευρυθμία του ανθρώπινου σώματος τον προκατέχει, και ανακαλώντας τα ευχάριστα αποτελέσματα που, σε αυτό το είδος, οι αρχαίοι και οι καλλιτέχνες του 16ου αιώνα έφτασαν, κανείς μπορεί να συγχαρεί τον Κυρίου Μπουγκερώ για την προσπάθεια του να ακολουθήσει τα βήματα τους … Ο Ραφαέλ εμπνεύστηκε από τους αρχαίους … και κανείς δεν τον κατηγόρησε ότι δεν ήταν πρωτότυπος.”
Ο Ραφαέλ ήταν από τους αγαπημένους του ζωγράφους και γι’ αυτό δέχθηκε αυτή την κριτική ως μεγάλο κομπλιμέντο. Ακόμα είχε ολοκληρώσει και ένα από τα απαιτούμενα του βραβείου Prix De Rome (βραβείο της Ρώμης), που ήταν η ολοκλήρωση ενός αντιγράφου ενός πίνακα κάποιου αναγεννησιακού ζωγράφου. Ο Μπουγκερό διάλεξε το “Ο θρίαμβος της Γαλάτειας” του Ραφαέλ, από το οποίο κράτησε, το θέμα και την σύνθεση και συνέχισε να το χρησιμοποιεί σε όλη την καριέρα του.
Το 1856, παντρεύτηκε την Μαρί-Νέλι Μοσαβλόν με την οποία έκανε πέντε παιδιά. Μέχρι τα τέλει του 1850, είχε δημιουργήσει πολύ στενές σχέσεις με εμπόρους έργων τέχνης, και συγκεκριμένα με τον Πολ Ντουράντ-Ρουέλ, χάρη του οποίου γνώρισε τον Όγκ Μέρλ, που αργότερα τα έργα του συγκρίνονταν πολύ με αυτά του Μπουγκερό. Την δεκαετία του 1860 η φήμη του είχε αρχίσει να εξαπλώνετε και στην Αγγλία, και μαζί με αυτήν το εισόδημα του, και αγόρασε ένα σπίτι και ένα στούντιο στην Μονπαρνάς.
Ο Μπουγκερό είχε δεχθεί πολλές παραγγελίες για να στολίσει ιδιωτικές κατοικίες, δημόσια κτήρια και εκκλησίες, τα πορτρέτα του είχαν μεγάλη επιτυχία και ειδικά αυτά των πλουσίων και γνωστών παραμένουν ακόμα σε ιδιωτικές συλλογές.
Το 1876 έγινε ισόβιο μέλος της Ακαδημίας, το 1875 άρχισε να διδάσκει στην σχολή Ακαντεμί Ζουλιάν, και το 1885 έγινε ο διοικητής του τάγματος της Τιμής και δέχθηκε το μετάλλιο του τάγματος. Το 1877 η γυναίκα και ο υιός του, ακόμα βρέφος πέθαναν. Αν και πλέον σε μεγάλη ηλικία, το 1896 ξανά παντρεύτηκε με την επίσης καλλιτέχνη Ελίζαμπεθ Τζέϊν Γκάρντνερ Μπουγκερό, που ήταν και μαθήτρια του. Με την φήμη, την επιρροή και την δύναμη που είχε αποκτήσει, έδωσε στις γυναίκες το δικαίωμα να μπορούν να φοιτούν σε σχολές καλών τεχνών, όπως την Γαλλική Ακαδημία.
Προς το τέλος της ζωής του είπε,
“Κάθε μέρα πηγαίνω στο στούντιο μου γεμάτος χαρά! Το βράδυ, όταν αναγκαστώ να σταματήσω λόγω του σκότους, μόλις μετά βίας μπορώ να περιμένω το επόμενο πρωί να έρθει … αν δεν μπορώ να δώσω τον εαυτό μου στην πολύ αγαπημένη μου ζωγραφική είμαι δυστυχισμένος”.
Έκανε 826 πίνακες. Την άνοιξη του 1905, το σπίτι και το στούντιο του στο Παρίσι είχαν διαρρηχθεί. Στις 19 Αυγούστου του 1905 ο Μπουγκερό πέθανε στην Λα Ροσέλ σε ηλικία 79 ετών από κάποια καρδιακή ασθένεια.
“Η Παναγία των Ρόδων (1903)”
“Η Ζηνοβία βρίσκεται από βοσκούς στις όχθες του Αράξη”
“Η Γέννηση της Αφροδίτης” (1879)
“Πιετά” (1876)
“Ο θαυμασμός” (1897)
“Αυγή” (1881)
“Οι Ορειάδες” (1902)
“Νύμφες και Σάτυρος” (1873)
No comments:
Post a Comment